Not in my name

 

Not in my name, γιατί είναι ο ορισμός του παράλογου να είσαι δύο μέτρα από το ακατοίκητο σπίτι σου και να μην μπορείς να ζήσεις εκεί που γεννήθηκες.
Not in my name, γιατί χάθηκαν πραγματικές ευκαιρίες για το Βαρώσι. Η Τουρκία να την κρατά ως το μεγάλο χαρτί της σε κάθε διαπραγμάτευση και εμείς να απορρίπτουμε κάθε ρεαλιστική προοπτική, θυσιάζοντας το εφικτό για το ευκταίο. Δεν είναι τυχαίο ότι όσοι πολιτικοί εναντιώνονταν κατά καιρούς σε οποιοδήποτε συμβιβαστική πρόταση ή προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού μιλούσαν πάντα απαξιωτικά για το Βαρώσι. Η πόλη αποτελεί μοναδικό τεκμήριο της αποτυχίας τους: αυτή είναι η κατάληξη του μακροχρόνιου αγώνα τους.

Not in my name, γιατί νιώθω εξαπατημένη. Για αλλού ξεκίνησε ο Πρόεδρος, και αλλού μας πήγε. Αυτό που κάποτε ήταν νούσιμη πατριωτική πολιτική άλλαξε στη γλώσσα του Νίκου Αναστασιάδη και ονομάστηκε «η όποια λύση» (αυτό συμβαίνει όταν η νέα ρητορική ψαρεύει στον ζοφερό βυθό του λαϊκισμού).

Not in my name, γιατί αυτά που κάνει η Τουρκία σήμερα τα είχαμε προβλέψει ως συνέπειες της μη λύσης. Δεν τα θέλουμε, δεν τα ανεχόμαστε. Δεν μπορούμε να δεχτούμε στην πατρίδα μας παραλίες «for Turks only» και αεροπλάνα που πετούν σχηματίζοντας στον ουρανό μισοφέγγαρα ως ένδειξη πυγμής ενός απασφαλισμένου Ερντογάν που θεωρεί το Βαρώσι άλλο ένα λάφυρο για να κόψει σε οικόπεδα και να μοιράσει στους πολιτικούς του φίλους. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα Τουρκοκύπριοι που αντιστέκονται, αν κι εμείς με την ιδεοληψία και την υποκρισία μας, είτε τους κατασυκοφαντούμε είτε τους αγνοούμε επιδεικτικά.

Not in my name, γιατί δεν δέχομαι την τυφλή εθνικιστική πολιτική που θέλει να μας πείσει ότι ο Ακιντζί έμοιαζε είτε με τον Έρογλου είτε με τον Τατάρ. Ήταν ο μόνος Τουρκοκύπριος ηγέτης που δήλωσε καθαρά και ξάστερα ότι το Βαρώσι πρέπει να επιστραφεί στους νόμιμους κατοίκους του και πήγε κόντρα στον Ερντογάν σε πολλές περιπτώσεις. Όποιος κάνει αυτή την πολιτική διάκριση υπέρ του Ακιντζί αμέσως θεωρείται μειωμένων εθνικών περγαμηνών από διάφορους πατριδοκάπηλους. Κανεί. Η ισοπέδωση ουδέποτε βοήθησε τα εθνικά μας συμφέροντα.

Not in my name, γιατί γνώρισα τους Βαρωσιώτες και την κοσμοπολίτικη κουλτούρα τους που θέλει να πατήσει στο χώμα της για να ξαναμεγαλουργήσει. Μέσα από κάθε χορταριασμένο, μισογκρεμισμένο κτήριο, πίσω από κάθε ξεθωριασμένη πινακίδα η οποία φανερώνει πολυταξιδεμένους, πολύγλωσσους εμπόρους και σπουδαίους τεχνίτες με διασυνδέσεις και σχέσεις σε όλη την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, φωνάζει το φάντασμα της ψυχής του τόπου. Εδώ συναντιούνταν και έδεναν αρμονικά εποχές και πολιτισμοί οι οποίοι δημιούργησαν αυτή τη μοναδική πόλη της Μεσογείου. Αρχαιότητα και σύγχρονος κόσμος, Ευρώπη και Ανατολή ενώνονται εδώ σε ένα παραλιακό μέτωπο 7 χιλιομέτρων παχιάς, ξανθής αμμουδιάς.

Not in my name, γιατί η Άννα Μαραγκού μάς δίδαξε την ιστορία επιτόπου και δεν την ξεγράφουμε. Γιατί έμαθα το Βαρώσι στις κόρες μου και δεν θέλω να τις απογοητεύσω ότι παραιτούμαι από την προσπάθεια ενός δίκαιου και λογικού αγώνα. Θέλω τα παιδιά μας, ολονών τα παιδιά μας, να έχουν συνέχεια σε αυτόν τόπο. Ενώ σήμερα το μόνο που σκεφτόμαστε πολλοί είναι πώς να διώξουμε τα παιδιά μας στο εξωτερικό γιατί δεν βλέπουμε προοπτική σε αυτόν τον τόπο.

Πώς περιγράφεις τον παραλογισμό; Πώς να γράψεις για τους Βαρωσιώτες φίλους σου που στέκουν δίπλα από τα μαγαζιά και τα σπίτια τους και κλαίνε απαρηγόρητοι και ανήμποροι; Δεν υπάρχει μεταφορά που μπορεί να αποδώσει το συναίσθημά τους. Πρέπει όμως να βρούμε τις σωστές λέξεις που θα μιλήσουν για αυτό το άγος. Η σιωπή και η απάθεια καταδικάζουν το Βαρώσι σε έναν δεύτερο θάνατο. Η μόνη πόλη της Κύπρου που δεν εποικήθηκε από τους Τούρκους, η μόνη που όντως θα μπορούσε να επιστραφεί το 1978 όταν οι Αμερικάνοι είχαν ακόμη εμπάργκο όπλων στην Τουρκία, η πιο μεγάλη σε αριθμό προσφύγων πόλη, αυτή που εάν επιστρεφόταν θα έστελνε πίσω στα σπίτια τους το 1/4 των εκτοπισμένων μας. Μετατρέπεται κι αυτή, η πιο εξωστρεφής, ελληνική κοιτίδα του νησιού σε χαμένη πατρίδα στο βωμό του μαξιμαλισμού και της μοιρολατρείας μας. Απέναντι σε όλους τους πολιτικούς που δεν πάλεψαν πολιτικά για το Βαρώσι και το ξέγραψαν. Ούτε μια λέξη από τους επαγγελματίες πατριώτες. Σαν να μην έγινε τίποτα. Σε άλλη χώρα, η νέα εθνική απώλεια θα δημιουργούσε πολιτικό σεισμό. Εδώ είναι Κυριακή και το μεσημέρι θα φάμε σούβλα στέλνοντας ακόμα μία επιστολή διαμαρτυρίας στα Ηνωμένα Έθνη. Πάει και το Βαρώσι! Not in my name!