«Η αβάσταχτη αβρότητα μιας αριστερής μελαγχολίας» της Μαρίας Θεριστή

 

Τη μέρα των βουλευτικών εκλογών του 1981, ζήτησα από τον πατέρα μου να πάω μαζί του στα εκλογικά επιτελεία της Αριστεράς, από περιέργεια, να μάθω τι ακριβώς έκανε εκεί.

Μαζί με συντρόφους του, κάναμε διαδρομές με το αυτοκίνητό μας σε σπίτια ατόμων με κινητικά προβλήματα, τους οποίους μετέφεραν σχεδόν στα χέρια στα εκλογικά κέντρα για να ψηφίσουν. Εκείνη την εποχή, οι περισσότεροι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα δεν είχαν καν αναπηρικά αμαξίδια.

Μου είχε περάσει τότε, θυμάμαι, από το παιδικό μυαλό, ότι ίσως να έπρεπε να τους άφηναν στην ησυχία τους. Aπό την άλλη όμως, έβλεπα ότι χαίρονταν που θα ψήφιζαν, αφού δεν  είχαν άλλον να τους μεταφέρει. Ένιωθαν συνάμα, νομίζω, ότι η ψήφος τους αποκτούσε -με μια ολόκληρη συνοδεία- ιδιαίτερη σημασία.

Αξέχαστη μου έμεινε μία ηλικιωμένη, η οποία επέμενε όπως μόνο ο πατέρας μου την πάρει στα χέρια, κάνοντάς τον να χαμογελάσει και να το θυμάται για καιρό.

Στις βουλευτικές εκλογές του 2021, έτυχε να γνωρίζω έναν άνθρωπο με κινητικά προβλήματα που αν είχε κάποιον να τον μεταφέρει σε εκλογικό κέντρο, αναμφίβολα θα ψήφιζε Αριστερά.

Το σπίτι του, σε απόσταση αναπνοής από τον παραδοσιακό πυρήνα κομματικής οργάνωσης του ΑΚΕΛ.

Δεν ξέρω γιατί το 1981 όταν οι άνθρωποι δεν είχαν καν ιδέα τι είναι οι ΑμεΑ, στο ΑΚΕΛ έδιναν τόση σημασία για τη διακίνηση των ατόμων αυτών στα εκλογικά κέντρα.

Ήταν μια κίνηση αβρότητας, ένας συμβολισμός κοινωνικής αλληλεγγύης και ενσυναίσθησης που είχε ίσως καλλιεργηθεί εκείνα τα χρόνια μέσα στο αριστερό κίνημα.

Αυξήθηκαν κατά πολύ, υποθέτω, τα προβλήματα κοίλης μεσοσπονδύλιων δίσκων στις ΚΟΒ του ΑΚΕΛ, ή προσέχουν εκ περισσής προσοχής το μυοσκελετικό τους σύστημα, έτσι που αποφεύγουν πλέον τέτοια εγχειρήματα.

Ούτε με ενοικιασμένα wheelchairs δεν πάνε πια στα σπίτια των ΑμεΑ.

Δεν ξέρω πώς τον έχασαν αυτό τον συνδετικό ιστό, τι συνέβη στους αριστερούς που εγώ θυμάμαι, οι οποίοι όταν συναντιόντουσαν, έμοιαζαν να έχουν τους δικούς τους κωδικούς που μόνο εκείνοι καταλάβαιναν και μόνο εκείνοι αποκρυπτογραφούσαν.

Έτυχε, λοιπόν, να ξεκινήσω κείμενο σχετικό με την υπαρξιακή κρίση από την οποία διέρχεται σήμερα το αριστερό κόμμα της Κύπρου, φέρνοντας εικόνες από το παρελθόν, προερχόμενη κι εγώ από πρόσφατη εσωτερική σύγκρουση.

Τις προηγούμενες φορές που δεν ψήφισα το κόμμα του πατέρα μου, ο τελευταίος βρισκόταν ακόμα εν ζωή και επειδή λάμβανε γνώση, το έκανα με ευκολία. Με την ευρύτητα σκέψης δε που τον χαρακτήριζε, δεν με επέκρινε.

