Όνειρα

Τηλεφωνούσε από κάπου ο άνδρας. Ένα μέρος που δεν υπάρχει θάνατος στον κόσμο. Γύρισε παντού. Δεν βρήκε αυτό που έψαχνε. Δεν υπήρχε κανένα μέρος στο οποίο δεν υπάρχει θάνατος. Στο τέλος ήρθε σε μια ωραία καταπράσινη κοιλάδα. Τα νερά κελάρυζαν, τα πουλιά κελαηδούσαν. Οι άνθρωποι εκεί είχαν μαζευτεί γύρω από ένα μακρύ τραπέζι, έτρωγαν και έπιναν. Τίποτα δεν έλειπε από το τραπέζι. Τους πλησίασε. Τον κάλεσαν στο τραπέζι. Τον ρώτησαν: «Από πού έρχεσαι και πού πηγαίνεις;» «Ψάχνω ένα μέρος στο οποίο δεν υπάρχει θάνατος», είπε ο άνδρας, «όμως δεν μπόρεσα να το βρω πουθενά. Υπάρχει θάνατος παντού». «Ιδού, άρα ήρθες ακριβώς στο μέρος τώρα», του είπαν, «εδώ δεν υπάρχει θάνατος». Πέταξε από τη χαρά του ο άνδρας. «Αλήθεια; Πράγματι δεν υπάρχει θάνατος εδώ;» τους είπε. «Δεν υπάρχει», του είπαν, «μείνε εδώ όσο θες και ζήσε. Φάε, πιες, γλέντησε. Όμως, δεν υπάρχει θάνατος, αλλά υπάρχει κάτι παράξενο εδώ». «Τι είναι αυτό», ρώτησε ο άνδρας. «Κοίτα φίλε», του είπαν, «τρώμε, πίνουμε και ζούμε ωραία εδώ. Τραγουδάμε γύρω από αυτό το μακρύ τραπέζι, χορεύουμε. Όμως, μια μέρα συμβαίνει κάτι παράξενο. Κάποιος από εμάς σηκώνεται ξαφνικά και λέει εγώ φεύγω. Ρωτάμε πού πάει». «Με φωνάζουν», λέει. «Ποιος σε φωνάζει; Μην πας, κοίτα τι ωραία που είναι εδώ. Τι θα πας να κάνεις εκεί;» Ο άνδρας δεν ακούει. Δείχνει τα απέναντι βουνά. «Με φωνάζουν από εκεί, πρέπει να πάω», λέει. Και σηκώνεται και φεύγει. Και δεν επιστρέφει ξανά. «Όσο και αν με φωνάξουν, εγώ δεν θα φύγω», λέει. Μένει σε εκείνη την κοιλάδα. Ζει πολλά χρόνια εκεί. Ύστερα σηκώνεται ξαφνικά μια μέρα και εκείνος από το τραπέζι. «Με φωνάζουν», λέει. Μη φύγεις, μείνε, είναι ωραία εδώ, δεν θα μπορέσεις να βρεις άλλο μέρος τόσο ωραίο, του λένε. Του λένε, όμως δεν ακούει. Σηκώνεται και φεύγει. Και δεν επιστρέφει ξανά και εκείνος.

Ναι, υπάρχει θάνατος σε αυτό τον κόσμο και αυτό πρέπει να μας κάνει ανθρώπους. Το μάθημα του θανάτου είναι το καλύτερο για όλους μας. Όμως, αλίμονο. Μήπως το σκέφτεται αυτό κανείς; Οι άνθρωποι ζουν σαν να πρόκειται να μην πεθάνουν ποτέ. Ίσως το θυμούνται αυτό μόνο μια μέρα σε ένα κοιμητήριο, σε μια κηδεία. Μια επιγραφή σε μια νεκροφόρα: «Κάθε ζωντανός θα γευτεί τον θάνατο». Αν αντιληφθούμε ότι μια μέρα θα πεθάνουμε, μόνο αυτό θα είναι αρκετό να μας εξαγνίσει από τα κακά. Θα ήταν πολύ χειρότερος ένας κόσμος στον οποίο δεν θα υπήρχε θάνατος. Υπάρχει ένα κόμματι η «Αθανασία» στη θαυμάσια ταινία «Όνειρα» του Ιάπωνα σκηνοθέτη Ακίρα Κουροσάβα, ο οποίος είναι ένας από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Όλοι γυρίζουν βουλιάζοντας στη λάσπη μέσα σε ένα λάκκο γεμάτο με λάσπη. Δεν υπάρχει θάνατος! Υπάρχουν παρακλήσεις στον Θεό για θάνατο. Η ζωή έγινε βάσανο σχεδόν για όλους. Ικετεύουν να πεθάνουν. Όμως δεν πεθαίνουν.

Ήρθε η άνοιξη στη χώρα μας. Μυρίζουν τα λουλούδια. Μήπως γράφονται πράγματα για τον θάνατο τώρα; Πού να ξέρω. Αυτό μου περνάει από το μυαλό όταν κοιτάζω τις καταστάσεις σε σχέση με το Κυπριακό. Από τη μια χαμογελώ και από την άλλη μελαγχολώ όταν θυμάμαι ότι συζήτησαν πριν από εμάς εκείνοι που έφυγαν από ανάμεσά μας τα πράγματα για τα οποία σπαζοκεφαλιάζουμε εμείς τώρα. Μελαγχολώ ακόμα πιο πολύ όταν βλέπω ότι τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας συζητούν τα ίδια πράγματα. «Πόσες γενιές ακόμα θα αναλωθούν έτσι», λέω στον εαυτό μου. Ύστερα βλέπω πως έστησαν ένα τραπέζι και συζητούν το Σχέδιο Ανάν ακόμα. Από αυτό καταλαβαίνω ότι δεν έχουμε προχωρήσει μπροστά έστω και ένα βήμα μέσα σε είκοσι χρόνια. Με ρωτά ένας Ελληνοκύπριος φίλος μου: «Θα ενωθεί η Κύπρος μέσα στα επόμενα πενήντα χρόνια;» Δεν θα ενωθεί φίλε μου. Αν συνεχίσουμε με αυτά τα μυαλά, δεν θα ενωθεί καθόλου. Μάλιστα, μπορεί μια μέρα να μείνουμε όλοι χωρίς πατρίδα. Θα γίνει αυτό που είπε ο Άγγλος Λόρδος. Θα γίνουμε όλοι Λονδρέζοι.

Ενώ ζούμε να αντιληφθούμε ότι ζούμε. Άραγε αυτό σκεφτόταν ο ποιητής Τζεμάλ Σουρεγιιά όταν έγραφε τους εξής στίχους;

Είμαστε φτωχοί,

Τα βράδια μας μικρά

Πρέπει να κάνουμε έρωτα αφηνιασμένοι…