«Πού κατάντησες πατρίδα μου» του Θεόδωρου Θεοδώρου

Τέλος κακό όλα καλά. Χάθηκε η Αμμόχωστος και κάθε προοπτική λύσης και επανένωσης, αλλά υπό τας περιστάσεις είμαστε ικανοποιημένοι. Η εργαλειοθήκη μας εμπλουτίστηκε με νέα «προϊόντα», όπως η προεδρική δήλωση του Συμβουλίου Ασφαλείας και το ψήφισμα 2857 για την ανανέωση της ΟΥΝΦΙΚΥΠ. «Η Προεδρική Δήλωση του Συμβουλίου Ασφαλείας αποτελεί ένα ισχυρό εργαλείο για συνέχιση της προσπάθειας για αντιμετώπιση των τουρκικών προκλήσεων», δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Χριστοδουλίδης. Κατά τον υπουργό, τα εργαλεία αυτά θα μας βοηθήσουν να κτίσουμε, λιθαράκι - λιθαράκι, νέες προοπτικές για λύση. Βέβαια, πόσα ακόμα χρόνια χρειάζονται για να «δουλέψουν» τα εργαλεία αυτά και πόσα λιθαράκια ή πετραδάκια θα χρειαστούν, δεν μας ενημέρωσε ο κ. υπουργός.

Μπορεί όλα αυτά τα «υλικά οικοδομής» να σερβίρονται μια χαρά για εσωτερική κατανάλωση και η πλειοψηφία των «ιθαγενών» να πιστεύει στα «εργαλεία και λιθαράκια» του Νίκου Χριστοδουλίδη, αλλά, δυστυχώς, μία είναι η αλήθεια. Η επίσκεψη Ερντογάν στην Κύπρο, και οι ανακοινώσεις που έγιναν αναφορικά με την περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου, σήμαναν το τέλος του Κυπριακού και κατ' επέκταση την οριστική απώλεια της μισής μας πατρίδας.

Όσοι δεν θέλουν να το παραδεχτούν, είτε ανήκουν στη «Βιομηχανία του Κυπριακού» και συνεπώς δεν θα ήθελαν να τεθεί τέρμα σε ένα πρόβλημα η συνέχιση του οποίου τους διασφαλίζει το «μεροκάματο» και κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά, είτε φοβούνται γιατί αντιλαμβάνονται ότι έφθασε η ώρα της απονομής των ευθυνών, οι οποίες είναι πάντα ασήκωτες όταν το τίμημα είναι μια χαμένη πατρίδα, είτε, τέλος, τρομάζουν με το γεγονός ότι η υστεροφημία η οποία θα τους αποδοθεί θα είναι η χειρότερη στην Ιστορία του Κυπριακού Ελληνισμού.

Εκτός των πιο πάνω υπάρχει και θέμα συγκυρίας. Σε ενάμιση χρόνο θα έχουμε προεδρικές εκλογές και το Κυπριακό «είθισται» να είναι ένα από τα κυριότερα, αν όχι το κυριότερο, θέμα συζήτησης και αντιπαράθεσης. Συνεπώς, ορισμένοι θα ήθελαν να παρουσιάσουν κάτι το θετικό και κάποια προοπτική. Δεν είναι ό,τι το καλύτερο, αντίθετα είναι εκλογική αυτοκτονία, να παραδεχτείς ότι επί διακυβέρνησης του κόμματός σου έκλεισε οριστικά το εθνικό θέμα.

Γενικά σε κανέναν δεν συμφέρει να παραδεχτεί ότι το Κυπριακό τελείωσε και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο για τη δική μας πλευρά. Η πάλαι ποτέ παράταξη της λύσης δεν θα ήθελε να παραδεχτεί ότι η οριστική διχοτόμηση έχει τη δική της σφραγίδα, το δε απορριπτικό μέτωπο δεν θα ήθελε να χάσει την «κότα» που γεννά χρυσές πολιτικές καριέρες. Όλοι θυμόμαστε τις «λαμπρές» καριέρες που δημιουργήθηκαν, και ακόμα δημιουργούνται, με τους μακροχρόνιους αγώνες, τα σωστά περιεχόμενα, τις νέες ή παλιές στρατηγικές και, πολύ πρόσφατα, με την καλλιέργεια της κουλτούρας της μη λύσης και τη ρητορική της φουστανέλας.

Σίγουρα δεν χάθηκε το Κυπριακό με μια επίσκεψη. Δεν χάνονται πατρίδες με ένα ή δύο «πικνίκ». Το Κυπριακό «πέθανε» πολλές φορές στο παρελθόν και άλλες τόσες «αναστήθηκε». Όμως, αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι μη αναστρέψιμο και η επίσκεψη Ερντογάν αποτελεί την «τελετή λήξης» ή τη ληξιαρχική πράξη «θανάτου». Δυστυχώς εδώ και τέσσερα χρόνια παίζαμε με τη φωτιά και τελικά καήκαμε.

