Το ΑΚΕΛ που αντιστέκεται, το ΑΚΕΛ που επιμένει

 

Όταν στις βουλευτικές εκλογές το ΑΚΕΛ κατέγραφε εκείνο το ιστορικά χαμηλό ποσοστό, υπό ιδιαίτερα ευνοϊκές μάλιστα για την αντιπολίτευση συνθήκες, το ερώτημα που ετίθετο ήταν κατά πόσο είχε την ικανότητα να αναστρέψει μια κατάσταση που κατά πολλούς φάνταζε σχεδόν μη αναστρέψιμη. Διότι, πέραν των δεδομένων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Αριστερά γενικότερα, αυτό προϋπέθετε περισσότερα από το να λάβει τα μηνύματα, όπως υποδείκνυαν κάποιοι. Προϋπέθετε σημαντικές τομές που θα άγγιζαν τις δομές του κόμματος, τον τρόπο που λειτουργεί αλλά και κοινωνεί τις θέσεις του, τις ίδιες τις θέσεις και προτεραιότητές του. Όχι απλά να αναμορφωθεί αλλά να αλλάξει ουσιαστικά τον εαυτό του και να παίξει με όρους της εποχής. Στοιχεία που ιστορικά το ΑΚΕΛ δεν έδειξε ότι διέθετε. Δεν μπορούσε να συνεχίσει μια επιτροπή αποτελούμενη από λίγο πάνω από 100 μέλη -στην πλειοψηφία τους κομματικοί υπάλληλοι- να εκλέγει την ηγεσία, να λαμβάνει τις αποφάσεις και να καθορίζει την πορεία του κόμματος. Ούτε μπορούσε να συνεχίσει με μια ρητορική που αγνοούσε τα όσα έλαβαν χώρα τα τελευταία 7 χρόνια, ή να διαδραματίσει ουσιαστικό ρόλο επιχειρώντας να δώσει λύσεις σε προβλήματα που για τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας δεν υπήρχαν.

Για τις προοπτικές του ΑΚΕΛ κάποιος δεν έχει παρά να δει τι προηγήθηκε και τι συζητήθηκε στο συνέδριο, τα οποία ανέδειξαν με τρόπο ξεκάθαρο την ανικανότητα του κόμματος στο σύνολό του να αναλάβει το βάρος της ευθύνης που απαιτεί η σημερινή κατάσταση, κυρίως όμως που προϋποθέτει η επαναφορά του. Σε μια περίοδο κατά την οποία το κόμμα στιγματίστηκε από την προεδρία του Δημήτρη Χριστόφια που δοκίμασε με τρόπο έντονο και οδυνηρό την ιδεολογία του κόμματος, η οποία σημαδεύτηκε από φαινόμενα διαφθοράς που εξέθεσαν το κόμμα κλείνοντας μια για πάντα το αφήγημα της προτασσόμενης μέχρι τότε ηθικής υπεροχής του και ανέδειξε τεράστιες αντιφάσεις στο Κυπριακό, τόσο ο απερχόμενος γενικός γραμματέας όσο και η πλειοψηφία των συνέδρων επικεντρώθηκαν στο θέμα του παραγοντισμού, χρεώνοντας λίγο-πολύ σε αυτόν τη φθίνουσα πορεία του κόμματος. Την ώρα που θα έπρεπε να προβληματιστούν από την απήχηση του κόμματος εντός κοινωνίας, κυρίως όμως την αδυναμία του να διαδραματίσει ουσιαστικό ρόλο στον δημόσιο διάλογο, κάποιοι έκαναν λόγο για την ανάγκη επαναφοράς στις αρχές του κόμματος, προτάσσοντας την ιδεολογική καθαρότητα, ενώ εκλεγμένοι βουλευτές που εκπροσωπούν τη νέα γενιά και προωθούνται μάλιστα από κομματικούς κύκλους ως η επόμενη κομματική ηγεσία μιλούσαν για την ασημαντότητα του αστικού Κοινοβουλίου. Ακόμα και η επιλογή Στέφανου Στεφάνου έδειξε την εμμονή του ΑΚΕΛ στη συντήρηση. Ενώ ήταν καλύτερη -τουλάχιστον σε επίπεδο εικόνας- από αυτήν του Λουκαΐδη, επί της ουσίας έστειλε ένα ξεκάθαρα αρνητικό μήνυμα. Όχι επειδή αναδείχθηκε από τον κομματικό σωλήνα, διετέλεσε γ.γ. της ΕΔΟΝ, υπήρξε ως κυβερνητικός εκπρόσωπος η εικόνα της κυβέρνησης Χριστόφια και αποτέλεσε εκ των κύριων φωνών του ΑΚΕΛ την τελευταία 10ετία, αλλά επειδή ήταν η επιβεβαίωση της συνέχισης μιας πορείας. Οι ίδιοι κομματικοί υπάλληλοι πήγαν και εξέλεξαν τον νέο γενικό τους γραμματέα, ο οποίος ακολούθησε την πορεία που οφείλει να ακολουθήσει ο γενικός γραμματέας του κόμματος.