(Απέμεινα σήμερα μόνο εγώ, να με επικρίνω ενίοτε που δεν ψηφίζω Αριστερά.)

Εκείνος, μέχρι το τέλος της ζωής του, ποτέ δεν επέκρινε το κόμμα του, όπως και οι πλείστοι σύντροφοί του. Θυμάμαι, στα παιδικά μου χρόνια, να τον πειράζουν συνέχεια για το κόμμα του, ακόμα και με άκομψα αστεία, κυρίως οι εξ αγχιστείας δεξιοί συγγενείς, κι εκείνος να το αντιμετωπίζει στωικά και να απαντά στις επικρίσεις -και στη χλεύη ακόμα- που δεχόταν και τότε η Αριστερά και οι αριστεροί.

Μέχρι το τέλος της ζωής του σήμαινε γι’ αυτόν πολλά η Αριστερά, και τον ζήλεψα πολλές φορές που είχε μια τέτοια κινητήρια δύναμη και που μπορούσε να έχει εκείνη την ακλόνητη πίστη, όμοια με εκείνη ενός αληθινού χριστιανού.

Τον αστείευα κάποτε, ότι όταν πεθάνει, θα γραφτεί κάτι στη Χαραυγή για την προσφορά του, όπως συνήθιζε να κάνει η εφημερίδα.

Σαν έφυγε, δεν έστειλα, ούτε και κανείς άλλος.  Στάλθηκε ένα στεφάνι ευτυχώς από την Αριστερά και κάποιος από τα στελέχη που βρισκόταν  τυχαία στην κηδεία, ως χωρκανός, όταν αντιλήφθηκε ότι δεν υπήρχε επικήδειος από το κόμμα, είπε εκ του προχείρου τρεις - τέσσερις προτάσεις.

Αντί λοιπόν σήμερα να γράψω επισημάνσεις που εντόπισα, π.χ. για την εσωτερική κρυψίνοια του κόμματος, ή να δώσω συνέχεια σε πρόσφατες νύξεις μου στη στήλη για ζητήματα όπως οι δεοντολογικοί περιορισμοί των υποψηφίων του ΑΚΕΛ που απολήγουν σε ανισότητα (με απειθάρχητους να τους καταπατούν, χωρίς συνέπειες, εις  βάρος άλλων, έχοντας αλώσει τον κομματικό μηχανισμό) ή για την απώλεια του συνδετικού ιστού με το παρελθόν που σήμερα τη βάφτισαν «επικοινωνιακά προβλήματα», μου βγήκε, χωρίς να το επιδιώξω, κείμενο για τον αριστερό πατέρα μου…

Τακτοποιώντας ζητήματα, έτσι όπως και η Αριστερά της Κύπρου καλείται ίσως τώρα να κάμει ψυχανάλυση.

Κύριος οίδεν εάν ευθύνεται η κοινωνική πόλωση, αν υπάρχει δεξιά μετατόπιση ή στασιμότητα της Αριστεράς σε ολόκληρη την Ευρώπη και τι πρέπει να επαναπροσδιοριστεί, όπως γράφτηκε στις αναλύσεις.

Η σημερινή υπαρξιακή κρίση του ΑΚΕΛ, θα μου θυμίζει τον οραματιστή «γέρο» μου, έναν αριστοκράτη της Αριστεράς, που τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα διένυσε σε μια ιδεολογική μοναξιά, περνώντας που και που, από τον κομματικό σύλλογο όπου είχαν απομείνει μόνο οι τόμπολες και οι «πιλόττες», μη έχοντας κανέναν να κουβεντιάσει και να αναλύσει τα πολιτικά ζητήματα όπως του άρεσε. Με την εξαίρετη πνευματική οξύνοια και διαύγεια που διατήρησε έως το τέλος, ως ένα «beautiful mind» που πέρασε απαρατήρητο στον ιδεολογικό του χώρο.