Ποιους ενοχλεί η επιστροφή; Την Τουρκία ή εμάς;

Από την ημέρα των εξαγγελιών Ερντογάν και το κάλεσμά του προς τους ιδιοκτήτες της περίκλειστης περιοχής της Αμμοχώστου να διεκδικήσουν τις περιουσίες τους, ξεκίνησε μία ακόμα προσπάθεια από πλευράς κυβέρνησης, κομμάτων και μερίδας νομικών για να διασφαλίσουν ότι κανένας πρόσφυγας δεν θα επιστρέψει. Πρώτος ο Πρόεδρος εξέφρασε τη βεβαιότητά του ότι δεν υπάρχει  Ε/Κ που θα γίνει συνεργός στους επικίνδυνους για το εθνικό μας θέμα σχεδιασμούς της Τουρκίας. Για να ακολουθήσει το Εθνικό Συμβούλιο, το οποίο σημείωσε ότι «στο ενδεχόμενο προσφυγής στη λεγόμενη επιτροπή εγκυμονούν κίνδυνοι σε σχέση με τις στοχεύσεις της Τουρκίας, επισημαίνοντας παράλληλα ότι η κρισιμότητα των στιγμών επιβάλλει ομοψυχία. Και στη συνέχεια εργαλοβία ανέλαβε ο «Φ», φιλοξενώντας δύο νομικούς για να εξηγήσουν γιατί ο πρόσφυγας θα πρέπει να παραμείνει για πάντα πρόσφυγας. Ο Γιώργος Αρέστη ισχυρίστηκε ότι αποδοχή της τουρκικής πρότασης «θα εκθεμελιώσει τη βάση των ψηφισμάτων 550 και 789, τα οποία ζητούν από την Τουρκία να παραδώσει την περιφραγμένη πόλη στα ΗΕ για να εγκατασταθούν οι μόνιμοι κάτοικοι» και θα σπρώξει τους Αμμοχωστιανούς «στις αγκάλες της επιτροπής, όχι για να τους επιστρέψει την περιουσία, αλλά για να τους την αποσπάσει», καθώς μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις η επιτροπή προχωρά σε απόδοση της περιουσίας. Ειδικά όσον αφορά την περίπτωση της Αμμοχώστου, σημείωσε, είναι διακηρυγμένη πολιτική της Τουρκίας ότι το μεγαλύτερο μέρος των περιουσιών ανήκουν στο ΕΒΚΑΦ, και επομένως ο Ε/Κ που θα καταφύγει στην επιτροπή μπορεί να μην λάβει καν αποζημίωση», ενώ θα προσθέσει στη φαρέτρα της Τουρκίας το επιχείρημα ότι οι Αμμοχωστιανοί είναι έτοιμοι να επιστρέψουν και υπό τουρκική διοίκηση. Ο Γιώργος Κολοκασίδης χαρακτήρισε την επιτροπή «μια χρονοπαγίδα που προορίζεται για να εξουδετερώσει τα περιουσιακά δικαιώματα», με την όλη διαδικασία να διαρκεί για χρόνια, και υπέδειξε πως, αν και στο τέλος αυτής της διαδικασίας μπορεί να προστρέξει κανείς στο ΕΔΑΔ, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα απαλλαγεί από καταστροφικές αποφάσεις. Διερωτήθηκε αν τέτοια κατάληξη επιδιώκει ο πρόσφυγας και κάλεσε τον Βαρωσιώτη να περιμένει «μια λύση όπου, τουλάχιστον, η δυνατότητα διάθεσης της περιουσίας του θα είναι σε αγοραίες αξίες».

Ποιοι, όμως, είναι οι σοβαροί κίνδυνοι που ελλοχεύουν, οι οποίοι δεν υφίστανται ήδη; Πως εκθεμελιώνεται η βάση των ψηφισμάτων, αν όχι από τους δικούς μας χειρισμούς και αποφάσεις; Πότε έτυχαν αξιοποίησης τα συγκεκριμένα ψηφίσματα, που- σύμφωνα με τον Γιώργο Αρέστη- αποτελούν τη μεγαλύτερη ασπίδα μας; Τέθηκε σε οποιοδήποτε σημείο (μετά το 1981) θέμα επιστροφής της συγκεκριμένης περιοχής υπό την αιγίδα των ΗΕ ώστε να αποτελεί σήμερα ζήτημα αν ο πρόσφυγας θα επιστρέψει υπό τουρκική διοίκηση ή υπό τη διοίκηση των ΗΕ; Πώς επηρεάζεται το εθνικό μας θέμα; Υπάρχει κανείς που να μπορεί να ισχυριστεί ότι υπάρχει στον ορίζοντα προοπτική λύσης; Δεν είναι οι ίδιοι πoυ δηλώνουν ότι η στάση της Τουρκίας δεν αφήνει κανένα περιθώριο για έναν αποδεκτό συμβιβασμό; Και ποιες είναι οι στοχεύσεις της Τουρκίας; Αν είναι το άνοιγμα και εκμετάλλευση της περιοχής από την ίδια, πως αυτές αναχαιτίζονται από τη μη διεκδίκηση των ε/κ περιουσιών από τους νόμιμους ιδιοκτήτες τους;

