Μεγάλωσα στον Συνοικισμό τζαι σήμερα αποχαιρετώ το Βαρώσι μου… 

 

Σαράντα εφτά ολόκληρα χρόνια μετά και μόνο τιμητικές πλακέτες και μνημεία. Αυτά πήραμε οι συγγενείς αγνοουμένων.

Σαράντα εφτά χρόνια πρόσφυγας στον τόπο μας. Από γενιά σε γενιά μεγαλώνουμε στους συνοικισμούς. Ανακοινώσεις, λόγια, βαρύγδουπες δηλώσεις. Και μετά τι; Θα μας φέρετε τους αγνοούμενους μας; Θα επιστρέψουμε σπίτι μας; Προσωρινά έλεγαν της μάνας και του παπά μου οι στρατιώτες μας.

Προσωρινά να πάτε στη Λευκωσία μέχρι να τελειώσει το κακό. Μα το κακό έμεινε. Γέρασαν στην προσφυγιά. Μεγαλώσαμε με το «Δεν Ξεχνώ» στα τετράδια μας. Μα αλήθεια, ποιος μπορεί να μπει στη θέση της κας Αντριανούς που καρτερά το μοναχογιό της; Ποιος να πει στην κα Ελλού πως εχάθηκεν για πάντα ο άντρα της τζιαι δεν θα τον θάψει όπως του πρέπει; Ποιος τολμά να έρτει σπίτι μας να μας πει τι απέγινε ο παππούς μου ο Απόστολος; Λόγια, λόγια, λόγια. Τζιαι σήμερα το αποκορύφωμα. Χάθηκε το Βαρώσι.

Χάθηκε όμως σήμερα;

Πόσες φορές μας είπαν πιάστε το τζιαι οι λαοπλάνοι πολιτικοί μας διαχρονικά απέρριπταν την μια πρόταση μετά την άλλη; Πόσες φορές περίπαιξαν τον κόσμο; Ο πατέρας μου κάθε Σάββατο με έπαιρνε στο Σκαλί της Αγλαντζιάς να αγναντέψουμε την Μεσαρκά. «Ποδά θωρείς την Τύμπου τζιαι που τζιείνον τον δρόμο επηέναμεν στην Άσσια στο παππού σου. Τζιαι το καλοτζιαίρι επηέναμεν στο Βαρώσι. Τότε το Βαρώσι ήταν πολλά κοσμοπολίτικο. Αν εγλύτωνεν σήμερα θα ήταν όπως το Μονακό» ελάλεν ο παπάς μου. Τζιαι η μάνα μου που δίπλα, με βουρκωμένα μάθκια.

Έτσι μεγαλώσαμε στο συνοικισμό. Οι παππούδες τους πρόσφυγες, οι γονείς τους πρόσφυγες. Οι ίδιοι να βλέπουν το διαμάντι της Μεσογείου που μακριά. Θυμούμαι να λαλεί η μάνα μου «Το 1977 ο μακαρίτης ο Κληρίδης έδωσε στους πρόσφυγες τα σπίτια τους, ανάλογα με την κατάσταση του καθενός. Άλλοι μονοκατοικίες, άλλοι διαμερίσματα. Εμείς ήρταμεν στο Συνοικισμό Στροβόλου 3. Εκείνο τον καιρό πολλοί έφυγαν για το εξωτερικό να δουλέψουν και άλλοι έμειναν και έγιναν από άρκοντες, μισταρκοί. Εν πάση περιπτώσει οι πρόσφυγες έζησαν τον πόλεμο όσον κανένας άλλος και η κίνηση του Κληρίδη να δώσει στέγη στους πρόσφυγες ή εκτοπισμένους -όπως είναι η σωστή λέξη- ήταν μια παρηορκά. Μετά την εκλογή του ο Κληρίδης ως ΠτΔ έδωσε σε αρκετούς πρόσφυγες και τίτλους ιδιοκτησίας. Σήμερα 47 χρόνια μετά, οι γονείς μου εχωνέψαν το πως δεν θα παν σπίτι τους. Αλλά τζιαι τούτο στο συνοικισμό δεν θα είναι ποτέ σπίτι τους. Δίπλα μας μένει η κα Ελλού που το Νέο Χωριό Κυθρέας, έχασεν τον παπά της στο πόλεμο. Απέναντι η κα Μαρούλλα που την Άσσια χωρκανή μας, έχασε τον άντρα της στο Πραξικόπημα. Λλία σπίθκια παρακάτω η κα Αντριανού - 45 χρόνια καρτερούσε τον μοναχογιό της, 18 χρονώ στρατιώτης τότε, να έρτει. Μεγάλωσα σε συνοικισμό.

Κάθε Πάσχα θυμούμαι που μωρό την ίδια ευχή του Παπά-Ιωάννη που το Καπούτι του Μόρφου, τζιαι που τους κατοίκους του συνοικισμού "Του χρόνου στα σπίθκια μας". Θυμούμαι ακόμα την πρώτη κηδεία αγνοούμενου που επήαμε. Ήταν ο γιος της κας Γιαννούλας που την Κυθρέα.

Κάθε μήνα τζιαι κηδεία πλέον, στην καινούργια εκκλησία μας του Αποστόλου Ανδρέα. Οι πρόσφυγες την εκτίσαμε. Σήμερα πάλε θυμήθηκαν οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι μας τους συνοικισμούς. Για να καταλάβετε, 47 χρόνια μετά χώνεψαν το όλοι πως θα μείνουμε πρόσφυγες, που μας χτίζουν νέες πολυκατοικίες. Βέβαια όσοι γράφουν με οίκτο για εμάς ή επικαλούνται τους πρόσφυγες, εν θα καταλάβουν ποτέ πως ο μόνος τρόπος να γιατρευτούν οι πληγές μας είναι να πάμε έσσω μας.

Σήμερα, λοιπόν, έχουμε κηδεία. Την κηδεία του Βαρωσιού. Θάψαμε την πόλη που μας περίμενε να στραφούμε. Τζιαι εμείς, ως άλλη μία γενιά, θα μεγαλώσουμε στην προσφυγιά γιατί κάποιοι δεν ήθελαν, δεν μπόρεσαν να επανενώσουν τον τόπο. Σήμερα κλαίμε για το Βαρώσι, το 2004 για την Μόρφου, πιο πριν για την Κερύνεια. Τούτο μας αξίζει άραγε; Τούτοι μάς αξίζουν;