Γράφτηκε και λέχθηκε πως ο Στέφανος Στεφάνου αποτελεί την τελευταία ευκαιρία του ΑΚΕΛ για να επιλέξει πορεία. Δεν είμαι βέβαιος, όμως, ακόμα κι αν έχει τη διάθεση να το πράξει κατά πόσο μπορεί. Διότι στο ΑΚΕΛ για να αλλάξουν θα πρέπει πρώτα ν’ αναγνωρίσουν το πρόβλημα. Το οποίο προφανώς δεν είναι ο παραγοντισμός, για τον οποίο για μια ακόμα φορά στήνονται κομματικά δικαστήρια. Δεν είναι καν τόσο τα φαινόμενα διαφθοράς που τραυμάτισαν την εικόνα του κόμματος και τα οποία δεν πρωτοεμφανίστηκαν στο βίντεο του Αλ Τζαζίρα. Ούτε το γεγονός ότι η τριβή που είχε με την εξουσία δοκίμασε τη θεωρητική μέχρι τότε ιδεολογία του και την εξέθεσε με τον πιο οδυνηρό τρόπο. Το κύριο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει το ΑΚΕΛ σήμερα είναι αυτή η βεβαιότητα που δημιουργεί η όλη εικόνα και ρητορική του πως κι αν ακόμα ξαναδοκιμαστεί και πάλι θα αποτύχει. Τις ίδιες συνταγές θα ακολουθήσει. Διότι δεν μπορεί να λειτουργήσει διαφορετικά. Η αδυναμία που εκπέμπει να αλλάξει, να παραγάγει σύγχρονες πολιτικές που θα ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της νέας εποχής, να προτάξει μια ρεαλιστική πρόταση για την οικονομία. Να ηγηθεί των απαιτούμενων αλλαγών, μιας προοδευτικής στροφής στα κοινωνικά ζητήματα. Δεν έχει πείσει ότι αντιλαμβάνεται τα όσα προβληματίζουν την κοινωνία και πως μπορεί να δώσει λύσεις σε αυτά. Αντίθετα, αυτή τη στιγμή το ΑΚΕΛ δίνει την εντύπωση ότι αναμένει από την κοινωνία να αλλάξει και να το ακολουθήσει, παρά το ίδιο να προσαρμοστεί στις ανάγκες της κοινωνίας.

Θυμίζει ως κόμμα το τραγούδι του Σαββόπουλου που ως άλλη Ελλάδα αντιστέκεται και επιμένει, κανείς όμως δεν το καταλαβαίνει. Επειδή αντιστέκεται στην ίδια τη λογική, κι επιμένει στο χθες, σε πράγματα που ελάχιστους αφορούν, σ’ όσα έχουν δοκιμαστεί κι έχουν αποτύχει. Ο κόσμος δεν χρειάζεται περισσότερη Αριστερά, ούτε ιδεολογική καθαρότητα. Χρειάζεται λύσεις στα σημερινά προβλήματα κι ανησυχίες. Που θα δώσουν διέξοδο και προοπτική. Είναι γι’ αυτό που από την προοπτική που θα δώσει στην κοινωνία θα εξαρτηθεί και η δική του προοπτική. Όση, εν πάση περιπτώσει, του έχει απομένει.

antopoly@cytanet.com.cy