Νίκος Αναστασιάδης. Τώρα και ως μέγας ευεργέτης της «ΤΔΒΚ»

Δεν ξέρω πώς θα αντιδράσει ο ιστορικός του μέλλοντος, την ώρα που θα γράψει το συγκεκριμένο κεφάλαιο, υπό τον τίτλο «Νίκος Αναστασιάδης και διαβατήρια».

Το μόνο σίγουρο είναι πως θα πρέπει, εκ των πραγμάτων, να καταγράψει το εξής: ότι μιλάμε για τον άνθρωπο που αφαίρεσε, προεδρεύοντας του Υπουργικού του, το -ληγμένο έστω- διαβατήριο του ηγέτη της άλλης κοινότητας, την ώρα που ενέκρινε την έκδοση διαβατηρίων σε καταζητούμενους, κλέφτες, ολιγάρχες και διάφορους άλλους, ενώ ήταν ο πρώτος Πρόεδρος κοσμικού κράτους ο οποίος νομιμοποίησε με την υπογραφή του και την πολυγαμία, με την παραχώρηση σε χωριστές διαδικασίες -διότι σε μία θα ήταν παράνομο- την πολιτογράφηση των δύο συζύγων Σαουδάραβα.

Εντελώς συμπτωματικά, μιλάμε για Σαουδάραβα «φίλο» του Προέδρου -τα εισαγωγικά, διότι φίλο τον αποκαλεί ο ίδιος- τον οποίον ο Πρόεδρος υποτίθεται ότι δεν γνώριζε το κρίσιμο διάστημα της πολιτογράφησης. Όμως, μετά από την αποκάλυψη στον Τύπο φωτογραφίας, ότι τον είχε δεχτεί -στο Προεδρικό κιόλας- έναν χρόνο πριν από την ημερομηνία που αρχικά είπε ότι τον γνώρισε, άλλαξε γνώμη και τον… γνώρισε ενωρίτερα τελικά. Και ο οποίος φίλος του, του έδινε αεροπλάνα για να πηγαίνει, μεταξύ άλλων, διακοπές με τη γυναίκα, τις κόρες, τους γαμπρούς και τα παιδιά τους στις Σεϋχέλλες.

Σκέφτομαι, που λέτε, την έκφραση στο πρόσωπο του ιστορικού του μέλλοντος, παρότι βέβαια ο όρος γενικά χρησιμοποιείται προκειμένου να υποθέσουμε τι θα γράψει η Ιστορία. Ας το φανταστούμε όμως. Ένας από αυτούς/αυτές ο οποίος/η οποία μελλοντικά θα μελετήσει αυτό το κεφάλαιο. Φαντάζεστε την έκφρασή του/της;

Και, εννοείται, πως μακάρι να ήταν αυτό το πρόβλημα. Το πρόβλημα και η ουσία εντοπίζεται στη δήλωση των εδώ τσιρακιών της εγκληματικής Χρυσής Αυγής, του ΕΛΑΜ, το οποίο υπενθύμισε ότι η ιδέα που υλοποίησε ο Νίκος Αναστασιάδης ήταν δική του. Και όντως ήταν.

Όταν μάλιστα διατυπώθηκε, κανείς θα έλεγα, πιθανότατα ούτε και ο ίδιος ο Νίκος Αναστασιάδης, δεν φανταζόταν ότι, μια μέρα, χωρίς τουλάχιστον ένα Πραξικόπημα ή κάτι άλλο ανάλογο, το οποίο θα έφερνε τα «μυαλά» του ΕΛΑΜ στην εξουσία, θα ζούσαμε να το βλέπαμε να συμβαίνει από μία κυβέρνηση δημοκρατικά εκλελεγμένη.

Είναι, όμως, ηλίου φαεινότερον ότι ο Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος στα πρώτα οκτώ χρόνια έκανε τις δουλειές του ως Πρόεδρος -εννοώ του γραφείου του και των φίλων του, στο διάστημα που απομένει μέχρι τις Προεδρικές προσπαθεί να διορθώσει ό,τι μπορεί από τη ζημιά στα ποσοστά του ΔΗΣΥ από τις μέρες του και αλιεύει στα νερά της ακροδεξιάς και των υπολοίπων χαμηλής πρόσληψης χωρών, φανατίζοντας και λαϊκίζοντας όπως μπορεί.

Και δυστυχώς για την Κύπρο, ο Νίκος Αναστασιάδης μπορεί να το κάνει αυτό. Ίσως καλύτερα και από κάθε άλλον.

Το θέμα δεν είναι εάν έπρεπε να αφαιρεθεί το διαβατήριο του Τατάρ, ενός ανθρώπου ο οποίος αποδεδειγμένα δουλεύει εις βάρος των συμφερόντων του περί ου λόγος κράτους, αλλά και της ίδιας του της κοινότητας και όλων των Κυπρίων, προωθώντας τα σχέδια της Άγκυρας. Το ζήτημα είναι γιατί έγινε και τι θα προκαλέσει.

