Η αγάπη που δεν κρύβεται

Δεν ξέρω αν το κάνετε και εσείς αυτό, αλλά εγώ όποτε αισθάνομαι εξαντλημένη ή κουρασμένη κλείνω τα μάτια και αφήνω το μυαλό μου να με ταξιδέψει. Κάθε φορά οι ίδιες εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη μέσα στο μυαλό μου και κάθε φορά με την ίδια σειρά. Μόνο εκεί ταξιδεύει το μυαλό μου και η αλήθεια είναι ότι μόνο εκεί το θέλω να ταξιδεύει. Το σπίτι μου μέσα στην καρδιά του χωριού, μήνα Φεβρουάριο, η αυλή γεμάτη γύρω-γύρω ματσικόριδα να μουσκομυρίζουν και στη βεράντα ένα τραπέζι με φρεσκοψημένο κουλούρι, τρεμυθόπιτες, αγνό μυρωδάτο μέλι (όπως αυτό του παππού μου του Καλαβανά από τα μελίσσια του) και ολόφρεσκο χαλλούμι. Μετά η εικόνα αλλάζει και το μυαλό μου πλημμυρίζεται από το πράσινο της άνοιξης με τις κόκκινες παπαρούνες να απλώνονται μπροστά μου, εκεί στον κάμπο του Κοράκου και στο κατήφορο στην περιοχή Λιβάδι, με τα κοπάδια από πρόβατα και κατσίκια να διασταυρώνουν τη στράτα ήσυχα και ήρεμα. Στη θάλασσα, οι γυναικόπετρες αγέρωχες περιτριγυρισμένες από τον αφρό της θάλασσας, όμορφες και περήφανες.

Ύστερα το μυαλό μου κατακλύζεται με εικόνες και χρώματα του καλοκαιριού. Ταξιδεύει στο κίτρινο από τα στάχυα, στο πράσινο από τις χαρουπιές (τερατσιές), στο χρυσό των αμμουδιών και στο γαλάζιο των θαλασσών από τους Αγίους ώς το Κρικό (όπως το έλεγε ο μακαρίτης ο παπάς μου) αριστερά από τον Άγιο Φίλωνα. Εκεί όπου οι φιλόξενες θάλασσες της ριζοκαρπασίτικης γης σε αγκαλιάζουν όταν κολυμπάς και δεν θες να τις αποχωριστείς ούτε και όταν πέσει η νύχτα. Εκεί όπου η χρυσή άμμος σε παρασύρει σ’ ένα παιχνίδι με κάστρα, κουβάδες και φτυαράκια και οι πεταλίδες στους βράχους κρύβονται μην τυχόν τις ξεκολλήσεις με το μαχαιράκι σου και τις καταβροχθίσεις με μεγάλη απόλαυση χωρίς δεύτερη κουβέντα. Η Αφέντρικα, περήφανη, δεν αποδέχεται πολλά-πολλά. Ο Ασπροκόλυμπος! Το μοναστήρι της ελπίδας μου, ο Απόστολος Αντρέας, και τα πολλά γαϊδουράκια να με υποδέχονται μ’ ένα καλωσόρισμα υπό όρους και απαιτήσεις για μήλα και καρότα στο οποίο υποκύπτω με μεγάλη ευχαρίστηση. Το μυαλό μου με ταξιδεύει στον προστάτη των Ριζοκαρπασιτών, τον Άγιο Συνέσιο και στο σχολείο που φοίτησαν ο πατέρας μου και τα αδέρφια του.

Μέσα σε αυτές τις εικόνες χάνομαι για να ξεκουράσω το μυαλό μου. Μέσα σε αυτές τις εικόνες θα χάνομαι και σήμερα. Η καρδιά μου χτυπά στο Ριζοκάρπασο και όσοι αναγνώστες με διαβάζουν εδώ και τρία χρόνια διάβασαν αμέτρητες φορές στα άρθρα μου τη φράση «το Ριζοκάρπασό μου είναι οι ρίζες της ψυχής μου». Οι άνθρωποί του, το πράσινό του, το εύφορό του έδαφος, το γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού του. Τόπος όμορφος. Τόπος μοναδικός. Η ψυχή μου όλη εκεί.

Αυτή η αγάπη δεν κρύβεται.