Μια αντιπολίτευση για όλα τα γούστα και για κάθε περίσταση ενόψει προεδρικών

 

Η διαδικασία για την εκλογή προέδρου της Βουλής ανέδειξε ένα ιδιαίτερα ουσιώδες ζήτημα σε σχέση με την αντιπολίτευση. Όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος, όταν μιλάμε για αντιπολίτευση δεν μιλάμε και δεν πρέπει να μιλάμε για ενιαίο σύνολο, τσουβαλιάζοντας όλους στο ίδιο σακί. Η αντιπολίτευση αποδεδειγμένα πλέον, μέσα από πολιτικές αποφάσεις που λήφθηκαν κατόπιν αντιδράσεων από μερίδα της βάσης των κομμάτων που κινούνται σε αυτόν τον χώρο, έχει σπάσει σε κομμάτια. Κομμάτια επί της ουσίας όμως τα οποία ανοίγουν νέους δρόμους που δεν είχαν αναδειχθεί πριν τις εκλογές.

Τρανό παράδειγμα η πιθανή προοπτική συνεργασίας ΑΚΕΛ και Κινήματος Οικολόγων - Συνεργασία Πολιτών, με στόχευση σε μια πιο ριζοσπαστική, προοδευτική Αριστερά η οποία να συνδυάζει επίσης και έντονες περιβαλλοντικές ανησυχίες και θέσεις ενόψει της συνέχειας. Μιας Αριστεράς που ενδεχομένως να μπορέσει να ανοίξει μέσα από μια τέτοια συνεργασία και στην κοινωνία των πολιτών, κάτι που έχει απόλυτη ανάγκη αυτή τη στιγμή το ΑΚΕΛ. Ωστόσο, αυτή η προοπτική μπορεί να μετουσιωθεί σε πράξη μόνο κάτω από πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις.

Η πρώτη έχει να κάνει με το συνέδριο του κόμματος στο οποίο θα αλλάξει η ηγεσία. Θα πρέπει πέραν της αλλαγής σε πρόσωπα να φανεί προς την κοινωνία πως υπάρχουν η απαραίτητη φρεσκάδα, η όρεξη και η πρόθεση να γίνουν τομές με το βλέμμα στο μέλλον. Επικοινωνιακά να δοθεί ώθηση προς ένα μοντέλο διακυβέρνησης που να φέρει ελπίδα και σιγουριά για το μέλλον.

Παράλληλα θα πρέπει το Κίνημα Οικολόγων στο δικό του συνέδριο εντός φθινοπώρου να λάβει αντίστοιχες αποφάσεις που να θέτουν τις πολιτικές του κόμματος σε μια τροχιά αλλαγής σε σχέση με θέσεις του παρελθόντος. Απαραίτητη προϋπόθεση επίσης είναι η παραμονή στην ηγεσία είτε του Χαράλαμπου Θεοπέμπτου είτε άλλου ατόμου της ίδια όμως ιδιοσυγκρασίας και πολιτικής κατεύθυνσης. Αν αναλάβει άτομο που διατηρεί τις θέσεις του τέως προέδρου του Κινήματος, τότε μια τέτοια σύμπραξη με το ΑΚΕΛ φαντάζει αδύνατη.

Παράλληλα, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η στάση που θα τηρήσουν το ΔΗΚΟ αλλά και η ΕΔΕΚ ενόψει της διαμόρφωσης ενός τρίτου δρόμου μεταξύ ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ. Με τη λογική μάλιστα ενός κεντροσοσιαλιστικού μετώπου, που θα πορευθεί προς τις προεδρικές επιχειρώντας άνοιγμα και προς ψηφοφόρους του Κινήματος Αλληλεγγύης, ενώ ήδη ενωμένη με την ΕΔΕΚ θα πρέπει να θεωρείται η Συμμαχία Πολιτών.

Άλλωστε η απόλυτα συντονισμένη, παρά τα όσα λέγονται από τους προέδρους και τα στελέχη των κομμάτων, στάση τόσο στην προεδρία της Βουλής όσο και μετέπειτα στις προεδρίες των κοινοβουλευτικών επιτροπών δείχνει πως υπάρχει έδαφος προς διερεύνηση.

Όλα αυτά φυσικά για την ώρα παραμένουν στη σφαίρα της φαντασίας και της θεωρίας, καθώς πρώτιστο μέλημα όλων ήταν και παραμένει να καταφέρουν να δυναμώσουν εσωκομματικά και ακολούθως να κτίσουν στη δυναμική και στο μοντέλο διακυβέρνησης που θα προτείνουν ενόψει 2023. Δεν υπάρχει όμως ο χρόνος για να γίνουν όλα αυτά... ως εκ τούτου τα κόμματα βρίσκονται σε κρίσιμο σταυροδρόμι!