Κάνοντας «ταμείο», 20 χρόνια μετά

Πανηγύρια και πάλι. Άλλωστε αυτό είναι η ειδικότητά μας. Είναι πραγματικά εκπληκτικό το πώς καταφέρνουμε, με μόνο λίγες μέρες διαφορά, να έχουμε άκρως αντίθετους εορτασμούς αλλά να τους γιορτάζουμε με την ίδια «επισημότητα». Γιορτάσαμε πρώτα το καταστροφικό ΟΧΙ της 24ης Απριλίου του 2004 και λίγες μέρες μετά την ένταξή μας στην ενωμένη Ευρώπη. Δηλαδή γιορτάσαμε το ΟΧΙ στη λύση και μετά τον καταλύτη για τη λύση τον οποίο δυστυχώς γράψαμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας και στο τέλος τον πετάξαμε στα σκουπίδια.

Τώρα το πώς καταφέρνουμε να γιορτάζουμε την καταστροφή μας με το ίδιο τέμπο όπως και την προοπτική για τη σωτηρία μας, την οποίαν δεν εκμεταλλευτήκαμε, είναι πρωτόγνωρο και ίσως να χρειάζεται κλινική αντιμετώπιση.

Βέβαια υπάρχει εξήγηση, δεν είμαστε εντελώς ασυνάρτητοι. Το 2004 είπαμε ΟΧΙ στη λύση και απαλλαγή από την κατοχή ενώ την 1ην Μαΐου, του ιδίου έτους, ξεγελάσαμε τους Ευρωπαίους για το ότι θέλουμε λύση. Από τη μια η απόρριψη για επανένωση και από την άλλη η εξαπάτηση των Ευρωπαίων εταίρων μας.

20 χρόνια από την ένταξή μας είναι πολλά και ήρθε η ώρα να κάνουμε «ταμείο». Ήρθε η ώρα να αξιολογήσουμε την ευρωπαϊκή μας πορεία και να κρίνουμε αντικειμενικά το τι πήραμε και το τι δώσαμε στην ενωμένη Ευρώπη. Αρχίζοντας από το τι δώσαμε, τίποτα το θετικό. Όλα μαύρα και απαράδεκτα. Αντί να αξιοποιήσουμε την ένταξή μας και το όραμα των εμπνευστών και πρωτεργατών της, Κώστα Σημίτη, Γλαύκου Κληρίδη, Γιώργου Βασιλείου και Γιάννου Κρανιδιώτη, δηλαδή τη λύση και επανένωση, χρησιμοποιήσαμε την ένταξη για τη μη λύση. Αφού τους φορτώσαμε ένα πρόβλημα, που σε καμιά περίπτωση δεν ήθελαν να πάρουν, δηλαδή αφού πολιτικά τους εξαπατήσαμε, προχωρήσαμε σε παντός είδους ηθικά ατοπήματα θεσμικής και όχι μόνο διαφθοράς. Καταντήσαμε άντρο απάτης και πωλούσαμε το ιερότερο για τους Ευρωπαίους, την ευρωπαϊκή ιθαγένεια, στον κάθε ανά τον κόσμο απατεώνα, για να πλουτίζουν οι κυπριακής εκτροφής απατεώνες.

Το τι πήραμε, τα πάντα. Οικονομική βοήθεια, εκσυγχρονισμό, εμπειρογνωμοσύνη για ένα κράτος δικαίου με αναβαθμισμένους θεσμούς. Ανεξάρτητα αν πολλά από αυτά τα αγνοήσαμε, ως οι εξυπνότεροι όλων, οι Βρυξέλλες μας έδωσαν όλες τις αναγκαίες κατευθυντήριες γραμμές. Μπορεί το 2013 να μας κούρεψαν αλλά έπρεπε κάτι να κάνουν για να σταματήσουν την πλήρη εξάρτησή μας από τη Μόσχα, κάτι ανεπίτρεπτο για μια χώρα που ανήκει στην ενωμένη Ευρώπη και στον δυτικό κόσμο γενικότερα.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ενταχθήκαμε στην Ευρώπη με ψευδείς παραστάσεις. Οι Ευρωπαίοι στηρίχθηκαν στις διαβεβαιώσεις μας και στις συγκυρίες που ήθελαν τότε την Τουρκία να ευνοεί τη λύση του Κυπριακού για να εξασφαλίσει την ευρωπαϊκή της πορεία. Χαρακτηριστική η δήλωση του τότε Επιτρόπου Διεύρυνσης Γκίντερ Φερχόιγκεν, τον Φεβρουάριο του 2004, κατά την επίσκεψή του στη Λευκωσία. «Πρόκειται για μια αποφασιστική καμπή που οφείλεται συν τοις άλλοις και στην επιρροή της ΕΕ στην Άγκυρα. Η σημαντική διαφορά σε σχέση με το παρελθόν είναι ότι υπάρχει από μέρους της τουρκικής πλευράς η πολιτική βούληση για την επίλυση του προβλήματος. Η ελληνική πλευρά πάντα επιθυμούσε τη λύση, επομένως όλες οι προοπτικές είναι πολύ ευοίωνες για την επίτευξη ενός θετικού αποτελέσματος», σωστές διαπιστώσεις «εις ώτα μη ακουόντων». Τελικά έπεσε έξω ο Γερμανός Επίτροπος. Πολιτική βούληση υπήρχε μόνο από την Τουρκία. Εμείς διαλέξαμε το καταστροφικό στάτους κβο και τη συνέχιση της κατοχής. Αυτός είναι ο λόγος που σωστά δήλωσε, μετά το μεγάλο μας ΟΧΙ, ότι τους εξαπατήσαμε.

