Αν δηλαδή νευριάζει αυτός, εμείς τι να πούμε;

Στα μάτια ενός ξένου, το βίντεο με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη να χάνει την ψυχραιμία του με τον Αριστείδη Βικέτο πρέπει να έμοιαζε με timelapse ατόμου με σοβαρή διπολική διαταραχή. Σε μισό λεπτό και ούτε, ο Πρόεδρος γελά, εξοργίζεται, συγκρατείται, φωνάζει, μιλά ευγενικά και διάφορα άλλα με εναλλαγές σε μια ταχύτητα που τρομάζει.

Εμείς βεβαίως ξέρουμε ότι ήταν απλά μεθυσμένος. Τώρα ποιο από τα δύο είναι χειρότερο για έναν Πρόεδρο, δεν μπορώ να σας το πω με απόλυτη βεβαιότητα. Αγάπησα πάντως την ατάκα στο τέλος όπου του είπε, άτε Αριστείδη και έχω να πάω και στο πανεπιστήμιο. Αγάπησα είπα, δεν είπα κατάλαβα. Τη βρήκα ιδιαίτερη. Είχε και ένα πανεπιστήμιο αν μη τι άλλο!

Είναι σαν να σου κόβει ο άλλος τον δρόμο, να κατεβάζεις το παράθυρο και να περνούν αι γενεαί πάσαι, να του σκάζεις χαμογελάκια στο ενδιάμεσο, μετά πάλι να θυμώνεις και να τον λούζεις με διάφορα και μετά να του λες: «Διαβάζεις; Εάν ναι, σου συνιστώ ανεπιφύλακτα το Ευτυχιοκρατία - Πώς η βιομηχανία της ευτυχίας κυβερνά τη ζωή μας, των Edgar Cabanas και Eva Illouz».

Πλάκα - πλάκα είναι εξαιρετικό βιβλίο, παρά τις όποιες διαφωνίες μου για την οπτική του ως προς την πτυχή του καπιταλισμού. Αξίζει να το διαβάσει κανείς. Εκδόσεις Πόλις στα ελληνικά. Happycracy είναι ο αγγλικός τίτλος.

Ακόμα όμως κι αν από το πουθενά πετάει κανείς μια πρόταση για ένα βιβλίο, τώρα που είναι και καλοκαίρι και θα υπάρχει και περισσότερος χρόνος λογικά εάν δεν πεθάνουμε όλοι από τη ζέστη, εάν επιβιώσουμε από τον κορωνοϊό και τις μεταλλάξεις που σπέρνουν οι ηλίθιοι που δεν πάνε να εμβολιαστούν και εάν δεν μας φάει η επόμενη οικονομική κρίση, ε την ώρα που κατεβάζεις καντήλια στον άλλο δεν του το λες.

Είναι κλινικό, σχεδόν. Ούτε χαμογελάς και μετά θυμώνεις και μετά ευγένεια και μετά «που σε έβαλε και που σε έβγαλε» και μετά αγαπούλες πάλι. Ούτε βέβαια, θα μου πείτε, οδηγείς μεθυσμένος. Αυτοκίνητο, θα προσέθετα. Πόσω δε μάλλον κράτος. Όλοι θα πεθάνουμε σας λέω. Από ποιον δεν ξέρω, ελπίζω όμως να αργήσει. Εάν σας βοηθά, το γεγονός ότι υπάρχει με όλα αυτά αυτό το κράτος και εμείς μαζί του, είναι απίστευτη τύχη.

Πίσω στο αρχικό μας θέμα. Ο Πρόεδρος φρικάρει συχνά τελευταίως και κάποιος πρέπει να κάνει κάτι. Οι δημοσιογράφοι είναι βέβαια το sitting duck που λένε και οι Εγγλέζοι, η εύκολη λεία αφού συνήθως κινούνται από την επιθετικότητα στην παθητικότητα, με το πρώτο να είναι σπάνιο. Και το μεταξύ των δύο, το ιδανικότερο, ακόμα σπανιότερο.

Όμως δεν μπορεί να φρικάρει τόσο εύκολα ένας Πρόεδρος ακόμα κι αν όλοι γνωρίζουν πως το παθαίνει λόγω του ποτού ή τέλος πάντων λίγοι μπορούν να τον θυμηθούν εντελώς νηφάλιο. Οι δάσκαλοί του στο Δημοτικό δεν ζουν, κάτι συμμαθητές και συμμαθήτριες, όσοι ζουν, ίσως μπορούν να μας βοηθήσουν.

Κάτι πρέπει να κάνει ο Πρόεδρος διότι νομίζω πως, όσο περνάει ο καιρός, και φθείρεται ακόμα περισσότερο από την εξουσία, φθείροντάς την και αυτήν ακόμα περισσότερο και από αυτό, χάνει την υπομονή του. Και δεν γίνεται. Καλά, για τις επιλογές του δεν θα μιλήσω.

Όχι, ξέρω ότι το περιμένετε απλώς εγώ προσωπικά δεν περίμενα να δω και κάτι πιο εντυπωσιακό –είδατε πόσο κομψά το θέτω– σ' αυτά που ανακοίνωσε χθες. Έκπληξη και μάλιστα μεγάλη θα έλεγα, ήταν ο διορισμός της κυρίας Βασιλικής Αναστασιάδου. Έκπληξη όχι γιατί τη διόρισε αλλά γιατί αποδέχτηκε εκείνη…

Τέλος πάντων. Αυτό που ζούμε είναι μια διαδικασία παρακμής και φθοράς η οποία ήταν αναμενόμενο ότι θα ερχόταν με τον τρόπο που κυβέρνησε τη χώρα ο Νίκος Αναστασιάδης. Και το γεγονός ότι δεν χρειάζεται καν να σας εξηγήσω τι εννοώ, τα λέει όλα νομίζω.

Είναι λοιπόν λογικό, για έναν Πρόεδρο ο οποίος προτείνει πια σε δέκα άτομα πριν δεχτεί ένας/μία για το οτιδήποτε, να έχει και νεύρα και από όλα. Αν και ο Νίκος Αναστασιάδης δείχνει να ξεχνά ότι σε… προσωπικό επίπεδο τα πήγε περίφημα όλα αυτά τα χρόνια. Αν κάποιος έπρεπε να έχει παράπονο είμαστε εμείς, όχι εκείνος. Για το State of the Nation εάν μη τι άλλο. Το τραγικό.

Οπότε, Πρόεδρε, χαλαρώστε λίγο. Κι αν οι δημοσιογράφοι σας νευριάζουμε κάποτε, σκεφτείτε πως δεδομένου του πώς κυβερνήσατε και του τι έχετε κάνει όλα αυτά τα χρόνια, η σπανιότητα με την οποία νιώθετε αυτή την πίεση, όσο ντροπιαστική και εάν είναι για τον κλάδο μας, για εσάς είναι μια τύχη σπάνια.

Αλλού δεν θα ήσασταν πια Πρόεδρος. Τουλάχιστον.