Αν χάσουμε την ανθρωπιά, θα βρούμε το κτήνος

Ποιος πραγματικά «κάθεται» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και εκφράζει τη διαφωνία του με απόψεις που διαφωνεί; Αν διαφωνείς κύριε, απλά μην διαβάζεις ρε φίλε. Αν συμφωνείς, απλά κάνε like και προχώρα παρακάτω ή γράψε κάτι θετικό αν έχεις τον χρόνο και την όρεξη. Και κάπως έτσι περνάνε αφιλτράριστα τα πάντα, μέχρι που κάποια στιγμή φτάνουν να γίνουν επικίνδυνα. Όπως για παράδειγμα στο μεταναστευτικό. Εκεί που ο γενικευμένος για διάφορους κοινωνικοοικονομικούς λόγους θυμός της κοινωνίας, πάει τώρα να ξεσπάσει στους μετανάστες, φταίνε δεν φταίνε. Μιλάμε πλέον για συστηματική απο-ανθρωποποίηση των ξένων από Μέση Ανατολή και Αφρική, με «νεύμα» κρατικών αξιωματούχων και προβολή από ΜΜΕ. Μόνο που ξεχνάμε πως στην ιστορία, αυτό που υποβιβάζει τον άλλο σε κάτι λιγότερο από άνθρωπο, υποβιβάζει και τον εαυτό του σε κτήνος.

Με αυτές τις σκέψεις δεν άντεξα και έσπασα τον άγραφο κανόνα μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και έγραψα τη διαφωνία στη θέση πως δεχόμαστε εισβολή από τους μετανάστες. Έχοντας πλήρη επίγνωση πως μπορεί και ο ίδιος ο άνθρωπος που έκανε την ανάρτηση να το θεωρεί υπερβολή και πως απλά το χρησιμοποίησε για να δείξει την αγωνία του για τις αυξημένες ροές των προσφύγων από τον Λίβανο, μέσω θαλάσσης. Παρ' όλα αυτά, η θέση αυτή είναι επικίνδυνη για όλους μας. Ειδικά με τη φόρτιση που έχει η λέξη «εισβολή» στη χώρα μας από το 1974 και την αληθινή εισβολή. Αυτή λοιπόν η τόσο συναισθηματικά φορτισμένη λέξη, έστω και αν χρησιμοποιηθεί σε εισαγωγικά ή καθ' υπερβολή, το μόνο που πετυχαίνει είναι να εκθρέψει τον θυμό της κοινωνίας, ακόμη και να την οδηγήσει σε βίαια επεισόδια. Γιατί αν πρόκειται για κάποιου είδους εισβολή, τότε δικαιολογείται και κάποιους είδους άμυνα/βία;

Ακόμη και έτσι, θα είχα αποφύγει να μπω σε δημόσιο διάλογο, ωστόσο πάνω που ήμουν έτοιμος να το προσπεράσω, το μάτι μου έπιασε αρκετούς γνωστούς από τον κόσμο της οικονομίας να έχουν εκφραστεί θετικά. Μα σοβαρά τώρα, στη χώρα που ώς πριν λίγα χρόνια, είχαμε βαφτίσει «επένδυση» την πώληση ιθαγένειας και σε απατεώνες αλλά και «πανεπιστημιακή εκπαίδευση» την πώληση φοιτητικής βίζας σε εργάτες, σε αυτή τη χώρα λοιπόν, δεχόμαστε εισβολή; Και μάλιστα εισβολή από ανθρώπους που έχουν παγιδευτεί σε έναν ατέλειωτο πόλεμο στη Μέση Ανατολή; Ο Τζο Λο, ήταν επενδυτής και το εξάχρονο αγόρι που πέθανε από ασιτία στη βάρκα τον Μάρτη ήταν εισβολέας; Χάσανε οι λέξεις το νόημά τους σε μια κοινωνία που τελεί υπό πλήρη σύγχυση; Να τα πούμε εμείς λοιπόν με το όνομά τους: ο Τζο Λο είναι ένας φυγόδικος απατεώνας και το νεκρό αγόρι, πρόσφυγας και θύμα του πολέμου που ρήμαξε τη Συρία.

Και όμως, αντί να επιλέξουμε ως κράτος να δείξουμε τον «τσαμπουκά» μας και να ακυρώσουμε την πώληση ιθαγένειας ως συστημική απάτη ή έστω να φορολογήσουμε τα αδρανή υπερπολυτελή εξοχικά και τους άδειους «πύργους», επιλέγουμε να κάνουμε εφόδους χωρίς εντάλματα σε σπίτια μεταναστών; Αντί να εξαντλήσουμε την αυστηρότητά μας σε όσους θησαύριζαν πουλώντας φοιτητικές βίζες σε εργάτες, επιχειρούμε να φοβερίσουμε με γραφειοκρατικές διαδικασίες τον κόσμο που παίρνει το ρίσκο να πεθάνει και αυτός και τα παιδιά του μεσοπέλαγα;

Κανείς δεν ζητά από κανέναν να χαίρεται για τις αφίξεις προσφύγων. Δεν υπάρχει τίποτα για να χαρεί κανείς. Μόνο ανθρώπινη δυστυχία που σάλταρε στη βάρκα για να περάσει από μια εμπόλεμη κατάσταση σε μια ολοένα και πιο αφιλόξενη χώρα. Σε ένα κράτος ολοένα και πιο απρόθυμο να αναλάβει τις στοιχειώδεις συμβατικές του υποχρεώσεις. Επιλέγουμε να ξεχάσουμε πως αν ήταν σε περίοδο στοιχειώδους ηρεμίας η Μέση Ανατολή, κανείς και ποτέ δεν θα έπαιρνε ένα τέτοιο ρίσκο να έρθει στην Κύπρο. Το τι συμβαίνει στη Μέση Ανατολή δεν είναι στο χέρι της Κύπρου. Αυτό που είναι στο χέρι μας, είναι να παραμείνουμε ανθρώπινοι. Ειδικά όσοι βρίσκονται σε θέση ευθύνης και στον κόσμο των επιχειρήσεων.