Γιατί όλοι αυτοί δεν αναφέρουν και ποιοι είναι οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν αν ο Βαρωσιώτης δεν προσφύγει στην επιτροπή; Για την πόλη, αλλά κυρίως τον ίδιο, για την επιστροφή του οποίου ανησυχούν; Μπορούν η κυβέρνηση, τα κόμματα και οι συγκεκριμένοι νομικοί να εγγυηθούν στον Βαρωσιώτη ότι, εφόσον δεν διακδικήσει την περιουσία του σήμερα, θα μπορέσει να το πράξει σε μεταγενέστερο στάδιο υπό καλύτερες προϋποθέσεις; Πως υπάρχει περίπτωση να εξαναγκαστεί η Τουρκία στο μέλλον να επιστρέψει τη συγκεκριμένη περιοχή υπό ε/κ διοίκηση ή έστω υπό την αιγίδα των ΗΕ; Ή μπορεί κάποιος πειστικά να ισχυριστεί ότι κι αν ακόμα καταλήξουμε σε λύση, ότι μέχρι τότε η περιοχή δεν θα έχει ήδη επικοιστεί, ώστε να είναι δυνατή- εφόσον ο πρόσφυγας το επιθυμεί- η επιστροφή στην περιουσία του; Με ποιο δικαιολογητικό η Τουρκία δεν θα επιτρέψει επιστροφή της περιουσίας, από τη στιγμή που το ζήτημα που συνήθως επικαλείται- του χρήστη- δεν υπάρχει; Ακόμα κι αν προτάξει το επιχείρημα ότι οι περιουσίες ανήκουν στο ΕΒΚΑΦ, πέραν του ότι αυτό το ζήτημα έχει δικαστεί και κριθεί, ο Αμμοχωστιανός θα έχει την ευκαιρία να προσφύγει στο ΕΔΑΔ και να διεκδικήσει εκεί την περιουσία του. Αν δεν πάει στην επιτροπή που το ίδιο το ΕΔAΔ θέτει ως προϋπόθεση για να οδηγηθεί η όποια υπόθεση σε αυτό, με ποιο τρόπο θα διεκδικήσει την περιουσία του; Και ποιοι τελικά καθίστανται συνεργοί των σχεδιασμών της Τουρκίας; Το πολιτικό δυναμικό της χώρας που ακόμα και σήμερα θέτει κάθε λογής διλήμματα ώστε να επιτρέψει στην Τουρκία να υλοποιήσει ανενόχλητη τους σχεδιασμούς της ή ο Βαρωσιώτης που θα διεκδικήσει επιστροφή στην πόλη του και θα αποτρέψει τον εποικισμό της από νέους χρήστες; Ποιος αποτελεί φάρο ελπίδας και ποιος προσπαθεί να καταποντίσει την όποια προοπτική έχει απομείνει;

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι πολιτικές δυνάμεις λειτουργούν ως καλλιεργητές του φόβου. Που πέραν από όραμα, δείχνουν να έχουν ξεμείνει και από λογική. H εντύπωση που δίνουν καθημερινά είναι πως στόχος τους δεν είναι ούτε η λύση ούτε η επιστροφή, αλλά η αυτοδικαίωση για μια διαδρομή που ακολούθησαν διαχρονικά. Μαζί και η διατήρηση της όποιας αξιοπιστίας τους. Η διαδρομή που ακολούθησαν όμως έχει ήδη κριθεί. Το ίδιο και η αξιοπιστία τους. Δεν υπάρχει πιο ξεκάθαρη απόδειξη από το σημείο που βρίσκεται σήμερα η χώρα. Ούτε μεγαλύτερη επιβεβαίωση από τη σημερινή τους στάση.

 

antopoly@cytanet.com.cy