«Γράψατε λάθος, επιβάλλεται η κοινή προσπάθεια όλων» του Θεόδωρου Θεοδώρου

 

«Επιβάλλεται η κοινή προσπάθεια όλων, κυβέρνησης και κομμάτων, για αποτροπή νέων τετελεσμένων που από τη μια θα έχουν αρνητικότατες συνέπειες για την περίκλειστη περιοχή της Αμμοχώστου και από την άλλη θα δημιουργήσουν ανυπέρβλητες δυσκολίες στην εξεύρεση συνολικής λύσης του κυπριακού. Τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα», ανέφερε σε γραπτή του δήλωση ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ μετά το πέρας της μαραθώνιας συνεδρίας του εθνικού Συμβουλίου με θέμα την Αμμόχωστο.

Με απλά λόγια, δραματική έκκληση από τον Αβέρωφ Νεοφύτου. Αυτή η αναφορά, αν και δεν έγινε σαφές αν αποτελεί συνέχεια ή συνέπεια του «Τσουνάμι» αρνητικών εξελίξεων του Οκτωβρίου του 2018, είναι όντως μια δραματικότατη δήλωση από τον «μετεωρολόγο» της παρέας των «κινδυνολόγων».

Το ερώτημα όμως που θα πρέπει να απαντηθεί είναι σε ποιες κοινές προσπάθειες αναφέρεται. Δηλαδή το πρόβλημα δημιουργήθηκε επειδή δεν υπήρξαν κοινές προσπάθειες; Μήπως η περίκλειστη πόλη χάθηκε οριστικά λόγω έλλειψης συνεννόησης και συντονισμού κοινών ενεργειών κυβέρνησης και κομμάτων; Μήπως τώρα που εντοπίσαμε το πρόβλημα και αφού συνεννοηθούμε, κυβέρνηση και κόμματα, θα σωθεί η βουβή πόλη; (Αν και μετά το πικνίκ αριθμό 1 κάθε άλλο παρά βουβή είναι). Όπως και να το κάνουμε το να χάνεις ολόκληρη πόλη και κατ’ επέκταση μισή πατρίδα, λόγω ασυνεννοησίας, δεν είναι και το ότι καλύτερο.

Μια άλλη απορία είναι το πώς φτάσαμε στο σημείο τα πράγματα να γίνουν «εξαιρετικά δύσκολα» μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Πριν δύο σχεδόν μήνες, εν μέσω προεκλογικής εκστρατείας, φαίνεται τα πράγματα να ήσαν «εξαιρετικά εύκολα» γιατί ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ όχι μόνο δεν μιλούσε για ανάγκη συνεννόησης αλλά αντίθετα τις πέτρες που του έριχναν και με τις οποίες κάποτε έκτιζε γέφυρες συνεννόησης, τις ανταπέδιδε με ολόκληρους βράχους συντηρώντας σκόπιμα το τοξικότερο κλίμα που βιώσαμε ποτέ εν μέσω εκλογών. Τώρα αίφνης, «γράψατε λάθος», «επιβάλλεται η κοινή προσπάθεια όλων»;

Δεν νομίζω να διαφωνεί κανείς με την θέση αρχής ότι χρειάζονται κοινές και συντονισμένες προσπάθειες όλων. Αυτά όμως που μένουν αναπάντητα είναι το ποιος είναι ο στόχος, σε ποιους πρέπει να απευθυνθούμε και τι αποτέλεσμα αναμένουμε.

Δυστυχώς σήμερα εκτός του απορριπτικού μετώπου, διαχρονικού και νεοφανούς, δεν υπάρχει στην αντίπερα όχθη, συμμαχία δυνάμεων της λύσης με κοινό στόχο. Στις επικεφαλίδες υπάρχει συναίνεση, στην ουσία όμως, «μηδέν εις το πηλίκο». Για παράδειγμα, πως είναι δυνατόν η πάγια σύγκλιση περί πολιτικής ισότητας να συνταυτιστεί με την πολιτική «ανισότητα», την θετική ψήφο μόνο σε θέματα ζωτικής σημασίας και την ακαταλαβίστικη, σε επίπεδο εξουσιών, αποκεντρωμένη ομοσπονδία;

Αναφορικά με το σε ποιους θα πρέπει να αποταθούμε, σίγουρα οι επαφές του προέδρου του κυβερνώντος κόμματος είναι προς την ορθή κατεύθυνση. Το πρόβλημα όμως είναι ποιος είναι ο σκοπός των συναντήσεων. Δεν νομίζω να προσπαθεί να πείσει για το έκνομο των Τουρκικών ενεργειών και για το ότι οι θέσεις τους είναι εκτός του συμφωνημένου πλαισίου. Άλλωστε αυτό είναι όχι μόνο αυταπόδεικτο αλλά το παραδέχονται και οι ίδιοι. Το δύσκολο εγχείρημα είναι να πείσει, αφού πρώτα πεισθεί ο ίδιος, για το ότι οι δικές μας θέσεις βρίσκονται εντός των παραμέτρων των Ηνωμένων Εθνών. Ας μην ξεχνούμε ότι, κυρίως οι «κουτόφραγκοι» εταίροι μας, έχουν ιδίαν γνώση των «κατορθωμάτων» μας στο Κρανς Μοντανά και στην Γενεύη.

Τέλος, το τι αναμένουμε είναι το ευκολότερο των πιο πάνω ερωτημάτων. Απλούστατα τίποτε απολύτως. Πώς να το πούμε. Δυστυχώς εθνικά, «κύριοι «επτωχεύσαμε», «τετέλεσται».

Συνεπώς αντί να δίνουμε μαθήματα από καθέδρας ως προς το τι θα πρέπει να γίνει και να εκπέμπουμε SOS και Mayday καλό είναι να πούμε ένα μεγάλο συγνώμη για τι το έγινε, για το τι, αν και μπορούσε να γίνει, δεν έγινε και να παρακαλέσουμε για την επιείκεια της ιστορίας.