Οι επαναπροωθήσεις προσφύγων και όσα (δεν) μας κρύβουν

Το ωραίο -τρόπος του λέγειν ωραίο- γιατί μόνο τραγικό μπορεί να χαρακτηριστεί, είναι που η ευαίσθητη κυβέρνησή μας δεν τις ονομάζει επαναπροωθήσεις ή pushback κατά την ευρωπαϊκή ορολογία. Τις ονομάζει…άλλα λόγια να αγαπιόμαστε! Αλλά η ουσία δεν αλλάζει, οι επαναπροωθήσεις είναι παράνομες, συνιστούν παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αποτελούν εγκληματική ενέργεια!

Στα ανοικτά της Κύπρου ξανοίγονται η Εθνική Φρουρά, η Αστυνομία, η Πυροσβεστική, το Λιμενικό, λες και όντως δεχόμαστε «επίθεση από σαπιοκάραβα», κατά την προσφιλή ατάκα του έντιμου υπουργού των Εσωτερικών. Μαζεύονται όλοι τούτοι δηλαδή, που μπορεί να είναι και περισσότεροι από τους επιβαίνοντες σε μία βάρκα με Σύρους πρόσφυγες που έρχονται από τον Λίβανο, για να κάνουν τι; Για να στρώσουν κόκκινο χαλί στους δυστυχείς και ταλαιπωρημένους που αναζητούν γη να ξαποστάσουν και νερό να ξεδιψάσουν; Μαζεύονται όλοι τούτοι στα παράλια της Κύπρου για να διώξουν κακήν κακώς τους… πειρατές που έρχονται να μας κλέψουν τη γη μας και να πιουν όλο το νερό μας. Διψασμένοι, πεινασμένοι, άρρωστοι και ταλαιπωρημένοι… Εμάς τι μας νοιάζει; Να πάνε από εκεί που ήρθαν. Αλλά είπαμε, οι λέξεις επαναπροωθήσεις και pushback είναι απαγορευμένες. Δεν υπάρχουν στο δικό μας λεξιλόγιο. Δεν είμαστε εμείς Σαλβίνι, ούτε και Ελλάδα, που επίσης περίπου την ίδια με τη δική μας στάση τηρεί στο προσφυγικό/μεταναστευτικό.

Διερωτήθηκαν ποτέ οι φωστήρες που εφαρμόζουν τη μεταναστευτική πολιτική και προωθούν μέτρα αποτροπής της εισόδου στη χώρα μας, τι μπορεί να συμβεί στα σαπιοκάραβα που τα επιστρέφουμε πίσω από εκεί που ήρθαν; Το ναυάγιο της Τήλου, για να θυμηθούμε ένα πρόσφατο, τους λέει κάτι; Και σε ποια θέση βρέθηκε η Ελλάδα και ακόμα βρίσκεται δηλαδή… Ας πούμε, όταν ο κ. Σιζόπουλος λέει πως «τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι για αυτούς που τα δικαιούνται» ή όταν ο Νικόλας Παπαδόπουλος υποστηρίζει πως «δεν υπάρχει στο Διεθνές Δίκαιο η ορολογία των pushbacks», ποιο μήνυμα στέλνουν;

Όταν η Αστυνομία επικαλείται τους συγκάτοικους του εργάτη από το Μπαγκλαντές, για να μας πείσει πως τίποτα παράνομο και τίποτα επιλήψιμο έγινε όταν αξημέρωτα μπούκαραν στο δωμάτιό τους, οδηγώντας τον άτυχο Ραχμάν στον θάνατο, θέλει να την πιστέψουμε; Κι αν είπαν έτσι οι συγκάτοικοί του, μπορούσαν να κάνουν αλλιώς; Να πουν τι πραγματικά συνέβη;

Πλειοδοσία ακροδεξιάς ρητορικής έχουμε σήμερα. Και ο ένας εκφραστής της, φοβούμενος μην πει περισσότερα ο άλλος, λέει αυτός όσα παραπάνω μπορεί. Κι έτσι κτίζεται σιγά-σιγά το ρατσιστικό αφήγημα. Και μεγαλώνει το ξενοφοβικό ακροατήριο. Πόσοι άλλοι Ραχμάν πρέπει να θυσιαστούν για να καταλάβουμε πως εμείς οι ίδιοι καταπατούμε ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία ζητούμε και απαιτούμε για εμάς; Κατά τα άλλα, κάποιες πολιτικές δυνάμεις διατείνονται ότι πολεμούν το ΕΛΑΜ με την ορολογία, την επιχειρηματολογία και τη φρασεολογία του ΕΛΑΜ!