Ο φίλος μας δημοσιογράφος Νεόφυτος Νεοφύτου από το ραδιόφωνο ΑΣΤΡΑ, πριν από λίγο καιρό πήρε συνέντευξη από τον Πανίκο Ιωάννου και προσπαθώ να βρω τρόπο να βοηθήσω τον Πανίκο. Ο Πανίκος Ιωάννου είναι από το χωριό Ελεδιό στην Πάφο. Είναι 86 ετών και ψάχνει τον «αδελφό γάλακτός» του που ονομάζεται Niyazi. «Μεγαλώσαμε μαζί με τον Niyazi. Τον θήλαζε η μητέρα μου εφόσον η μητέρα του δεν είχε αρκετό γάλα και ως εκ τούτου τον βοήθησε να παραμείνει ζωντανός. Έτσι, ο Niyazi πάντα με αποκαλούσε «αδελφό». Πριν από τον πόλεμο, ο Niyazi δούλευε σε νοσοκομείο στη Λευκωσία». Σύμφωνα με τον κ. Πανίκο, ο Niyazi είχε έναν αδελφό που ονομάζεται Kemal και το όνομα του πατέρα τους ήταν Mehmet. Σύμφωνα με τον κ. Πανίκο Ιωάννου, μετά τον μεγάλο σεισμό στην Πάφο το 1953, ο κ. Niyazi είχε πάει στην Αξύλου για κάποιο χρονικό διάστημα. Από ό,τι θυμάται ήταν γνωστός στους Τουρκοκύπριους της Αξύλου από τότε που έφτιαχνε έπιπλα. Σύμφωνα με έναν από τους αναγνώστες μου, τον κ. Αντρέα Νικολάου, που μετάφρασε αυτά που μου είπε ο κ. Πανίκος, ο κ. Niyazi ίσως να γεννήθηκε το 1935, όπως και ο κ. Πανίκος – πρέπει να έχουν περίπου την ίδια ηλικία εφόσον η μητέρα του κ. Πανίκου θήλαζε και τους δύο. Ευχαριστώ τον κ. Αντρέα που μετέφρασε για μένα και με βοήθησε να καταλάβω την ιστορία.
Την ίδια ηλικία
Ξεκινώ έρευνες και μέσω των αναγνωστών μου βρίσκω τον Djemal Uchyighit από το χωριό Αμαργέτη που γνώριζε τον κ. Niyazi. Όμως, σύμφωνα με τον κ. Djemal, ο κ. Niyazi ζούσε στο Λονδίνο και έχει πεθάνει. Το έγραψα αυτό και μετά από λίγο καιρό παίρνω ένα τηλεφώνημα από την κυρία Rahme Esmen, κόρη του κ. Kemal που ήταν ο αδελφός του κ. Niyazi. Η κ. Rahme μας δίνει τα καλά νέα ότι ο κ. Niyazi δεν πέθανε, είναι ζωντανός και ζει στο Λονδίνο. Και ήθελε να διορθώσει ορισμένα πράγματα που είπε ο κ. Djemal.
*** Είπε ότι ο κ. Niyazi δεν πέθανε, ήταν ζωντανός και ζούσε στο Λονδίνο.
*** Είπε ότι τόσο ο κ. Mehmet, πατέρας του κ. Niyazi, όσο και ο κ. Kemal δεν πέθαναν στο νότιο τμήμα του νησιού μας, αλλά στο βόρειο τμήμα...
*** Είπε ότι ο κ. Niyazi είναι θείος της (αδελφός του πατέρα της).
*** Η κ. Rahme γεννήθηκε το 1953 στο χωριό Ελεδιώ, αλλά όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός, μετακόμισαν στην Αξύλου. Μετά, όταν ήταν 4-5 χρονών, είχαν μετακομίσει στα Πολεμίδια, αφού ο πατέρας της Kemal (αδελφός του κ. Niyazi) εργαζόταν στις Βρετανικές Βάσεις. Έμειναν εκεί για 2-3 χρόνια και μετά επέστρεψαν στην Αξύλου. Όταν ήταν 10 χρονών μετακόμισαν στη Λάρνακα. Ο θείος της Niyazi είναι ζωντανός και μένει στο Λονδίνο και έρχεται κατά καιρούς στην Κύπρο. Αγόρασε ένα διαμέρισμα στο Μπογάζι Αμμοχώστου. Το επώνυμό του είναι Yaveroghlou.
