7 ώρες

 

Την Τρίτη που μας πέρασε κάθισα 7 ώρες έξω από τις Πρώτες Βοήθειες του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας. Όχι γιατί δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω. Η μητέρα μου δεν αισθανόταν καλά και την πήγα εκεί. Πριν γράψω για αυτές τις 7 ώρες, να εκφράσω τις ευχαριστίες μου σε όλους τους επαγγελματίες υγείας των Πρώτων Βοηθειών γιατί για όσα λεπτά μου επέτρεψαν να είμαι μέσα αλλά και στην τηλεφωνική επικοινωνία μου μαζί τους, αυτοί μέσα και εγώ απ’ έξω, η προσέγγισή τους ήταν άψογη.

Θα γράψω για όλα αυτά που είδαν τα μάτια μου έξω από το νοσοκομείο. Εικόνες που οι πλείστοι αποφεύγουμε να δούμε στρέφοντας το κεφάλι από την άλλη. Αυτά που εκτυλίσσονταν μπροστά στα μάτια μου τα είχα ζήσει στην πρακτική μου στην Αμερική από μέσα, όχι απ' έξω. Δεν θα τα γράψω για να τα ξορκίσω αλλά για να κάνουμε μια παύση και να δούμε τι μέλλον έχουμε με τον τρόπο που λειτουργούμε αλλά και για ποια πράγματα αξίζει κανείς να είναι ευγνώμων σε αυτή τη ζωή.

Όταν μπήκα στις Πρώτες Βοήθειες με τη μητέρα μου είχε μόλις ανακοινωθεί σε συγγενείς ο θάνατος ενός νεαρού άντρα 47 χρονών. Η σύζυγος λιποθύμησε στο πεζοδρόμιο, το ίδιο και η μητέρα της. Όταν συνήλθαν ο πόνος της απώλειας ήταν αβάσταχτος. Θυμός, απελπισία, τεράστια θλίψη εναλλάσσονταν για πολλές ώρες μέχρι να μαζευτεί όλη η οικογένεια και το παιδί του θανόντος. Δύσκολο πολύ το αιφνίδιο πένθος, δεν σου αφήνει περιθώριο προετοιμασίας. Στεναχωρήθηκα πολύ για τον πόνο των ανθρώπων και όσο και αν ήθελα να πλησιάσω και να πάρω αυτή τη σύζυγο αγκαλιά, γνωρίζω πολύ καλά ότι στην απώλεια οι άνθρωποι χρειάζονται έναν γνώριμο ώμο να κλάψουν.

Τα ασθενοφόρα ερχόντουσαν το ένα πίσω από το άλλο, μέτρησα τουλάχιστον 9 μέχρι την ώρα που έφυγα. Υπήρχαν, βέβαια, και άτομα όπως εμένα που φέραμε μόνοι μας τους άρρωστους συγγενείς μας στις Πρώτες Βοήθειες. 9 από αυτά μετέφεραν ηλικιωμένους με αναπνευστικά προβλήματα. Οι περισσότεροι και μέσα στις Πρώτες Βοήθειες ήταν ηλικιωμένοι με θέματα που σχετίζονταν με τα χρόνια προβλήματά τους. Το ΓεΣΥ θα έπρεπε ήδη να έχει περιφερειακά κέντρα για να πηγαίνουν αυτοί οι ηλικιωμένοι για να μπορούν οι επαγγελματίες υγείας να φροντίσουν άτομα που φθάνουν εκεί με σοβαρά τραύματα από ατυχήματα έχοντας στη διάθεσή τους κλίνες. Επίσης, ένα ασθενοφόρο είχε φέρει ένα παιδάκι που μου φάνηκε όχι πάνω από τριών χρονών. Είδα ακόμη τρεις γονείς μέσα στη διάρκεια της μέρας να μεταφέρουν επάνω τους τα μωρά τους είτε γιατί χτύπησαν είτε γιατί ήταν άρρωστα. Απαράδεκτο και πλήττει τα δικαιώματα των παιδιών το γεγονός ότι το Μακάρειο Νοσοκομείο δεν διαθέτει Πρώτες Βοήθειες και τα παιδάκια πρέπει να βιώσουν τη φρίκη των Πρώτων Βοηθειών Ενηλίκων. Δεν είμαστε σοβαρό κράτος. Πριν κάποια χρόνια είχα κληθεί σε κάποιες ημερίδες από το Υπουργείο Υγείας που αφορούσαν τα δικαιώματα των παιδιών στην υγεία και το είχα θέσει και τότε, ότι είναι πρώτιστο μέλημα για ένα υπουργείο να δημιουργήσει μονάδες Πρώτων Βοηθειών για παιδιά σε κάθε επαρχία.

Εκεί έξω στο πεζούλι που καθόμασταν όλοι οι συγγενείς αγωνιώντας, καθόταν και ένας κύριος από την προηγούμενη μέρα με καταγωγή από τη Λεμεσό, είχε αρρωστήσει ο φίλος του που μοιράζονται το ίδιο σημείο που κοιμούνται. Είναι και οι δυο άστεγοι. Αυτός από τη Λεμεσό χωρίς συγγενείς, χωρίς δουλειά, χωρίς στέγη. Χωρίς τίποτα βασικά. Άνθρωπος ταλαιπωρημένος, νηστικός, να αγωνιά για τον φίλο του. Ζήτησε ευγενικά από κάποιον τσιγάρο και ο άλλος τον κοίταξε υποτιμητικά και του απάντησε: «Γιατί έν' μαζί που τα αγοράσαμε;» και δυστυχώς υπήρξε μια αχρείαστη διένεξη μεταξύ τους, πράγμα αναπόφευκτο όταν είσαι στην τσίτα από την αγωνία για τον δικό σου άνθρωπο που περιθάλπεται.

Σε ένα από τα μικρά παιδάκια πέρασαν ένα καθετήρα και το έστειλαν έξω να καθίσει πάνω στα πόδια της μαμάς του εκεί στο πεζούλι που καθόμασταν όλοι εμείς οι συγγενείς. Τι φταίει αυτό το μωρό, δεν του φτάνει ο πόνος, ως κράτος οφείλουμε να το ταλαιπωρήσουμε σε τέτοιο βαθμό εξαιτίας της απουσίας υποδομών. Λυπήθηκα αφάνταστα. Τριτοκοσμικοί!

7 ώρες έξω από τις Πρώτες Βοήθειες, τόσο χρειάζεται για να δεις με ποιο τρόπο μας διαχειρίζεται το κράτος μας και πώς σεβόμαστε ο ένας τον άλλον.

7 ώρες και μπροστά στον θάνατο και την αρρώστια όλοι είμαστε ίσοι, κανένα μέσο, καμιά χάρη δεν θεραπεύει ή σώζει.