Η γελοιότητα του «ανασχηματισμού» και τα αδιέξοδα Αναστασιάδη

 

Η εκτίμηση ότι η πολλαπλώς διαφημιζόμενη «κυβέρνηση ευρείας αποδοχής» σχηματοποιήθηκε τελικώς ως μια κυβέρνηση συναγερμικής έμπνευσης εν αρμονία με τις θέσεις που αγγίζουν τα όρια της Ακροδεξιάς δεν ήταν πρωτογενής ούτε εμπεριείχε τα στοιχεία μιας σύνθετης ανάλυσης των δεδομένων. Στην ουσία ήταν απότοκο της παραγωγής πλέον ενός νέου κοινωνικοπολιτικού περιβλήματος που χαρακτηρίζει τον Πρόεδρο αλλά και ένα μεγάλο μέρος του Δημοκρατικού Συναγερμού.

Ένα από τα βασικά συμπέρασμα της επιχείρησης σχηματισμού κυβέρνησης με τη δυναμική που εντελώς εξωπραγματικά οραματίστηκε ο Αναστασιάδης είναι ότι τόσο η ομάδα συνεργατών του όσο και ο ίδιος στην πραγματικότητα δεν είναι σε θέση να διαμορφώσουν με βάση την προεδρική πρακτική με οποιονδήποτε τρόπο συνθήκες συναντίληψης για να κλείσει η παρούσα προεδρία με σχετική ομαλότητα. Η μεθοδολογία με την οποία πραγματοποιήθηκε τελικώς αυτός ο εντελώς στενός ανασχηματισμός, στην ουσία καθορίζει και την ανυπαρξία κινήσεων του Προέδρου, κάτι το οποίο τον δυσκολεύει να πράξει το αυτονόητο: να αναλώσει τους επόμενους μήνες της θητείας του χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες και κυρίως αθόρυβα.

Το πρόβλημα της έλλειψης οιωνδήποτε κινήσεων αναδεικνύεται και από τη δυστοκία που υπήρξε στην προσέλκυση στελεχών του Δημοκρατικού Συναγερμού με μια βάση αποδοχής ή ανοχής έστω από ευρύτερες δυνάμεις. Ούτε αυτό κατάφερε να πετύχει ο Αναστασιάδης ή εκείνοι οι οποίοι στην παρούσα φάση τον επηρεάζουν μέσα από εξαιρετικά ιδιάζουσες συνθήκες που συνθέτουν τη σημερινή εικόνα του.

Χωρίς καμία αμφιβολία, αυτό είναι πλέον εξόφθαλμο, γίναμε μάρτυρες τις προηγούμενες ημέρες ενός πλήρους σε εξέλιξη φιάσκο το οποίο βεβαίως ως τέτοιο δεν προσέδωσε τίποτε το θετικό σε ένα κυβερνητικό σχήμα. Το αντίθετο μάλιστα. Τελεσίδικα και με τη σφραγίδα των επιλογών Αναστασιάδη επιδεινώθηκε η αντίληψη ότι το τελευταίο στάδιο της προεδρίας του θα αποτελέσει βαρίδι ακόμη και για την ομαλή λειτουργία του πολιτικού συστήματος.