*** Ο Mehmet, πατέρας του Niyazi και του Kemal, πέθανε το 1992 και ο πατέρας της, Kemal, πέθανε το 1991. Και οι δύο πέθαναν στο βόρειο τμήμα, όχι στο νότιο τμήμα του νησιού μας.
*** Ο θείος του Niyazi πήγε στο Λονδίνο το 1958. Απ’ όσα γνωρίζει, εργαζόταν ως νοσοκόμος στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο στη Λευκωσία και όταν μετακόμισε στην Αγγλία συνέχισε να κάνει την ίδια δουλειά. Η Rahme ήταν μόλις πέντε χρονών όταν μετανάστευσε στην Αγγλία και τον είδε πολύ μετά το 1974. Παντρεύτηκε την Emel από τη Λάρνακα και είχαν τέσσερα παιδιά. Η κόρη τους Ulu έχει πεθάνει, όπως επίσης και η Emel.
*** Γιατί η μητέρα του κ. Πανίκου θήλασε τον κ. Niyazi; Η κ. Rahme λέει ότι ο κ. Niyazi είχε ένα δίδυμο αδελφάκι – ένα κορίτσι που ονομαζόταν Ayshe. Επομένως, το γάλα της μητέρας τους μπορεί να μην ήταν αρκετό και για τους δύο... Η Ayshe πέθανε όταν ήταν 2,5 χρονών.
*** Ο πατέρας της είχε ένα καφενείο που ονομαζόταν «Το Καφενείο του Πατέρα» («Baba’nın Kahvesi») αφού τους φρόντιζε όλους σαν πατέρας – αυτό ήταν μετά το 1974 όταν ήρθαν ως πρόσφυγες στη Λευκωσία.
*** Η κυρία Rahme μοιράστηκε μαζί μας επίσης μια φωτογραφία στην οποία απεικονίζεται ο κ. Niyazi με την οικογένειά του... Την ευχαριστούμε για τη φωτογραφία αυτή...
*** Με τη βοήθεια του κ. Djemil Uchyighit και του Kubilay Yildirici φτάσαμε σε ένα άλλο μέλος της οικογένειας του κ. Niyazi που ονομάζεται κ. Altay Kazma. Και αυτός μας είπε ότι ο κ. Niyazi ζει. Τώρα έχει τρία παιδιά, τον Kutlu, τον Erol και τη Suzan (η κόρη του Ulu και η σύζυγός του Emel έχουν πεθάνει).
*** Σύμφωνα με τον κ. Kazma, μετά την πανδημία Covid-19, ο κ. Niyazi δεν απαντούσε στα τηλέφωνά του. Έτσι, επικοινώνησαν με κάποιους ανθρώπους στο Λονδίνο για να ελέγξουν αν είναι εντάξει. Ο γείτονας του κ. Niyazi στο Μπογάζι Αμμοχώστου πήγε πριν από λίγους μήνες στην Αγγλία και επέστρεψε και τους είπε ότι ο κ. Niyazi ζει και είναι καλά...
*** Δεν καταφέραμε να επικοινωνήσουμε με τον κ. Niyazi και αυτό προσπαθούμε να κάνουμε, έτσι ώστε να του πούμε ότι ο κ. Πανίκος, ο «αδελφός γάλακτός» του, τον ψάχνει. Έμαθα επίσης από τον Νεόφυτο ότι τα εγγόνια του κ. Πανίκου θέλουν επίσης να συναντήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια του κ. Niyazi. Πράγμα που είναι πολύ συγκινητικό.
*** Επικοινώνησα επίσης με έναν Τουρκοκύπριο στο Λονδίνο για να ελέγξω αν ο κ. Niyazi είναι εντάξει. Όποιος έχει οποιεσδήποτε πληροφορίες σχετικά με τον κ. Niyazi, παρακαλώ επικοινωνήστε με τον δημοσιογράφο φίλο μας Νεόφυτο Νεοφύτου στον ΑΣΤΡΑ ή επικοινωνήστε μαζί μου στο τηλέφωνό μου CYTA 99 966518 ή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
[caption id="attachment_642256" align="alignnone" width="489"]
Μια φορά κι έναν καιρό η Κύπρος
Η όλη ουσία της ιστορίας είναι στην πραγματικότητα πολύ συγκινητική και αντικατοπτρίζει μια άλλη Κύπρο που είχαμε γνωρίσει, αλλά που δεν υπάρχει εδώ και καιρό. Δεν έχω πάρα πολλές ελπίδες για την επαναδημιουργία μιας τέτοιας Κύπρου, αλλά, ποιος ξέρει; Με το σωστό είδος εκπαίδευσης και κατανομής πόρων, τα παιδιά μας κάποια μέρα μπορεί να δουν εκείνη τη χαμένη, παλιά Κύπρο. Στην παλιά Κύπρο που έχει φύγει από καιρό, οι γυναίκες θήλαζαν τα παιδιά η μια της άλλης, αν το γάλα της μιας δεν ήταν αρκετό. Θα μπορούσε να ήταν ενός γείτονα, ενός συγγενή, ή ακόμη και ένα παιδί από μια άλλη κοινότητα. Σε όλη τη διάρκεια της ερευνητικής μου δημοσιογραφίας, συνάντησα τέτοιες ιστορίες για «μητέρες – γάλακτος / τροφούς».
