Ο πατέρας του Ριζοκαρπάσου

Από τους τυχερούς που επέστρεψε στην Κύπρο μετά τον πόλεμο. Ήταν αιχμάλωτος στα Άδανα. Ορφανός από πατέρα, προστάτης της μάνας και της αδελφής του, όταν ρωτήθηκε πού θέλει να πάει με την επιστροφή του στην Κύπρο από την Τουρκία, απάντησε χωρίς δισταγμό στις ελεύθερες περιοχές ή στο χωριό του: «Στο χωριό μου, το Ριζοκάρπασο», στη μάνα και την αδελφή του, στον τόπο του. Εκεί έζησε και εκεί θάφτηκε πριν λίγες εβδομάδες. Το άρθρο μου πριν δύο Κυριακές με τίτλο: «Το φέρετρο της ντροπής» ήταν για τον πατέρα του Ριζοκαρπάσου, τον κύριο Αντρέα. Έναν άνθρωπο που αφιέρωσε τη ζωή του στους ανθρώπους του χωριού. Ήταν τότε, βλέπετε, ο μόνος που είχε στο χωριό αυτοκίνητο. Όποιος αρρώσταινε, όποια γεννούσε, όποιος έπρεπε να πάει στο Βαρώσι για καμιά δουλειά, ο κύριος Αντρέας ήταν αυτός που τους εξυπηρετούσε, πολλές φορές χωρίς πληρωμή και τις φορές που τον πλήρωναν δεν ήταν από τους ανθρώπους που μπορούσε να πληρωθεί την αξία της κούρσας του ή της εξυπηρέτησης. Η ανθρωπιά του, η καλοσύνη του ξεχείλιζαν από μέσα του.

Δεν είχε άδεια για ταξί, ήταν απλά ο οδηγός των Ριζοκαρπασιτών αλλά και των χωριανών από τα γύρω χωριά. Στις δύσκολες περιόδους, τα μάτια του είδαν τόσα πολλά και οι εξυπηρετήσεις που αναγκαζόταν να κάνει ήταν πολύ δύσκολες. Τις σκέφτομαι και αναλογίζομαι: «Μα καλά, πώς τα κατάφερνε; Πώς άντεχε;» Μια νύχτα τον ξύπνησε ένας Τούρκος και του έδωσε, όπως ένα σακί, έναν γέρο βουτηγμένο στο αίμα και του είπε: «Πάρε τον στο νοσοκομείο». Ο Τούρκος είχε μπει στο σπίτι του ηλικιωμένου για να τον κλέψει και τον σκότωσε από το ξύλο. Ο κύριος Αντρέας στη θέση που μετέφερε ζωντανούς, ήταν αναγκασμένος να μεταφέρει και νεκρούς, στη θέση που ξεγεννούσε μια γυναίκα το παιδί της γιατί το νοσοκομείο ήταν μακριά και έφερνε στον κόσμο μια ζωή, στην ίδια θέση ένας άνθρωπος άφηνε την τελευταία του πνοή.

Όλοι τον γνώριζαν στα χωριά της Καρπασίας, ακόμη και στην Αμμόχωστο. Ένας άνθρωπος που δεν άφησε κανέναν αβοήθητο στο χωριό του. Ένας άνθρωπος που στο μεγαλείο της ψυχής του οι Τούρκοι έμεναν άφωνοι, ασχέτως με τις τόσες πολλές φορές που τον εκμεταλλεύτηκαν. Η καλοσύνη του ήταν η ασπίδα του στις δυσκολίες, η δύναμή του να αντέχει και να προχωρά με όλα όσα βίωσε. Πάλεψε να μεγαλώσει τα παιδιά του και να τα στείλει στο οικοτροφείο, μιας και το γυμνάσιο τότε στο χωριό δεν λειτουργούσε. Όταν ο Κληρίδης υπέγραψε με τον Ντενκτάς τη συμφωνία για την ανταλλαγή πληθυσμών, ένα λεωφορείο ήρθε και πήρε όλους τους δασκάλους του γυμνασίου. Για κάθε έναν δάσκαλο που έφευγε, οι Τούρκοι ξαπολούσαν στο χωριό πέντε έποικους. Αυτή η ανταλλαγή στοίχισε τότε την παιδεία των παιδιών του Ριζοκαρπάσου, μια ανταλλαγή που στοίχισε στην Κύπρο μας την εδραίωση της διχοτόμησης. Ένας σπουδαίος πατέρας, σύζυγος και άνθρωπος έφυγε και η Κυπριακή Δημοκρατία και η Επιτροπή Ανθρωπιστικών Θεμάτων, όχι απλά δεν τον τίμησαν για την προσφορά του στο χωριό του, αλλά του έστειλαν ένα φέρετρο με δύο σανίδες από κάτω, με το άψυχο σώμα του να το κρατάνε τα χέρια οι χωριανοί του για να μην πέσει κάτω στο χώμα.

Ο κύριος Αντρέας άφησε την ψυχή του εκεί που θέλει να την αφήσει ο κάθε Ριζοκαρπασίτης, στην καρπασίτικη γη, στο χωριό μας. Λυπάμαι για την μη αναγνώριση της προσφοράς του και ντρέπομαι για τον τρόπο που η Επιτροπή Ανθρωπιστικών Θεμάτων είπε το τελευταίο «αντίο» σε αυτό τον άνθρωπο.

Ένα τέτοιο «αντίο» δεν αξίζει σε κανέναν, πόσω μάλλον στον πατέρα του Ριζοκαρπάσου!