Η Έμιλυ της κυβέρνησης Νίκου Αναστασιάδη

 

antopoly@cytnatet.com.cy

 

Ένα χαμόγελο, ομολογώ, σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου διαβάζοντας της επιστολή παραίτησης της Έμιλυς Γιολίτη. Όχι χαιρέκακο. Ούτε δικαίωσης ως ένας από αυτούς που είχαν εξαρχής κρίνει τη συγκεκριμένη επιλογή ως λανθασμένη. Αλλά υπενθύμισης. Πως η πολιτική, όσο απρόβλεπτη μπορεί να είναι, άλλο τόσο μπορεί να είναι και σκληρή. Ό,τι δεν κατάφερε να πετύχει η αντιπολίτευση σε τρεις μήνες προεκλογικής, το πέτυχε η πρώην υπουργός και τέως κολλητή των θυγατέρων του Προέδρου σε μια επιστολή της. Μ’ ένα κτύπημα κάτω από τη μέση, ένα κτύπημα όμως από τα πιο καίρια στην εικόνα του. Ο Πρόεδρος, σύμφωνα με τα όσα ανέφερε στην επιστολή της, μετέφερε ότι η παρουσία της πλήττει την εικόνα της κυβέρνησης. Πως ο ίδιος πληρώνει πολιτικό κόστος ένεκα της σχέσης που διατηρεί με τον στενό οικογενειακό του περίγυρο και των όσων κατά καιρούς δημοσιεύτηκαν στα ΜΚΔ. Η Έμιλυ σημείωσε πως δεν είναι η ίδια που πλήττει την εικόνα του, αλλά πως η ίδια υπέστη βαρύ κόστος με την αποδοχή συμμετοχής της σε μια κυβέρνηση που, όπως υπέδειξε, «δεν έχαιρε των καλύτερων εντυπώσεων από την κοινωνία των πολιτών στα ζητήματα διαφθοράς και διαφάνειας». Κάποιοι έσπευσαν να την ηρωοποιήσουν για τον τρόπο που επέλεξε να αποχωρήσει. Άλλοι μίλησαν για αχαριστία και αγνωμοσύνη. Το δυστύχημα, τόσο για τους ίδιους όσο και για τη χώρα, είναι πως ήταν από τις ελάχιστες περιπτώσεις που κανείς δεν είχε άδικο.

Σχεδόν όλα όσα αναφέρει η Έμιλυ Γιολίτη είναι ορθά. Δεδομένα η εικόνα της κυβέρνησης δεν ήταν η καλύτερη όταν εντάχθηκε στο κυβερνητικό σχήμα. Και προφανώς και χρειάζεται αμετροέπεια- την οποία ο Πρόεδρος δεν έδειξε σε κανένα σημείο της θητείας του να στερείται- ώστε να ισχυριστεί κάποιος πως η Έμιλυ Γιολίτη ήταν που έπληξε την εικόνα μιας κυβέρνησης που είχε ήδη στο βιογραφικό της δωρεάν προεδρικά ταξίδια στις Σεϊχέλλες από Σαουδάραβα αιτητή διαβατηρίων, την εμπλοκή του δικηγορικού γραφείου του Προέδρου στο πρόγραμμα των διαβατηρίων, που ο ίδιος διαμόρφωσε και σειρά αντισυνταγματικών διορισμών. Όπως είναι αρκετά συζητήσιμο κατά πόσο η Έμιλυ Γιολίτη αποτελούσε τον αδύναμο κρίκο της κυβέρνησης. Κάποιος, χωρίς να χρειαστεί να επιχειρηματολογήσει ιδιαίτερα, θα μπορούσε εύκολα να ισχυριστεί ότι αδύναμος κρίκος αυτής της κυβέρνησης είναι ο ίδιος ο Πρόεδρος.

