Τσάκρες, αφροί, παουρκές

 

Τις πόμπες (ή τσάκρες) οι μαθητές τις κρύβουν παντού. Μέσα στις θερμάνσεις, μέσα στις τσεκκολατούρες των τοίχων, εννοείται μέσα στις τσάντες (οι πιο άπειροι), μέσα στις τουαλέτες, στα καζανάκια, πάνω στα δέντρα, μέσα στις λουκανικόπιτες και στα γαλατούθκια. Πόμπα εδώ είναι η κροτίδα (έτσι τη λαλούν οι πολιτισμένοι πυροτεχνουργοί που φέρνουν τα σχολεία για τις γνωστές τους διαλέξεις το Πάσχα) και τα διάφορα είδη της, αυτοσχέδια ή εισαγόμενα. Πολλοί μαθητές πουλάνε τις κροτίδες στο σχολείο μέσα για να βγάλουν και κάποιο κέρδος. Η ζημιά που προκαλεί η κροτίδα είναι πάντα πολύ μεγάλη, αφού αν είσαι κοντά σίγουρα θα χάσεις ένα κομμάτι από την ακοή σου. Στα σχολεία τις τελευταίες μέρες κυκλοφορεί και η ίδια η Αστυνομία, αφού την καλέσει η διεύθυνση. Μόνη της η Αστυνομία δεν μπαίνει σε κυπριακό σχολείο. Κάποια σχολεία καλούν και μέλη των συνδέσμων γονέων. Είναι η λεγόμενη «συμμαχία του σχολείου». Οι μαθητές από την άλλη έχουν τη δική τους στρατηγική, η οποία συνήθως προηγείται της στρατηγικής του αρχηγείου της διεύθυνσης. Η συμμαχία των μαθητών είναι βασικά άλλοι μαθητές από διπλανά σχολεία, οι λεγόμενοι «εξωσχολικοί», οι οποίοι μπαίνουν από διάφορες τρύπες των περιφράξεων και προκαλούν αντιπερισπασμό.

Μόνο οι πολλά έμπειροι διευθυντές πιάνουν μαθητές με πόμπες, αλλά πάλε όσους και να πιάσουν αποκλείεται να τους συλλάβουν όλους. Στατιστικά πιάνουν το ένα δέκατο. Το ίδιο γίνεται και με τα καπνογόνα. Επομένως ένας διευθυντής πάντα τις τελευταίες σχολικές μέρες ξέρει από πριν πως είναι αδύνατον να τα καταφέρει ολοκληρωτικά. Μπορεί να κερδηθούν κάποιες μάχες, μα όχι ο πόλεμος. Η ελάχιστη περηφάνια που νιώθει από τη μικρή του επιτυχία του προκαλεί βαθιά θλίψη και αγωνία και έτσι εξηγείται μάλλον και ο παροξυσμός των καρδιακών παλμών των σχολικών διευθύνσεων τις τελευταίες μέρες. Οι έξυπνοι διευθυντές κάνουν ειδικές συμφωνίες με τους μαθητές, με τις οποίες χωρίς να το λένε έτσι, εννοείται: Μπορείτε να κάμετε τα δικά σας μετά το σχολείο και έξω από αυτό. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως ο διευθυντής παραχωρεί έναν άδειο χώρο του σχολείου, συνήθως κάποιο πάρκινγκ, και συμφωνεί με τους μαθητές την ώρα ακριβώς που δικαιούνται να τα κάνουν όλα βίδες. Πολλοί καθηγητές εκείνη τη μέρα πάνε στη δουλειά με το ταξί ή το παίζουν άρρωστοι.

Οι μαθητές που κυκλοφορούν σαν κοτόπουλα ξηφτερισμένα στους δρόμους την τελευταία μέρα προέρχονται από αυτά τα πάρκινγκ-ρινγκ.

Στο όλο κολασμένο σκηνικό πρέπει να προσθέσεις και τους αφρούς ξυρίσματος που σύρνει ο ένας πάνω στον άλλον, και επειδή είπαμε στο προηγούμενο πως το νερό της βρύσης είναι κομμένο ξεπίτηδες που το πρωί, πολλοί μαθητές (ειδικά αυτοί που κυλίστηκαν και στα χώματα) παθαίνουν αφόρητη φαγούρα, βγάζουν εξανθήματα και τυφλωμένοι από τον αφρό και την βράστη των χημικών τρέχουν σαν αλαφιασμένοι δεξιά-αριστερά βγάζοντας ακατάληπτες κραυγές, ζητώντας βοήθεια. Τότε οι διευθυντές που κοιτάζουν από μακριά το θέαμα νιώθουν αυτή τη σαδιστική ικανοποίηση πως τους την έφεραν κανονικά, και μάλλον έχουν δίκαιο, αφού μετά από αυτή την τελευταία πράξη στο κολασμένο ρινγκ-πάρκινγκ βασικά όλα τελειώνουν.