Το γιατί έγινε το είδαμε πιο πάνω. Σ’ αυτό, αξίζει να προσθέσει κανείς και το αδιέξοδο μιας κυβέρνησης, η οποία μπροστά στη δική της αδράνεια, την ενασχόληση του Προέδρου με τις άλλες δουλειές του και τη διατύπωση των τουρκικών απειλών για την Αμμόχωστο, επέλεξε να… περιπαίζει την Άγκυρα, μιλώντας για «κινήσεις εντυπωσιασμού» και για «πυροτεχνήματα».

Ήταν φανερό ότι δεν πίστευαν, μέχρι που άρχισαν να επιδιορθώνονται οι δρόμοι στο Βαρώσι, ότι θα προχωρούσαν ο Τατάρ και η Άγκυρα. Και ακόμα και τότε, έχω την αίσθηση πως δεν το πίστεψαν.

Μπροστά, λοιπόν, στην υλοποίηση όλων αυτών, ίσως και ενθαρρυμένοι από τη θετική εξέλιξη στο Συμβούλιο Ασφαλείας και την αντίδραση της Ε.Ε., οι της κυβέρνησης αποφάσισαν πως χρειάζονται μια ακόμα πιο θεαματική κίνηση προκειμένου να ικανοποιηθεί αυτό το θορυβώδες -όσο και πολύτιμο πια- κομμάτι της κοινωνίας.

Και προχώρησαν σε αυτό με τα διαβατήρια. Μόνο που, τίποτα δεν ισχυροποιεί τους τουρκικούς ισχυρισμούς για νοοτροπία σφετερισμού του κράτους του 1960 όσο αυτό που έκαναν, τη στιγμή μάλιστα που δεν είδαμε να αφαιρείται το διαβατήριο από Ε/Κ και ειδικά από άτομα τα οποία, λ.χ., διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στην ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1974, η οποία οδήγησε στην απώλεια σχεδόν του μισού της εδάφους και στη δωρεά του στην Τουρκία, για να παίζει σήμερα ο Τατάρ και η Άγκυρα.

Κάποιοι από αυτούς ήταν... πολύ κοντά στον Πρόεδρο. Ούτε είδαμε να αφαιρούνται διαβατήρια από Ε/Κ και από τον ίδιο τον Πρόεδρο, ο οποίος κρατούσε ξεχειλωμένο το πλαίσιο για τις χορηγήσεις, τις πωλήσεις, ουσιαστικά, διαβατηρίων, από τον ίδιο και τους φίλους του, με τρόπο που να διασύρεται για χρόνια η χώρα διεθνώς και ο οποίος απαντούσε στις διαμαρτυρίες της Ε.Ε. για τις χορηγήσεις ευρωπαϊκών πια υπηκοοτήτων, με αιχμές ενάντια σε όλους τους εταίρους μας για… συμφέροντα!

Και δεν τελειώσαμε. Τώρα αρχίζουμε. Η Κύπρος θα πληρώσει πολύ ακριβά την πολιτική ιδιοτέλεια και τη διαφθορά των ημερών Αναστασιάδη στο μέλλον και μέσα από τη διαδικασία που άρχισε εις βάρος μας η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο φορολογούμενος θα πληρώσει το σκάνδαλο αυτό και τα όσα αφήνει.

Και η χώρα ευρύτερα. Την οποία θα κατηγορούν μετά και την υπόθεση της αφαίρεσης των διαβατηρίων νυχθημερόν, ο Τατάρ και η Άγκυρα, ζητώντας την αναβάθμιση του μορφώματος απέναντι, αφού οι Ελληνοκύπριοι μεταχειρίζονται ως πολίτες Β’ Κατηγορίας τους Τουρκοκυπρίους, κρατώντας και τα παιδιά όσων είναι παντρεμένοι/ες με εκ Τουρκίας ή με ξένους σε ειδικές λίστες και στο περίμενε για χρόνια για την έγκριση του Υπουργικού, την ώρα που πολιτογραφούν τους Τζο Λόου, που δίνουν μίζες και τις… δεύτερες συζύγους φίλων του Προέδρου, όπως βέβαια και μαφιόζους από την ανατολική Ευρώπη.

Η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι πως ο Νίκος Αναστασιάδης πάσχει πια και από απώλεια συνείδησης. Συνείδησης ναι. Όχι συναίσθησης. Αυτή την έχει, το έχουμε ξαναπεί, μια χαρά. Και ως εκ τούτου, δεν πρέπει να μιλάμε για κρίμα, αλλά για κατάντημα. Και ντροπή.