Παρά την απάτη εις βάρος των Ευρωπαίων συνεχίζουμε, με πρωτοφανή αναίδεια χιλίων καρδιναλίων, να ισχυριζόμαστε ότι το Κυπριακό είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα. Μήπως είναι οι Βρυξέλλες που είπαν ΟΧΙ το 2004 στο σχέδιο Ανάν, μήπως είναι η Φρεντερίκα Μογκερίνι, που ήταν παρούσα ως παρατηρητής στο τραγικό δείπνο του Κραν Μοντανά τον Ιούλιο του 2017, που τίναξε στον αέρα τις συνομιλίες και την προοπτική για λύση; Αντί να νιώθουμε μειονεκτικά έναντι των εταίρων μας γιατί αντιπροσωπεύουμε μια μισή πατρίδα και δεν μας ενδιαφέρει η άλλη μισή, η κατεχόμενη, αντίθετα νομίζουμε ότι στέλνουμε μηνύματα δεξιά και αριστερά ως και να είμαστε μια από τις σημαντικότερες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό άλλωστε φαίνεται από την έπαρση με την οποία προσέρχεται ο εκάστοτε Κύπριος Πρόεδρος στα κατά καιρούς ευρωπαϊκά συμβούλια. Αντί να έχουμε τα μάτια χαμηλωμένα και να ντρεπόμαστε για τα προβλήματα που τους δημιουργήσαμε και τους δημιουργούμε, έχουμε την εντύπωση ότι είμαστε οι στυλοβάτες της ευρωπαϊκής οικογένειας.

Τα 20 χρόνια από την ένταξή μας γιορτάστηκαν με λαμπρότητα στην παρουσία της Προέδρου της Κομισιόν, Ούρσουλα Γκέρτρουντ φον ντερ Λάιεν. Κόμβο αλληλεγγύης για την Ευρώπη και τον κόσμο μας αποκάλεσε η κυρία Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Το θέμα δεν είναι τα μεγάλα λόγια που μας είπε αλλά το ότι τα πιστεύουμε. Ας μην διεκδικούσε ακόμα μια θητεία και ούτε καν θα ερχόταν. Αντί να μας πει την πικρή αλήθεια, ότι ναι μεν είμαστε κόμβος αλλά κόμβος αποσταθεροποίησης και διαφθοράς, προσπάθησε να μας εξευμενίσει έχοντας πάντα κατά νουν την ψήφο μας στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για την εκλογή του νέου Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Μπορεί ο ΠτΔ Νίκος Χριστοδουλίδης να προσπαθεί για επανέναρξη των συνομιλιών με ειλικρινείς και έντιμες προθέσεις αλλά δυστυχώς εσφαλμένα θεωρεί, όπως και πολλοί άλλοι, το εθνικό θέμα ως υπόθεση της ενωμένης Ευρώπης. Αν και αυτοί μας παραπέμπουν συνεχώς στον ΟΗE, εμείς επιμένουμε να θέλουμε την Ευρώπη να διαδραματίσει πρωτεύοντα ρόλο. Πώς είναι δυνατόν η άλλη πλευρά να αποδεχθεί ευρωπαϊκό ρόλο στο Κυπριακό τη στιγμή που οι Ευρωπαίοι είναι δικοί μας εταίροι; Για να είμαστε σωστοί, στο μόνο που ευθύνονται είναι στο ότι μας ενέταξαν χωρίς λύση του Κυπριακού. Το μεγάλο κατόρθωμα της ένταξης γύρισε μπούμερανγκ γιατί αν είχαμε ως κίνητρο για την ένταξη τη λύση του Κυπριακού, τότε, η μοίρα μας θα ήταν εντελώς διαφορετική.

Εν κατακλείδι επιστρέφοντας στην ανασκόπηση των 20 χρόνων από την ένταξή μας, το «ταμείο» είναι θετικό για μας, κόκκινο όμως, κατακόκκινο, για τους Ευρωπαίους που σίγουρα, αντί να γιορτάζουν την ένταξη της Κύπρου, θα καταριούνται τη στιγμή που φορτώθηκαν ένα τεράστιο βαρίδι χωρίς να έχουν καμία απολύτως ευθύνη.

.