Αυτή η Κύπρος δεν θα μάθουμε ποτέ πώς θα ήταν!

Πριν 20 χρόνια, τον Απρίλη του 2004 η Κύπρος είχε μια ιστορική ευκαιρία. 30 χρόνια από το τραγικό 1974, η Κύπρος βρισκόταν μπροστά σ’ έναν αλλιώτικο και πολύ υποσχόμενο δρόμο! Η ταυτόχρονη ένταξή της στην ευρωπαϊκή οικογένεια με την επίλυση του Κυπριακού υποσχόταν ένα μέλλον με ειρήνη και ευημερία. Τον Απρίλη του 2004, ήμουν 27 χρονών και έγκυος το πρώτο μου παιδί. Πρόσφυγας από την Καρπασία. Σημασία βέβαια δεν έχει ποια ήμουν, τι ηλικία είχα και από πού ήταν η σκούφια μου! Σημασία έχει ότι τα παιδιά που γεννήθηκαν πριν, κατά ή μετά το 2004 έχασαν όντως ένα διαφορετικό μέλλον από αυτό που ζουν τώρα. Ήταν η ευκαιρία τους να ζήσουν σε μια καλύτερη πατρίδα και σίγουρα όχι μισή. Θα γλύτωναν και δεν θα βίωναν ποτέ τον παραλογισμό στον οποίο μεγαλώσαμε εμείς και οι γονείς μας! Ήταν η ευκαιρία τους να μην μάθουν ποτέ πώς είναι να ζεις σε μοιρασμένη πατρίδα. Ήταν η ευκαιρία τους να αποφύγουν τα δηλητήρια μιας στείρας εκπαίδευσης με εικόνες εχθρών, πόνο και τη μαυρίλα μιας άλλης εποχής. Μιας εποχής αλληλοσκοτωμών, αλληλοεξόντωσης, διχασμών, προδοσίας, προσφυγιάς. Μιας εποχής που μύριζε παντού θάνατο.

Τι παρέλαβε από εμάς αυτή η γενιά που μεγαλώνει μετά το 2004; Παρέλαβε ένα κράτος που μας ντροπιάζει, βασισμένο στη θεσμική διαφθορά. Μισή πατρίδα και ένα σύνταγμα που τυγχάνει εκμετάλλευσης από ανθρώπους της εξουσίας. Ακόμη και το δίκαιο της ανάγκης από μοχλός λειτουργικότητας κατέληξε να είναι μοχλός ασυδοσίας. Ένα κράτος που έστησε και συντηρεί μια κρατική μηχανή βασισμένη στο ρουσφέτι και όχι την αξιοκρατία. Ένα κράτος που, εξαιτίας αυτής της διαφθοράς και της διαπλοκής των προσώπων εξουσίας, εφαρμόζει ακόμα και τις ευρωπαϊκές οδηγίες σε κυπριακή εκδοχή αδυνατώντας να θωρακίσει την ευημερία των πολιτών του. Οι σημερινοί 20αρηδες βιώνουν μέσα από τις ταλαιπωρίες των γονιών και των παππούδων τους ένα αβέβαιο οικονομικό μέλλον. Το ανενόχλητο ξέπλυμα μαύρων χρημάτων των τραπεζών που έφερε το κούρεμα των καταθέσεων το 2013 και η απώλεια εργασίας των γονιών τους επέτειναν την προσωπική τους αβεβαιότητα. Τα «χρυσά» διαβατήρια και τα συνεπακόλουθά τους, δυστυχώς, δημιούργησαν τέτοιες συνθήκες ματαίωσης σε αυτούς τους νέους που ακόμα και οι σπουδές τους και η αριστεία δεν έχουν σημασία, παρά μονάχα εάν ο νέος γίνει μέρος ενός διεφθαρμένου συστήματος. Πολλοί από αυτούς τους νέους της γενιάς z αδυνατούν να αυτονομηθούν οικονομικά από τις οικογένειές τους. Δεν έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν μόνοι τους εξαιτίας του κόστους ζωής ούτε να βρουν μια δουλειά που θα τους διασφαλίζει το μέλλον τους με αξιοπρέπεια. Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί το 2004 είχαμε την ευκαιρία να βγούμε από την παθογένεια και να δημιουργήσουμε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος σε μια επανενωμένη πατρίδα. Το σύνταγμα και η εποπτεία δεν θα επέτρεπαν σε κανένα σπόρο θεσμικής διαφθοράς να βλαστήσει. Ταυτόχρονα, σε μια επανενωμένη πατρίδα, αυτοί οι σπόροι που μεγαλώνουν με στρεβλά εθνικιστικά αντανακλαστικά θα ήταν εκτός πραγματικότητας. Ειλικρινά, τρέμω στην ιδέα ότι αυτά τα φαινόμενα μπορούν να μας φέρουν την επανάληψη όσων ζήσαμε το 1974.

Το 2004 η λύση θα άνοιγε διάπλατα αμέτρητες ευκαιρίες για το νησί μας! Πολλά πράγματα θα έπαιρναν κυριολεκτικά μια ορθολογιστική τροπή στην επανενωμένη Κύπρο. Με την Κύπρο ολόκληρη να λειτουργεί εντός των θεσμών της ΕΕ, με την πάροδο του χρόνου θα αποδυναμωνόταν ο ρόλος των εγγυητριών δυνάμεων. Και όπως φάνηκε στη διαπραγμάτευση του Κραν Μοντανά, η πιθανότητα κατάργησης των εγγυήσεων και του μονομερούς δικαιώματος δεν ήταν τελικά ουτοπία.

Σήμερα θα βιώναμε μια διαφορετική πατρίδα. Μια πατρίδα που δεν θα μας έπιανε η απελπισία, όπως συμβαίνει σήμερα. Τελικά επιλέξαμε να παραδώσουμε στα παιδιά μας όντως μια ελληνοκυπριακή κοινότητα με την ψευδαίσθηση του ασφαλούς κράτους, και όχι ένα ενωμένο ευρωπαϊκό κράτος. Ο εποικισμός στην κατεχόμενη γη μάς απειλεί καθημερινά με αφανισμό. Όλους τους Κύπριους (Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους). Για το τι συνέβη το 2004 και για το έγκλημα του 2017 την ιστορική ευθύνη την έχουν οι ηγέτες, που είτε έβαλαν το προσωπικό τους συμφέρον είτε τις ιδεοληψίες τους και τις εμμονές τους πάνω από το συμφέρον της πατρίδας.

Δυστυχώς αυτή η Κύπρος δεν θα μάθουμε ποτέ πώς θα ήταν. Πεποίθησή μου είναι ότι θα ήταν σε όλα καλύτερη και με αισιόδοξο μέλλον για τα παιδιά της!