Όπως ήταν επόμενο, παράλληλα σήμανε και το τέλος της προοπτικής εξομάλυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον ελληνισμό γενικότερα. «Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο βελτίωσης των σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας», δήλωσε ο Νίκος Δένδιας κατά την επίσκεψή του στην Κύπρο. Δυστυχώς οι σχέσεις Ελλάδος Τουρκίας επιστρέφουν στην ένταση, με ένα θερμό επεισόδιο, έστω από λάθος, να είναι το πλέον πιθανότερο σενάριο.

Η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Το Κυπριακό συνεχίζει να είναι μια «μάστιγα» για τον ευρύτερο ελληνισμό. «Εμείς οι Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως πληρώσαμε πάρα πολύ ακριβά το Κυπριακό, σχεδόν μας αποτελείωσε», είπε ο νέος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος σε συνέντευξη Τύπου στις 22 Ιουνίου του 2019, μια μέρα πριν την τελετή ενθρόνισής του.

Ο απολογισμός της περιόδου από το 2016, όταν λέγαμε ότι η λύση είναι θέμα μηνών, μέχρι σήμερα, τραγικός. Χάθηκε οριστικά η Αμμόχωστος, εξανεμίστηκε και η παραμικρή ελπίδα για λύση και επανένωση, και επήλθε πλήρης οπισθοδρόμηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων με κίνδυνο γενικής αστάθειας στην περιοχή.

Και όλα αυτά γιατί κάποιοι, εθνικά απαράδεκτοι, αντιλήφθηκαν ότι, «τώρα που τα βιώνουν», η λύση όπως αυτή είχε συμφωνηθεί στη βάση σημαντικών συγκλίσεων, θα δημιουργήσει ένα μη λειτουργικό κράτος. Γιατί κάποιοι, εθνικά ανεπαρκείς, «θυμήθηκαν» ότι η πολιτική ισότητα είναι πολιτική ανισότητα και για αυτό προβληματίζονταν για σχέδια Β και Γ. Τέλος γιατί κάποιοι, που αν και είχαν την κομματική δύναμη για να ανατρέψουν όλα αυτά τα εθνικά καταστροφικά, απεδείχθησαν κατώτεροι των περιστάσεων, μικροί, ηγετίσκοι και πολιτικοί φαφλατάδες.

Σίγουρα η τουρκική αδιαλλαξία και οι έκνομες ενέργειές της σε θάλασσα και στεριά έπαιξαν το σημαντικότερο παράγοντα για το άδοξο αυτό τέλος. Σε αυτήν όμως την πορεία η Τουρκία βρήκε πολλούς «αρωγούς» και «συνεργούς» στην ελληνοκυπριακή «πολιτική ελίτ». Τόσους πολλούς, που δεν χρειάζονται οι Αμμοχωστιανοί, όπως ο απαράδεκτος χαρακτηρισμός του Προέδρου της Δημοκρατίας, για την ολοκλήρωση του εθνικού δράματος.

Το τραγικό είναι το ότι για όλα αυτά είχαμε προειδοποιηθεί κατά καιρούς από πεφωτισμένους πολιτικούς που μάταια προσπαθούσαν να μας υποδείξουν ότι ο δρόμος που ακολουθούσαμε, και δυστυχώς ακολουθούμε και σήμερα, είναι καταστροφικός.

«Βαδίζουμε προς την οριστική διχοτόμηση που είχε επιδιώξει ο πρωθυπουργός της εισβολής Ετζεβίτ, ο οποίος, γι' αυτό τον λόγο, δεν βιαζόταν για λύση, εκτιμώντας ότι, τελικά αυτή θα ήταν η λύση στο τέρμα μιας μακροχρόνιας διαδρομής;». Πλήρως δικαιωμένος ο Γλαύκος Κληρίδης. Δυστυχώς δεν αφουγκραστήκαμε την κραυγή αγωνίας του όταν διερωτάτο, το 2007 στο βιβλίο του «Ντοκουμέντα μιας εποχής», «Quo Vadis Patria Mea;» (Πού πας πατρίδα μου;). Αντίθετα, ακολουθήσαμε πολιτικές αλλοπρόσαλλες, κάτι που δείχνει ότι όλη αυτή η ρητορική περί παρακαταθηκών και πολιτικών πατέρων ήταν μια «φτηνή» προπαγάνδα για εσωτερική κατανάλωση. Τίποτα από τα πεπραγμένα των τελευταίων ετών έχει την οποιαδήποτε σχέση με τις αρχές και αξίες του Γλαύκου Κληρίδη. Ο μεγάλος ηγέτης δεν θα προβληματιζόταν ποτέ για διχοτομικές μορφές λύσης και δεν θα ανεχόταν ποτέ η μικρή μας πατρίδα να φιγουράρει στα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, και όχι μόνο, ως το «λίκνο» της διαφθοράς. Αν ζούσε σήμερα δεν θα μας έλεγε το «πού πας πατρίδα μου» αλλά, με πόνο ψυχής, το «πού κατάντησες πατρίδα μου».