«Δεν Ξεχνώ» είναι. Δεν είναι «Δεν Γλεντώ». Είναι;

Ε, μα λυσσάξατε πια με τον Πρόεδρο και το ότι πήγε στην Αθήνα κάτι μερόνυχτα μετά την επέτειο της εισβολής, την κάθοδο Ερντογάν και το άνοιγμα της Αμμοχώστου και ξεφάντωσε στον Ζαχαράτο και την Άντζελα.

Μέχρι και ο Νικόλας Παπαδόπουλος, ο μοναδικός Ελληνοκύπριος στα χρονικά ο οποίος ειρωνεύτηκε από ραδιοφώνου τους Βαρωσιώτες για τα όσα έκαναν και διανοήθηκε να πει ότι «μιλάμε για μια έκταση μικρότερη της Αλυκής της Λάρνακας» (sic), μέχρι κι αυτός την είπε στον Αναστασιάδη για το πρωτοσέλιδο της «Espresso». Δεν ξέρω ποιο από τα δύο ήταν χειρότερο. Το απύθμενο θράσος του Νικόλα ή το ίδιο το εξώφυλλο;

Θα μου πείτε, είναι το ίδιο; Φυσικά και δεν είναι, ο ένας είναι Πρόεδρος της μισής χώρας μας και ο άλλος ο δικτάτωρ του μισού του κόμματος. Δεν είναι το ίδιο. Όμως, πλάκα-πλάκα είναι η πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες που το «Δεν Ξεχνώ» παίζει σε πρωτοσέλιδο. Έστω και σε αυτό. Δεν κατάλαβα δηλαδή. Τι άλλο θα περίμενε κανείς σε επίπεδο Διαφώτισης στις μέρες του:

Πέρα από το ότι, όπως πολύ σωστά σημείωσε και μια φίλη μου, το προεδρικό ζεύγος δεν το έχει πολύ με τα… πολιτιστικά και οφείλει κανείς να ομολογήσει ότι το δίδυμο Άντζελα - Ζαχαράτος είναι και σχετικά μια δύσκολη επιλογή με όσα έχουν προηγηθεί. Πού θα πήγαιναν; Επίδαυρο;

Εγώ όμως θα σταθώ αλλού. Θα σταθώ στην ουσία του πράγματος. Και η ουσία είναι πως ειδικά ο Ζαχαράτος, ακόμα και ένας Ζαχαράτος ο οποίος μιμείται θαυμάσια όποιον μπορεί και δεν μπορεί να φανταστεί κανείς, δεν μπορεί παρά να ένιωσε δέος μπροστά σε έναν επιχειρηματία ο οποίος εδώ και τόσα χρόνια παριστάνει με τέτοια επιτυχία τον Πρόεδρο στη βραχονησίδα μας.

Για όσους δεν το πρόσεξαν δε, στο τραπέζι ήταν και ο Κενεβέζος. Με τη γνωστή εκείνη ξινή του έκφραση την οποία ομολογουμένως δεν την έχουμε πεθυμήσει από τότε που του έκατσε το Τζόκερ με την πρεσβεία των Αθηνών. Ο Πρόεδρος μάλλον τον πήρε μαζί του για να μάθει ο Κυριάκος από τον Ζαχαράτο πώς μπορεί κανείς να κάνει πειστικά και τον πρέσβη της Κύπρου, κάτι που ολοφάνερα δεν έμαθε εφτά χρόνια εκεί.

Ο Κυριάκος κοίταζε τσαντισμένος στις φωτογραφίες που είδαμε. Ο Πρόεδρος και η κυρία Άντρη ήταν μες στην τρελή χαρά και εκείνος ήταν σαν να έχασε το μηνιάτικο στο Λουτράκι. Δεν είναι δα και μικρό πράγμα να σου το χαλάνε μετά από τόσο καιρό διακοπών και να σε πάνε σε έναν χώρο ο οποίος έχει να κάνει και με το χιούμορ. Κάτι που ο Κυριάκος, για όσους τον γνωρίζουμε, δεν έχει και πολύ. Χάθηκε μια ταβέρνα, Πρόεδρε;

Από εκεί και πέρα, ναι, νομίζω ότι το timing ήταν αδιανόητο για την προεδρική εμφάνιση και τις φωτογραφίες αγκαλιά με την Άντζελα μετά το γλέντι αλλά, δεν ξέρω γιατί, εμένα δεν με ξάφνιασε. Περισσότερο θα με ενοχλούσε να έβλεπα τον Νίκο Αναστασιάδη να βγάζει έναν από τους γνωστούς πατριωτικούς του δεκάρικους σε κάποια εκδήλωση της παροικίας και να μιλά για λύση.

Αυτό το βρήκα τουλάχιστον ειλικρινές και συνεπές. Δύο αρετές που εκτιμώ πολύ! Ε, ναι, ακόμα και έτσι… Διότι, εδώ που τα λέμε, μακάρι το πρόβλημά μας να ήταν το γλέντι στον Ζαχαράτο και την Άντζελα. Είναι πολύ σοβαρότερη η κατάσταση και νομίζω ότι ο καθένας μπορεί να το αντιληφθεί. Ίσως όχι τόσο ο Πρόεδρος της χώρας, θα μου πείτε, αλλά -και πάλι- δεν μπορούμε εμείς να κάνουμε κάτι γι’ αυτό.

Τραγική δε είναι η διαπίστωση πως όσο κι αν η αντιπολίτευση φωνάζει, όσο συνεχίζει να γλυκοκοιτάζει κατά ΔΗΚΟ μεριά, η σκέψη πως αυτό που βλέπουμε επί των ημερών Αναστασιάδη σε σχέση με την Αμμόχωστο και όλα τα άλλα στο Κυπριακό θα το βλέπαμε ίσως και πιο έντονα σε μια επανάληψη των ημερών του Τάσσου, στο όνομα της «αλλαγής» και πάλι, είναι κάτι που όσο κι αν προσπαθώ να το αγνοήσω στριφογυρίζει συνεχώς στο μυαλό μου.

Τι θέλω να πω; Ότι μέχρι σήμερα και με όσα ζήσαμε θα έπρεπε να ξέραμε ποιοι πολιτικοί πραγματικά κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση, αριστερά και δεξιά, και τουλάχιστον να μην τρέφουμε αυταπάτες με αποτέλεσμα ο θίασος να αλλάζει αλλά το έργο να παραμένει το ίδιο. Εις βάρος τελικά της νοημοσύνης μας.