Όλα αυτά βέβαια δεν αναιρούν το γεγονός ότι αποδεδειγμένα αποτέλεσε μία από τις χειρότερες παρουσίες στο Υπουργικό. Μπορεί να μην καθόρισε την εικόνα της κυβέρνησης, πρόλαβε όμως στους λίγους μήνες της στο Υπουργείο Δικαιοσύνης με σειρά ενεργειών της να εκθέσει με τρόπο σχεδόν πρωτόγνωρο τον θεσμό που ανέλαβε. Με σημαντικές γκάφες, όπως ήταν η διαχείριση των νομοσχεδίων για τη μεταρρύθμιση της δικαιοσύνης τα οποία κατέθεσε και απέσυρε, τη με πρωτοφανή τρόπο εκμετάλλευση της θέσης της όταν κινητοποίησε ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό επειδή ενοχλήθηκε απ’ όσα έγραφε ένα parody account και την απίστευτη βιαιότητα που επέδειξε επί θητείας της η Αστυνομία εναντίον ατόμων που συμμετείχαν σε μια ειρηνική διαδήλωση ενάντια στη διαφθορά.   Κυρίως, όμως, την αδυναμία της να αντιληφθεί το βάρος της θέσης στην οποία διορίστηκε να υπηρετήσει, καθώς και την απουσία ανάληψης ευθύνης που το αξίωμα μιας τέτοιας θέσης επιβάλλει.

Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι η δική της παρουσία ήταν ενδεικτική της εικόνας αυτής της κυβέρνησης. Η αλαζονεία, η έπαρση, η ανικανότητα ή απουσία μέτρου, η αναίδεια με την οποία διαχειρίστηκε την εξουσία, η απαξίωση κάθε πολιτικού θέσμιου και δεοντολογίας, δεν περιορίζεται στο πρόσωπό της. Η Έμιλυ υπηρέτησε την εικόνα της κυβέρνησης και στο πρόσωπό της η κυβέρνηση βρήκε έναν άξιο εκπρόσωπο. Στην ολιγόμηνη παρουσία της εξέφρασε όσα εκφράζει η κυβέρνηση τα τελευταία 8 χρόνια.

Όπως ενδεικτικός τού πώς λειτουργεί το κράτος ήταν και ο διορισμός της. Επιβεβαίωσε πώς γίνονται οι επιλογές ατόμων σε θέσεις ιδιαίτερα σημαντικές για τη λειτουργία του. Χωρίς προεργασία, χωρίς έλεγχο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η Έμιλυ Γιολίτη βρέθηκε στη θέση της υπουργού με μόνο κριτήριο τη στενή φιλία που διατηρούσε με τις θυγατέρες του Προέδρου. Γι’ αυτό και η συγκεκριμένη στιγμή ήταν ένας θρίαμβος της πολιτικής ορθότητας. Έστω κι αν αυτός επιβεβαιώθηκε μέσα από μια πράξη εκτός κάθε πολιτικού θέσμιου. Διότι ο τρόπος επιλογής της, κυρίως όμως η διατήρησή της στη θέση της με εκείνο το «τελεία και παύλα» του Προέδρου, ήταν ο ορισμός της πολιτικής αναίδειας. Μια επιλογή που εξέθεσε το επίπεδο της πολιτικής ζωής, τέλειωσε με ένα τρόπο που εξέθεσε σε μεγάλο βαθμό και τους δύο.

 

Αντί υποσημείωσης-

1)     Η Σάββια Ορφανίδου, σε εκπομπή την Παρασκευή, απαντώντας στις επικρίσεις Κουκουμά για εμπλοκή του Προέδρου στα σκάνδαλα, επικαλέστηκε τα ποσοστά των αντιπολιτευομένων κομμάτων ως απόδειξη ότι δεν έχουν λάβει τα μηνύματα των εκλογών. Τα ποσοστά όμως της αντιπολίτευσης, ή τα όποια εκλογικά αποτελέσματα, δεν απαλλάσσουν την κυβέρνηση από τον έλεγχο, ούτε την καθιστούν μη υπόλογη. Να το κρατήσουν εκεί στο κυβερνών κόμμα που προεκλογικά διαβεβαίωναν πως έλαβαν τα μηνύματα, διότι τα εκλογικά αποτελέσματα εύκολα αλλάζουν.

2)     Ad hoc Επιτροπή δημιούργησε η Βουλή, την οποία θα αναλάβει το ΕΛΑΜ, για να λύσει το δημογραφικό πρόβλημα στην Κύπρο. Το δημοκρατικό έλλειμμα της χώρας ποιος θα το λύσει;