Μιας και χαιρόμαστε με τη νέα σπουδαία κατάκτηση του Γιάννη Αντετοκούνμπο, έχει αξία να θυμόμαστε ότι σαν τον Γιάννη και τα αδέρφια του, έχουμε κι άλλους ανθρώπους στη χώρα μας.
Οικογένειες που είχαν στημένο σπιτικό, κάποιοι και καλοπληρωμένες δουλειές και ξεσπιτώθηκαν βίαια. Από καθηγητές πανεπιστημίου, δικαστές, επαγγελματίες τεχνίτες, οικογενειάρχες, έγιναν ξαφνικά, πρόσφυγες.
Παιδιά που ήρθαν από μακριά, ολομόναχα, που πάλεψαν με όλες τους τις δυνάμεις για να κρατηθούν στη ζωή.
Κάποια από αυτά τα παιδιά, έφτασαν στη χώρα μας ήδη από το 2010-2012 σε μια περίοδο που είναι ζήτημα αν υπήρχαν δέκα άνθρωποι στην Ελλάδα που γνώριζαν τι σημαίνει "ασυνόδευτος ανήλικος". Τότε που δεν είχαμε υποδομές, πλαίσιο προστασίας, σχεδόν τίποτα. Και όμως βρέθηκαν κάποιοι που τα βοήθησαν να βρουν στέγη, τροφή, τα υποστήριξαν για να πάνε στο σχολείο.
Καταβάλλοντας πολλαπλή προσπάθεια για να κερδίσουν το χαμένο έδαφος, αποφοίτησαν από το ελληνικό σχολείο, παίρνουν πτυχίο από το ελληνικό πανεπιστήμιο, μιλάνε ελληνικά, πληρώνουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα.
Με τέσσερα τέτοια παιδιά που πλέον είναι ενήλικες, έχω τη μεγάλη τιμή και τη σπουδαία ευκαιρία να συνεργάζομαι εδώ και λίγο καιρό, στην Ειδική Γραμματεία Προστασίας Ασυνόδευτων Ανηλίκων. Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας σε μια κίνηση υψηλού συμβολισμού, τους προσκαλεί να παρευρεθούν στον εορτασμό της επετείου για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
Οι νέοι αυτοί άνθρωποι αποτελούν τους μακρινούς «συγγενείς» του Γιάννη Αντετοκούμπο στη χώρα μας και κάθε Γιάννη όπως κι αν είναι το επίθετο του, που παλεύει με χίλιες-δυο δυσκολίες και βλέπει σε κάθε μέρα που ξημερώνει αυτό που δεν πρέπει ποτέ να αφήνουμε να γλιστράει από τα χέρια μας: την ευκαιρία.
Κάθε μέρα, είναι μια νέα ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι. Όλοι μας. Αυτό μας διδάσκει το παράδειγμα των Αντετοκούνμπο.
Αντίθετα με ό,τι νομίζουμε, δεν τα καταφέρνουμε μόνοι μας στη ζωή. Υπάρχουν πάντα κάποιοι άνθρωποι στο διάβα μας που απλώνουν το χέρι. Γιατί το κάνουν; Γιατί τους συγκινεί η ατομική μας προσπάθεια, αλλά και γιατί θυμούνται κάτι που ίσως πολλοί να ξεχνάμε:
Το κοινό καλό.
*Η Ειρήνη Αγαπηδάκη είναι Ειδική Γραμματέας Προστασίας Ασυνόδευτων Ανήλικων και Λέκτορας Δημόσιας Υγείας στην Ιατρική Σχολή του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου.
