Το άθροισμα της διαφθοράς

Ο Φρεντερίκ Μπαστιά είπε «όταν η αρπαγή γίνεται τρόπος ζωής για μια ομάδα ανθρώπων σε μια κοινωνία, με την πάροδο του χρόνου αναπτύσσουν ένα νομικό σύστημα που τη νομιμοποιεί και έναν ηθικό κώδικα που την επιβραβεύει». Αυτό για να κατανοήσουμε χωρίς καμία ψευδαίσθηση και προσδοκία για τις επιτροπές που έχει διορίσει η κυβέρνηση, αλλά και για την Αρχή κατά της Διαφθοράς για την οποία διατείνονται ότι θα συμβάλει στην πάταξη της διαφθοράς. Νόμοι υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια το γεγονός ότι δεν εφαρμόζονται για μια συγκεκριμένη ομάδα της κοινωνίας μας όπως τα Πολιτικώς Εκτεθειμένα Πρόσωπα είναι κάτι που θα έπρεπε να μας προβληματίσει. Επομένως, η απουσία λογοδοσίας, διαφάνειας και ατιμωρησίας είναι το τρίπτυχο της ασυδοσίας, η οποία έχει βάλει τη χώρα μας σε διάφορες περιπέτειες από τη μέρα της ανεξαρτησίας μας. Βέβαια, τελευταίως το πρόβλημα της ασυδοσίας έχει ξεφύγει εντελώς και η κοινωνία γίνεται μάρτυρας αυτής της τεράστιας βρομιάς και συμμορίας. Ο κόσμος είναι αυτός που επωμίζεται, δυστυχώς, όλο αυτό κόστος και όσο περνά ο καιρός θα το αισθανόμαστε ακόμα περισσότερο στην καθημερινότητά μας. Αν τώρα μετράμε να δούμε πώς θα βγει ο μήνας, σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα από τώρα θα μετράμε πώς θα βγάλουμε τη μέρα μας.

Το άθροισμα αυτής της ασυδοσίας δεν αντανακλάται μονάχα στην τσέπη των πολιτών που θα κληθούν να επωμιστούν το κόστος, όπως για παράδειγμα το κόστος της κομπίνας του Συνεργατισμού, το κόστος της κομπίνας των διαβατηρίων, το κόστος της κομπίνας με τους μειωμένους φόρους ακίνητης περιουσίας, το κόστος του ξεπουλήματος της πατρίδας μας και το κόστος που έχει η πρόταση του ΠτΔ στον εχθρό για δύο κράτη. Το πλήγμα στην κοινωνία από τον τρόπο διακυβέρνησης είναι τεράστιο. Παρατηρώ καθημερινά με τεράστια λύπη και προβληματισμό τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται αυτό το κράτος στους συνανθρώπους μας. Έχω, πραγματικά, χάσει το μέτρημα με τους άδικους θανάτους των τελευταίων χρόνων. Ανθρώπους που το κράτος όφειλε να προστατεύει. Η ευημερία ενός λαού φαίνεται στη διακυβέρνησή του. Έχουν χαθεί τόσο άδικα ανθρώπινες ζωές γιατί η Αστυνομία μας είναι ανίκανη να προστατεύσει τα θύματα που κακοποιούνται και περιορίζεται σε συμβουλευτικές που ανήκουν σε εποχές του Μεσαίωνα. Υπάρχει, επίσης, ένα Γραφείο Ευημερίας που εκτός του ότι θεωρείται υποστελεχωμένο έχει τόσο αναποτελεσματική οργάνωση που δεν μπορεί να στηρίξει τις οικογένειες, γυναίκες και παιδιά θύματα που κινδυνεύουν. Τα τραγικά αποτελέσματα είναι μέσα σε δύο χρόνια να έχουν χαθεί τόσες πολλές ζωές.

Ήρθαν σε επαφή μαζί μου, την Παρασκευή, κοινωνικοί λειτουργοί που είναι οι ίδιοι απελπισμένοι με τα πράγματα που βλέπουν αλλά και τη συμπεριφορά των προϊσταμένων τους. Δεν αισθάνονται καθόλου καλά οι ίδιοι με όλα αυτά που συμβαίνουν. Το γεγονός ότι δεν είναι ικανοποιητικά στελεχωμένο το τμήμα τους συν τον εργασιακό εκφοβισμό που βιώνουν μαζί και τη στάση των ανωτέρων τους και του Υπουργείου Εργασίας για τις ευάλωτες ομάδες, όλα αυτά δημιουργούν μια τεράστια απελπισία στους ίδιους τους λειτουργούς. Όταν πολιτικοί προϊστάμενοι αναφέρονται με απαξιωτικές φράσεις για τους ηλικιωμένους του τόπου μας (που αδυνατώ να τις γράψω) αλλά και για τις υπόλοιπες ομάδες, πώς περιμένουμε λοιπόν η κυβέρνηση της ασυδοσίας να γνοιαστεί για τους πολίτες αυτής της χώρας;

Το άθροισμα της διαφθοράς δεν έχει κόστος μόνο στην τσέπη μας, αλλά έχει ψυχικό και κοινωνικό κόστος στον καθένα από εμάς. Όσο μεγαλύτερη η ανοχή μας σε όσα συμβαίνουν τόσο θα μειώνεται η ευημερία του τόπου μας.

Το άθροισμα αλλάζει, είναι ώρα να ξηλώσουμε την εξίσωση!