Ο καπετάν Τζιμάρας

Η Κάτω Βούταινα Μεσσηνίας, έως και τη δεκαετία του ''70, μπορεί να πει κανείς πως ήταν ένα χωριό αγρίων. Όσοι (εξηντάρηδες και βάλε σήμερα) μεγάλωσαν εκεί, δηλώνουν με μεγάλη χαρά και νοσταλγία πως ουσιαστικά αναγιώθηκαν όπως την εποχή του λίθου. Το χωριό και σήμερα έχει κυρίως χαμηλή βλάστηση αλλά πυκνή, λιγότερα νερά από άλλα χρόνια και σχεδόν κανένα κάτοικο. Όσοι κατάφεραν να σάσουν τα πέτρινα σπίτια των γονιών τους, τα διατηρούν σαν εξοχικά και συχνά πυκνά βανδαλίζονται από διαρρήκτες που κλέβουν από κάγκελα, αλουμίνια μέχρι παλιά στρώματα.

Ο καπετάν Τζιμάρας έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του εκεί. Βοσκός και αγρότης, έβγαλε τα προς το ζην με λίγα κατσίκια, κανένα αμπέλι και κάμποσο ελαιόλαδο. Ξυπνούσε στις 5 το πρωί και έπαιρνε τα βουνά. αφού προηγουμένως έπινε ένα πιάτο φρέσκο γάλα δικό του με βουτηγμένο μέσα παλιό ψωμί που έγινε παξιμάδι.

Ο Τζιμάρας ήταν αλκοολικός. Όταν έπινε. ήθελε να κάψει το χωριό. Μια φορά μάζεψε κάτσαρα και τα έβαλε σε μια κολόνα της ηλεκτρικής για να την ανάψει. Τον πρόλαβαν οι συγχωριανοί του. Μια άλλη φορά ήθελε να βγάλει ένα δόντι που τον πονούσε. Ζήτησε από τη γυναίκα του τη Βασίλω να του δώσει ένα μαχαίρι και μια κούπα αλάτι. Μπροστά σε ένα θολό, παλιό καθρεφτάκι άνοιξε το στόμα του και κραααακκ, έβγαλε το δόντι. Αίματα παντού πολλά, ο Τζιμάρας αρπάζει μια χούφτα με αλάτι, τη βάζει στο στόμα και φτύνει και ξανά το ίδιο και δως του αίμα και πόνο. Περνά η ώρα, φεύγει ο πολύς ο πόνος, και ακούς τον Τζιμάρα να φωνάζει ξανά… Βασίλωωω. το μαχαίρι! Είχε βγάλει λάθος δόντι…

Τα χέρια του ήταν σαν πένσες, όπως πολλών άλλων ανθρώπων εκείνης της εποχής που δούλευαν τη γη. Από λεφτά ο Τζιμάρας δεν φύλαξε τίποτα, αν και το προσπαθούσε. Όταν μεθούσε, διάφοροι απατεωνίσκοι από τα γύρω χωριά του ζητούσαν δανεικά και πάντα τα δανεικά ήταν αγύριστα. Πέθανε μια νύχτα του Ιούνη στα '73 του και τον βρήκαν το άλλο πρωί με ένα μπουκάλι ούζο στο χέρι.

Η πιο πάνω ιστορία μέσα σε λίγες γραμμές δίνει τη μεγάλη ζωή ενός άγνωστου ανθρώπου που έζησε μέσα στη φτώχεια, αλλά πλούσιος από τις εμπειρίες του βουνού και του κάμπου. Δεν τον θυμάται, ούτε θα τον μάθει κανένας, όπως είναι η μοίρα των ανθρώπων να ξεχνιούνται ακόμα και αν τους μνημονεύσει η ιστορία. Ποτέ δεν θα μάθουμε αληθινά ποιοι είμαστε, αφού ποτέ δεν θα ξέρουμε όλα όσα θα μας συμβούν. Μα πάντα ζούμε και πεθαίνουμε με ισχυρές απόψεις για όλα. Για την παιδεία, τη μουσική, την πολιτική, τον γείτονα,τα εμβόλια, το νερό και το φαΐ. Οι πιο πάνω γραμμές δεν έχουν σχέση με παιδεία και σχολεία ως συνήθως. Διότι και την παιδεία και τα σχολεία, δεν τα απασχόλησε ποτέ ο άνθρωπος. Οι μαθητές βαριούνται την ιστορία του Κολοκοτρώνη μα τους αρέσει η ιστορία του Τζιμάρα. Διότι η ιστορία του Τζιμάρα τους είναι οικεία, είναι ο παππούς και η μάνα τους μαζί. Είσαι εσύ και εγώ και ο άλλος. Και όσα υπόλοιπα διδάσκονται γίνονται προϊόντα μόνο ενός πολιτικού συμφέροντος, μιας εθνικής ανάγκης που θα γίνει παρέλαση με λάβαρα και ταμπούρλα.

Τα σχολεία της Γερμανίας πάνε εκδρομή στα Καλάβρυτα. Εκεί στέκονται μπροστά στις φωτογραφίες και στα ονόματα των κατοίκων που εκτελέστηκαν από τους προγόνους τους. Συζητούν για τη ζωή τους, για τη μάνα και τον πατέρα του εννιάχρονου Βασίλη. Εμείς τα φέρετρα των Αιγύπτιων εργατών του Αρακαπά τα στείλαμε στο Κάιρο μια μέρα που ήδη ξεχάσαμε. Τα ονόματά τους δεν τα μάθαμε ποτέ. Κάπως έτσι γράφουμε και την ιστορία μας. Και κάπως έτσι αποφασίζουμε για το αύριο του τόπου.