Ο πόλεμος της τελευταίας μέρας

 

Η πιο δύσκολη μέρα του κυπριακού σχολείου είναι η τελευταία. Αυτό συμβαίνει από τον καιρό που οι μαθητές αγρίεψαν, δηλαδή από τον καιρό που αγρίεψε η κοινωνία. Η τελευταία μέρα λοιπόν του σχολείου έχει όλα τα χαρακτηριστικά της αρχαίας μάχης, με κάποιες πρωτοτυπίες.

Σε καμιά ιστορική περίοδο δεν παρατηρήθηκε το φαινόμενο οι ίδιοι οι κάτοικοι του κάστρου να πολιορκούν τον εαυτό τους. Από μέσα. Οι μαθητές το κάνουν αυτό. Διαλύουν το σχολείο εκ των έσω. Όπως ακριβώς το κάνουν και οι κλέφτες πολιτικοί, οι ρατσιστές πολιτικοί με τις ανόητες ενέργειές τους. Όλη αυτή η μαφιόζικη και ηλίθια κίνηση γίνεται εξαιρετικά οργανωμένα, από πολύ πριν. Ορίζεται ο γενικός αρχηγός, οι υπαρχηγοί, οι μαυροσκούφηδες και το πεζικό.

Τα όπλα της τελευταίας μέρας

Νερόφουσκες. Αγορασμένες από περίπτερα και βιβλιοπωλεία, οι νερόφουσκες θεωρούνται τα πιο αθώα όπλα των μαθητών. Τις γεμίζουν με νερό αγορασμένο από τις καντίνες αφού οι βρύσες του σχολείου με το τρεχούμενο την τελευταία μέρα δεν λειτουργούν. Οι καθηγητές κλείνουν και κλειδώνουν τα ρουπινέττα ως μια πρώτη αντίσταση στη νερόφουσκα, αντιγράφοντας αρχαίες πολιορκητικές μεθόδους αποκοπής των φυσικών πόρων του εχθρού ( βλέπε Μεσολόγγι κ.λπ.)

Το αποτέλεσμα είναι οι μαθητές να γεμίζουν τις νερόφουσκες από τα εμφιαλωμένα μπουκαλάκια του μισού λίτρου. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς ειδικών, το μπουκαλάκι νερού γεμίζει δύο νερόφουσκες, δηλαδή δύο νερόφουσκες κοστίζουν 50 σεντ. Ένα σακούλι των 100, ένας ικανός μαθητής (που θα τις γεμίσει όλες χωρίς να σπάσουν) χρειάζεται 25 ευρώ νερό. Η καντίνα του σχολείου δεν προλαβαίνει να πουλά νερό. Σε πολλά σχολεία, όταν οι καθηγητές δουν μαθητή να κρατάει πάνω από ένα μπουκαλάκι νερό την τελευταία μέρα, του το κατάσχουν. Την τελευταία μέρα κάποιο γραφείο είναι γεμάτο με μπουκαλάκια νερού, όπως όταν περνάς από το αεροδρόμιο στον έλεγχο επιβίβασης.

Η νερόφουσκα έχει ωφέλιμο βεληνεκές γύρω στα 30 μέτρα, και προκαλεί μόνο αποσυντονισμό στον εχθρό, τον αντίπαλο μαθητή (είπαμε, είναι εμφύλιος), ή στον καθηγητή. Πάντα οι μαθητές λένε πως κατά λάθος έβρεξαν την κυρία Μαρία, η κυρία Μαρία περνά τα ίδια εδώ και 15 χρόνια και πάντα φωνάζει διαμαρτυρόμενη. Υπάρχουν και καθηγητές που χαίρονται να δουν τον κύριο Κώστα βρεγμένο, ειδικά αν δεν τον πάνε και πολύ, μα πάντα θα του συμπαρασταθούν προσποιούμενοι συμπόνια. Συνήθως είναι παλιοί Δηκοικοί, αλλά αυτό είναι και λίγο αυθαίρετο και άσχετο.

Η νερόφουσκα τώρα έχει το μειονέκτημα να κρύβεται εύκολα, να γεμίζει δύσκολα, και να μεταφέρεται δύσκολα, και γι' αυτό ο πόλεμος της τελευταίας μέρας ξεκινά με αυτές, πολλές φορές μέρες πριν. Αν ρωτήσετε εγγονάκια διευθυντών γύρω στις 20 του Ιούνη, θα σας πουν πως η γιαγιά και ο παππούς τους έφερε πολλές, μα πάρα πολλές νερόφουσκες.

Η μάχη ξεκίνησε. Και διαμορφώθηκε περίπου το εξής σκηνικό: Μαθητές εναντίον μαθητών, μαθητές εναντίον καθηγητών, καθηγητές εναντίον των μαθητών, προδότες, καταδότες, κλαμένοι, αποβλημένοι, γονείς, αβγά, αφροί ξυρίσματος, κροτίδες, μικρές και μεγάλες, τραυματισμοί.