«Μονόδρομος οι συνομιλίες» του Χρήστου Πουργουρίδη

Οι εξελίξεις στο Κυπριακό, μετά την πρόσφατη επίσκεψη του Τούρκου Προέδρου στα κατεχόμενα, επιβεβαιώνουν την παντελή αδυναμία της ηγεσίας μας να δράσει προληπτικά και αποτελεσματικά. Οι κινήσεις της Τουρκίας είχαν προ πολλού γνωστοποιηθεί και όμως κανένα αποτελεσματικό μέτρο δεν λήφθηκε για να αποτραπούν τα νέα τετελεσμένα. Η ηγεσία διαπρέπει στο να «κλαψουρίζει» και να «καταγγέλλει», αλλά αδυνατεί να επιτύχει οποιοδήποτε θετικό για την πλευρά μας ουσιαστικό αποτέλεσμα. Τούτο οφείλεται σε πολλούς λόγους. Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των λόγων ή βασική τους αιτία, είναι η ίδια η ηγεσία.

Η διαμόρφωση εφικτών εθνικών στρατηγικών στόχων, η αποτελεσματικότητα και γενικά η πρόοδος της χώρας απαιτούν ηγέτες και όχι ανθρώπους τους οποίους πρωτίστως ενδιαφέρει η προσωπική τους επιτυχία, δευτερευόντως η επιτυχία του κόμματός τους και στη συνέχεια αν θα υπάρξει επιτυχία της χώρας. Ηγέτης δεν είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ούτε ο πρόεδρος του κόμματος. Ηγέτης είναι αυτός που μέσω οράματος και αξιών εμπνέει, κερδίζει την εμπιστοσύνη των ανθρώπων, ξένων και ντόπιων, και τους κάνει εθελοντικά και πρόθυμα να υιοθετούν τις εισηγήσεις του. Ο ηγέτης σκέφτεται στρατηγικά, εστιάζει στο μέλλον, αμφισβητεί το κατεστημένο και λαμβάνει αποφάσεις και μέτρα που οδηγούν σε πρόοδο. Ο ηγέτης είναι και αποτελεσματικός μάνατζερ. Μπορεί δηλαδή να επιλέγει σωστούς ανθρώπους, να προγραμματίζει, να οργανώνει, να συντονίζει, να ελέγχει και παίρνει αποφάσεις εγκαίρως, έτσι ώστε να επιτυγχάνει θετικά αποτελέσματα.

Οι επιλογές ανθρώπων από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, με το σλόγκαν πως παντού «θα επιλέγονται οι άριστοι των αρίστων», έχουν δικαίως γίνει ανέκδοτο. Τα ίδια και σε κάποιες περιπτώσεις και χειρότερα συμβαίνουν με τους αρχηγούς όλων των κομμάτων. Όλοι αναλώνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ τις δυνάμεις τους στην επίλυση προβλημάτων της κομματικής πελατείας, στην προβολή των ιδίων και του κόμματός τους και για το Κυπριακό περιορίζονται σε κουβέντες, οι οποίες ελάχιστα διαφέρουν από εκείνες που ακούει κανείς στα καφενεία και στις συνεδρίες του Εθνικού Συμβουλίου. Δυστυχώς, η ευρύτερη πολιτική ηγεσία, Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κομματικοί ηγέτες, υπουργοί κ.λπ. κατά κανόνα είναι πρόσωπα με αλαζονική νοοτροπία, που πιστεύουν ότι τα γνωρίζουν όλα και επιδιώκουν την προσωπική τους επιτυχία, ανεξαρτήτως της επιτυχίας του κράτους και της χώρας. Εκτός αυτών, αρκετοί από τους προαναφερθέντες δεν διαθέτουν ούτε τις αξίες, ούτε τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας που απαιτούνται στην άσκηση της αποτελεσματικής ηγεσίας και της χρηστής διοίκησης.

Συνεπώς, αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία της μεθοδεύσεις της Τουρκίας, αν θέλουμε να βρούμε μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού και γενικά να φτιάξουμε μια καλύτερη χώρα, πρέπει να αρχίσουμε από τη ρίζα του κακού. Να εξασφαλίσουμε δηλαδή την αποτελεσματική ηγεσία και το μάνατζμεντ παντού, στα κόμματα, στα υπουργεία, στους δημόσιους οργανισμούς, στα σχολεία και στους υπόλοιπους τομείς. Χρειάζεται να εδραιώσουμε την «αριστοκρατία», την ύπαρξη παντού των πραγματικά αρίστων, όχι βεβαίως όπως αντιλαμβάνονται τον όρο οι Αναστασιάδης και Αβέρωφ. Για την εδραίωση της «αριστοκρατίας», ο καθένας από εμάς φέρει τη συγκεκριμένη προσωπική του ευθύνη. Δεν πρέπει να ξεχνούμε αυτό που λέγεται, ότι οι λαοί έχουν τις ηγεσίες που τους αξίζουν. Με την παρούσα ηγεσία είμαστε καταδικασμένοι στη μόνιμη θέση του ουραγού.

Η Τουρκία θα συνεχίσει τις μεθοδεύσεις της, που ίσως στο μέλλον οι μεθοδεύσεις αυτές να αφανίσουν τον Ελληνισμό της Κύπρου. Επειδή η αλλαγή της παρούσας ηγεσίας είναι μία προσπάθεια που ανάγεται στο μέλλον, και επειδή οι επικίνδυνες εξελίξεις στο Κυπριακό τρέχουν ασταμάτητα, σαν πολίτες πρέπει να πείσουμε όσους συμφωνούν με τις ιδέες μας να προσπαθήσουν να ξεφύγουν από την παθητικότητα και την παραίτηση, να βγουν από το περιθώριο και να πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας. Να πιέσουμε με όποιο τρόπο μπορούμε την πολιτική ηγεσία να αποφασίσει και να επιδιώξει ειλικρινά και με κάθε προσφερόμενο τρόπο την άμεση έναρξη ουσιαστικών συνομιλιών για τη λύση του Κυπριακού. Ο δρόμος προς επίτευξη του στόχου αυτού δεν είναι σπαρμένος με άνθη, αλλά με αγκάθια και άλλα ζιζάνια που φύτρωσαν στα 4 χρόνια που το «περιβόλι του Κυπριακού» παρέμεινε ακαλλιέργητο….Είναι όμως μονόδρομος. Το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, ό,τι και να περιλαμβάνει για την Τουρκία, θα κάνει μετά βεβαιότητας και αναφορά στην ανάγκη επίλυσης του Κυπριακού. Ας αδράξουμε την ευκαιρία. Διαφορετικά θα είμαστε άξιοι της τύχης μας.