Άντε πάλι με τις εξετάσεις

 

Επιτέλους πρέπει μία μέρα του Ιούνη εκεί προς τα τέλη να καθιερωθεί ως «Παγκύπρια Μέρα Εξετάσεων». Αλλά υπάρχουν διαφωνίες ως προς το πώς θα τη γιορτάζουμε. Κάποιοι τη φαντάζονται ως μέρα πένθους. Αυτοί είναι και οι παραπάνω, αλλά ποιος είπε ότι οι πιο πολλοί έχουν πάντα και δίκαιο; Η δημοκρατία, θα σκεφτείς. Ναι, αλλά και οι Ναζί δημοκρατικά πήραν την εξουσία, και έτσι δεν μπορεί κανείς να εμπιστευτεί τη συγκεκριμένη κυρία.
Κάποιοι άλλοι, πολύ λιγότεροι, φαντάζονται την «Παγκύπρια Μέρα Εξετάσεων» σαν μια μέρα γιορτής. Και ναι, είναι αν το καλοσκεφτείς. Το είπε και ο Πρόδρομος, με τα εξωλογικά στοιχεία της επικοινωνίας του να αναβλύζουν αισιοδοξία. Αξίζει, λοιπόν, να σταθούμε λίγο σε αυτή τη στάση του προκαθήμενου της παιδείας του τόπου.
Γιατί τα αποτελέσματα των παγκύπριων που είναι κάτω από τη βάση να είναι απαραίτητα κάτι κακό;
Ποιος ορίζει τη βάση; Και ποιος ορίζει τα σκαλοπάτια για την κορυφή; Και ποιος ορίζει τα σκαλοπάτια για το 1 ή το 2, αυτό που ονομάζεται «πάτος»; Αν ρωτήσετε τους εργαζόμενους στο καζίνο της εκπαίδευσης, κανείς δεν θα μπορέσει να σας απαντήσει με σιγουριά, ή τουλάχιστον θα ακούσετε διαφορετικές απαντήσεις, από τους γονείς, τους καθηγητές, τους επιθεωρητές, τους μόνιμους άγνωστους υπαλλήλους του Υπουργείου Παιδείας, τον Πρόεδρο, τον κοινοτάρχη, τον μητροπολίτη, τον σατανά, την παρθένο Μαρία, την κυρία Λίτσα, τον Διονύση, τον διευθυντή Χ, Ψ, και Ω.

Επίσης, άλλη άποψη έχει η καθαρίστρια, η πρωτοδιόριστη δασκάλα, ο παλιός δάσκαλος, ο γυμναστής, ο θεολόγος, η φιλολογίνα και ο μαθηματικός, οι Γάλλοι, οι Άγγλοι και οι Ινδοί.

(Η άποψη των μαθητών δεν μας ενδιαφέρει, αυτοί είναι ανάξιοι λόγου έτσι κι αλλιώς, το δείχνουν και τα αποτελέσματα).

Με αυτά κι αυτά κάνουμε πάντα κύκλους γύρω από το ίδιο ακατάληπτο σημείο, με τον ίδιο πάντα τρόπο. Γινόμαστε κάτι σαν αρχαίοι Δερβίσηδες, με τη διαφορά πως εμείς δεν θα φτάσουμε ποτέ στη μέθη και τον εμετό που ακολουθεί. Εδώ η μέθη είναι οι ιδέες, και ο εμετός η αποβολή του παλιού, του σκουριασμένου και συντηρητικότατου, ανελεύθερου (σόρι για τα τρία επίθετα, κουραστήκαμε), εκπαιδευτικού μας συστήματος.
Και ενώ ζούμε στην κόλαση του Δάντη, πιστεύουμε πως περπατούμε σε ανθισμένο με ηλιοτρόπια χωράφι. Ο εγκέφαλος εδώ κάνει έκρηξη και η λογική διαλύεται σε 1.000 κομμάτια. Μέσα σε όλο αυτό το καζάνι που βράζει, έρχεται Εκείνος, ο ένας, ο πρώτος, αυτός που ΕΙΝΑΙ. Ο Πρόδρομος. Και αγγίζοντας απαλά στο κεφάλι το αγριεμένο ποίμνιο, ψιθυρίζει… Ησυχάστε, όλα θα πάνε καλά. Ο ίδιος, όντας εξαιρετικά φιλοσοφημένος, μέσα του βαθιά αλλά και επιφανειακά, τις νύχτες που ξαπλώνει…γνωρίζει! Και γνωρίζει πως το χάος θα φέρει στο τέλος τη γαλήνη. Τόσο απλά μα με τόσο βάθος, κάτι που κανένας που φωνάζει δεν κατάλαβε. Τα ρομπότ καθηγητές δουλεύουν όπως τα προγραμματίσεις, οι επιθεωρητές ελέγχουν τα κυκλώματα των ρομπότ, οι διευθυντές περιφέρονται με κατσαβίδια βοηθοί των επιθεωρητών, και οι γονείς φαντάζονται πάντα πως γέννησαν τον επόμενο Αϊνστάιν. Η Εκκλησία ευλογεί την παράσταση αδιαλείπτως, και οι οργανώσεις παρακολουθούν από τα θεωρεία. Και έχουμε το πιο σταθερό μας σημείο, τον Πρόδρομο, να αντιστέκεται με αισιοδοξία. «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τί ποιούσι» (Λουκ. 23,34). Μήπως τελικά η αισιοδοξία να είναι το κλειδί για την αλλαγή; Και πόση από αυτή διαθέτει ο λαός μας; Πόσο ανοιχτοί είμαστε, αλήθεια, σε αλλαγές μεγάλες; Και ποιοι εμποδίζουν το τρένο να ξεκινήσει; Η ερώτηση είναι πιο σημαντική από την απάντηση, έλεγε ο Χάιντεγκερ. Πόσο τελικά ρωτούμε; Και ερωτούμε σοβαρά ή για να περάσει η ώρα;