Η μικρή Κύπρος

Τις τελευταίες μέρες ολόκληρος ο κόσμος παρακολουθούσε με αγωνία τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο. Η επίθεση του Ιράν, ως απάντηση στις επιθέσεις που έκανε το Ισραήλ, έσπειρε τον φόβο για μια μαζική σύρραξη που δεν θα άφηνε κανέναν λαό στην περιοχή ανεπηρέαστο. Η Κύπρος είναι στην Ανατολική Μεσόγειο και με άλυτο το Κυπριακό συμπεριλαμβάνεται στις χώρες που συμβάλλουν στην αστάθεια της περιοχής με όλα τα συνεπακόλουθα.

Ευτυχώς η επίθεση του Ιράν στο Ισραήλ και η απάντηση του Ισραήλ ήταν και οι δύο περιορισμένης εμβέλειας για λόγους «face saving». Αυτά, λοιπόν, τα γεγονότα στη γειτονιά μας διατηρούν για τους λάθος λόγους στο προσκήνιο την Ανατολική Μεσόγειο. Γεγονότα παγκόσμιας εμβέλειας που αμφισβητούν όχι μόνο τη σταθερότητα στην περιοχή αλλά και την παγκόσμια σταθερότητα. Γεγονότα, που σε περίπτωση κλιμάκωσής τους, θα ανατραπεί πλήρως το σημερινό καθεστώς γεωπολιτικών ισορροπιών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε επιπτώσεις ανά το παγκόσμιο.

Από τις μέχρι τώρα λοιπόν σημαντικές εξελίξεις, δύο κρίσιμα συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν.

Το πρώτο και βασικό είναι ότι και τα δύο υψηλού συμβολισμού κτυπήματα είχαν προδιαγραφές προηγούμενης συμφωνίας με τους Αμερικάνους, όπως φάνηκε, για να μην οδηγηθεί η περιοχή σε κλιμάκωση και ανεξέλεγκτες εξελίξεις.

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι καταγράφηκε και επιβεβαιώθηκε η υπεροχή των Δυτικών (αμερικανικών και βρετανικών), όπως και ισραηλινών ηλεκτρονικών συστημάτων αεράμυνας και δίκτυα ασφαλείας απέναντι σε βαλλιστικούς πυραύλους και drones.

Ταυτόχρονα, όμως, αυτές τις μέρες είχαμε και τις εξελίξεις στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και τη συζήτηση για τις ευρωτουρκικές σχέσεις. Θέμα και αυτό της Ανατολικής Μεσογείου. Ευτυχώς, η δική μας πλευρά αντιλήφθηκε ότι η ψευδαίσθηση των κυρώσεων όχι μόνο δεν λειτουργεί αλλά έχει μόνο αρνητικό αντίκτυπο.

Ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης οφείλει μια πολιτική απολογία για την εμμονή του στο θέμα των κυρώσεων.

Επίσης, η αντίφαση των σπασμωδικών κινήσεων της δικής μας πλευράς έχει καταγραφεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι η δική μας πλευρά αρνήθηκε στα δύο προηγούμενα Gymmnich (Φινλανδική και Βελγική Προεδρία) την άτυπη παρουσία Τούρκου υπουργού Εξωτερικών, ενώ τώρα αντιλήφθηκε ότι δεν μπορούσε σε καμιά περίπτωση να αποτρέψει ουσιαστικά «επανεκκίνηση» της ευρωπαϊκής προοπτικής - σύνδεσης της Τουρκίας. Μέσα σε αυτό το νέο κλίμα ελπίζουμε η πλευρά μας, πέραν κάποιων επικοινωνιακών δηλώσεων που φαντάζουν αφελείς, να έχει συνειδητοποιήσει ότι η μόνη λύση για να είναι μέρος της σταθερότητας της Ανατολικής Μεσογείου, είναι να συμβάλει με κάθε τρόπο στην επανέναρξη των συνομιλιών. Μετά την αποτυχία του Κραν Μοντανά και την κύρια ευθύνη της ελληνοκυπριακής πλευράς, το μπαλάκι δεν είναι στα χέρια της Τουρκίας αλλά κυρίως στα δικά μας χέρια.

Και οι διατυπώσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, για όσους αντιλαμβάνονται την ουσία και διαβάζουν πίσω από τις γραμμές, δεν επιβεβαιώνουν βέβαια τις θριαμβευτικές δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών και του Προέδρου για τα συμπεράσματα του Συμβουλίου.

Ο Πρόεδρος καλά κάνει να αντιληφθεί ότι, είτε η εντολή της προσωπικής απεσταλμένης του ΓΓ του ΟΗΕ λήξει τον Ιούλιο, είτε τέλος του χρόνου, το δίλημμα είναι σαφές και παραμένει το ίδιο. Σε αυτή την ταραγμένη γωνιά του κόσμου της Ανατολικής Μεσογείου, με τα τύμπανα του πολέμου να κτυπούν συχνά - πυκνά, η μικρή Κύπρος δεν μπορεί να πιστεύει ότι μόνο με την «Αμάλθεια» μπορεί να διατηρήσει το επισφαλές status quo. Ο Πρόεδρος, αν το θελήσει, παρά το αναξιόπιστο παρελθόν και παρόν του, μπορεί να κριθεί ως ιστορικός ηγέτης μόνο αν αντιληφθεί ότι η Κύπρος μπορεί να δει το ευρωπαϊκό της μέλλον με προοπτικές μόνο εάν δεν επισημοποιηθεί ένα πλήρες αδιέξοδο και μάλιστα με σφραγίδα του ΓΓ του ΟΗΕ.