Το μεγάλο πρόβλημα βεβαίως σήμερα δεν είναι το σχήμα με το οποίο καλείται ο Αναστασιάδης να κυβερνήσει ακόμη 20 περίπου μήνες. Το πρόβλημα σήμερα στη διακυβέρνηση είναι ο ίδιος ο Νίκος Αναστασιάδης. Είναι η μεγάλη προσπάθειά του να αποσιωπήσει πλήρως τις τεράστιες ευθύνες του σε σχέση με τη δημιουργία ενός καθεστώτος το οποίο έχει ως στόχο να τον κρατήσει στην επιφάνεια της πολιτικής. Μια εξουθενωτική πρακτική με συνέπειες στην ομαλή λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Ο σημερινός Πρόεδρος ποσώς ενδιαφέρεται για τον ρόλο της πολιτικής. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να δημιουργήσει τις συνθήκες ώστε να μην υποστεί τις συνέπειες των προεδρικών του πράξεων σε όλα σχεδόν τα μέτωπα δράσης του. Στη λογική αυτή ο σημερινός Πρόεδρος προσποιείται ότι ο ίδιος αποτελεί το ανάχωμα της ηθικής διάστασης της πολιτικής. Εγκαλεί πολιτικές δυνάμεις αναφέροντας πως «κάποιοι με τις παρεμβάσεις τους φρόντισαν ώστε να παρεμποδίσουν έναν ικανότατο πολίτη από το να υπηρετήσει την πατρίδα του» αναφερόμενος στην περίπτωση του Αδάμου Αδάμου, όπως μας είπε λίγες ώρες μετά τις αλλαγές που έκανε στο Υπουργικό υπό τη δική του καθοδήγηση. Ωσάν να είναι ο ίδιος η πατρίδα ή η κυπριακή κοινωνία. Πατριαρχική στάση με στοιχεία πατροναρίσματος της προσφοράς των ανθρώπων, δημιούργημα μιας καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων την οποία έχει οικειοποιηθεί εν μέσω του μεγαλύτερου σκανδάλου στο οποίο έχει τον ίδιο αρνητικό πρωταγωνιστή.

Αυτός ο Πρόεδρος φορτωμένος με το σκάνδαλο των διαβατηρίων, με τους χειρισμούς στο Κυπριακό που δίνουν την ευκαιρία στην Τουρκία να μεταφέρει τα σύνορά της στην οδό Λήδρας, έχει ακόμη τις αντοχές/θράσος να εκφράζει επιθετικές εκτιμήσεις για τον τρόπο με τον οποίο κάποιος συμπολίτης μας επιθυμεί να συμβάλει στα κοινά.

Τα συμπεράσματα

Ο Νίκος Αναστασιάδης σύμφωνα με την ερευνητική επιτροπή για τα διαβατήρια:

α) Συμμετείχε στις συνεδρίες του Υπουργικού Συμβουλίου όπου το σώμα ενέκρινε και αιτήσεις που προωθούσε το δικηγορικό γραφείο του οποίου η πλειοψηφία ανήκει σε συγγενείς του, 1ου βαθμού ή άλλα πρόσωπα τα οποία ήταν συνδεδεμένα με αυτόν και συμμετείχαν στο πρόγραμμα μέσω της παροχής άλλων υπηρεσιών (εταιρεία του γαμπρού του).

β) Το γεγονός ότι ο Πρόεδρος δεν έχει δικαίωμα ψήφου, κατά την άποψη της ερευνητικής, δεν τον απαλλάσσει από την υποχρέωση να ενεργεί με απόλυτη αμεροληψία και να φαίνεται ότι ενεργεί με αυτόν τον τρόπο.

Ο Αναστασιάδης με βάση και την έκθεση της ερευνητικής για τα «χρυσά» διαβατήρια είναι ο βασικός υπεύθυνος, με προσωπική μάλιστα ανάμειξη, στη διαβολή και την έκθεση της δικής μας πατρίδας αφού μας περιμένει στη γωνία το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Αισθάνεται ωστόσο ότι είναι σε θέση να μας κάνει παρατηρήσεις αλλά και να σκορπά νουθεσίες. Στην πραγματικότητα επιχειρεί συνεχώς να αλλάζει την ατζέντα επειδή πιστεύει πως μπορεί να ολοκληρώσει τη θητεία του ανώδυνα, χωρίς να πληρώσει κόστος από τις ίδιες τις πράξεις του. Σε μια φυσιολογική χώρα χωρίς τα χαρακτηριστικά καθεστώτος που βιώνουμε σήμερα και τα οποία επιχειρεί να εμπεδώσει η σημερινή διακυβέρνηση, με πλήρη διαφανή δράση των μέσων μαζικής ενημέρωσης, ο Νίκος Αναστασιάδης θα είχε τουλάχιστον παραιτηθεί από το αξίωμά του χωρίς δεύτερη κουβέντα. Εδώ ωστόσο ο γενικός εισαγγελέας, πρώην μέλος της διακυβέρνησης Αναστασιάδη η οποία έπαιρνε αποφάσεις για τα διαβατήρια, εξοστρακίζει διά του «μαυρίσματος» τη μισή έκθεση της ερευνητικής επιτροπής επικαλούμενος προσωπικά δεδομένα!