Η δική μου γιαγιά, η Faika, φρόντιζε τα παιδιά της Μαμμούς Αρετής που πήγαινε στα διάφορα χωριά και βοηθούσε τις γυναίκες να γεννήσουν τα μωρά τους. Η γιαγιά μου και η Μάμμου Αρετή είχαν παρακείμενα σπίτια στο Λευκόνοικο και τα παιδιά τους μεγάλωσαν μαζί, και τόσο η Faika όσο και η Αρετή φρόντιζαν τα παιδιά η μια της άλλης σαν να ήταν δικά τους.
Τώρα φανταστείτε να δίνετε το παιδί σας να το θηλάσει μια γυναίκα που μπορεί να είναι η γειτόνισσά σας. Η πιθανότητα θα ήταν, να αρνιόταν και να σας έβριζε! Ίσως υπερβάλλω λίγο για να γίνει κατανοητό αυτό που γινόταν τότε. Αυτό το έχω παρατηρήσει γύρω μου – επειδή δουλεύουν ή επειδή δεν θέλουν να χαλαρώσει μετά το στήθος τους (αυτό ισχύει) – αλλά αυτό δεν είναι «χειραφέτηση» των γυναικών, σύμφωνα με την αντίληψή μου, αυτό στην πραγματικότητα είναι να χάνεις την επαφή με τη φύση, να χάνεις την ψυχή σου... Μπορείτε να δείτε την ίδια τάση με την έλλειψη φυσικών γεννήσεων τώρα – σήμερα οι περισσότερες γεννήσεις γίνονται με καισαρική τομή και έχουμε από τα υψηλότερα επίπεδα στην ΕΕ, και στις δύο πλευρές του νησιού. Και αυτό είναι μια περιττή και αφύσικη πράξη, και πιστεύω δεν έχει καμία σχέση με τη «χειραφέτηση των γυναικών».
Αλλά στο τέλος, οι κοινότητές μας έχουν περίπου χάσει την επαφή τους με τη φύση. Το να φροντίζεις μόνο το δικό σου παιδί και όχι το παιδί του γείτονα, το να φροντίζεις μόνο για την οικογένειά σου να είναι εντάξει, αλλά όχι την επόμενη οικογένεια στην ίδια γειτονιά – αυτό έχει γίνει τώρα η επικρατούσα τάση, για οποιονδήποτε λόγο... Νιώθω πολύ λυπημένη γιατί θυμούμαι την παλιά Κύπρο όταν οι γείτονες ήταν σαν μια στενή κοινωνία, που φρόντιζε ο ένας τον άλλο... Αυτό το χάσαμε σε αυτή τη λεγόμενη σύγχρονη μορφή «καπιταλισμού», όπου ο καθένας φροντίζει μόνο τις δικές του ανάγκες και τα δικά του συμφέροντα. Μου λείπει εκείνη η παλιά Κύπρος και ελπίζω ότι μια μέρα θα υπάρξει αρκετή ευαισθησία και κατανόηση της φύσης, της οποίας είμαστε όλοι κομμάτι, όπου τα παιδιά θα αντιμετωπίζονται όπως τον παλιό καιρό, όπου όλες ήταν μητέρες για αυτά και όλες μπορούσαν να τα ταΐσουν, ακόμη και να τα θηλάσουν, ανεξάρτητα από την τάξη ή την εθνικότητά τους. Για αυτό πρέπει να αναπροσαρμόσουμε τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο, πώς βλέπουμε τον εαυτό μας και πώς βλέπουμε ο ένας τον άλλο. και πρέπει να δούμε το πώς θα πρέπει να μοιραζόμαστε τους πόρους για να χτίσουμε ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας.
caramel_cy@yahoo.com
Τηλ: 99 966518
