«Στον αστερισμό της προεδρικής πλάκας και ευθυμίας…» του Χρίστου Γεωργίου

Αν υφίστανται σε αυτό τον τόπο έστω και στίγματα ορθολογισμού στην πολιτική σκηνή, όχι υψηλής στάθμης σοβαρότητας, αλλά απλή οριοθέτηση και αντίληψη των γεγονότων, τότε σχεδόν στην ολότητά του ο γηγενής πληθυσμός θα ευρισκόταν υπό συνεχή ευθυμία και θα ζούσε στον αστερισμό της…πλάκας η οποία για τον σημερινό Πρόεδρο αποτελεί πλέον βίωμα.

Ακούγοντας, ή καλύτερα διαβάζοντας τις ανακοινώσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας κάποιος, είναι δίκαιο αλλά και αναγκαίο να υποθέσει ότι ο Νίκος Αναστασιάδης, για να χρησιμοποιήσουμε και μια φράση του συρμού, πλέον το τερμάτισε. Ωστόσο, είναι δύσκολο να προβλέψει εκείνος ο κάποιος ταλαιπωρημένος πολίτης το εύρος των ιδεοθυέλλων τις οποίες εδώ και 4 χρόνια εκφράζει αυτός ο Πρόεδρος, σύμφωνα και με τον διαπραγματευτή για το Κυπριακό Ανδρέα Μαυρογιάννη, ριψοκίνδυνη πρόβλεψη για το ποια θα είναι η νέα ευφάνταστη ιδέα αυτού του τύπου που βρίσκεται στην εξουσία κάτι περισσότερο από οκτώ συναπτά έτη. Το τελευταίο παράδειγμα της ασυγκράτητης ιδεοθύελλας του Αναστασιάδη δεν ήταν απλώς η επιχειρούμενη προσπάθειά του να συναγωνιστεί σε κενού περιεχομένου ατάκες τον Ερσίν Τατάρ με φόντο το ίδιο μαύρο όραμα με το όργανο των ακραίων της Άγκυρας, αλλά να αποδείξει, αν είναι δυνατόν, ότι θα μπορούσε η Κύπρος να επιστρέψει στο Σύνταγμα του 1960.

 

Παραλογισμός

Η κορύφωση ωστόσο αυτής της ανερμάτιστης και γελοίας δημόσιας πρότασης προς τον Τατάρ και την Τουρκία, η οποία δεν είναι «σχήμα λόγου» όπως μας διαβεβαίωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, και η οποία συντάχθηκε από τον ίδιο τον Νίκο Αναστασιάδη σε στιγμές και ώρες εντελώς μη παραγωγικές και καθόλου νηφάλιες και λίγο πριν από τη μεσημβρινή του σιέστα, είναι η πρόθεσή του να ενημερώσει επί τούτου και το Εθνικό Συμβούλιο. Ναι, αυτό είναι το τελευταίο προεδρικό βήμα με το οποίο ολοκληρώθηκε μια ακόμη ιδιότυπη βδομάδα επί Αναστασιάδη. Δηλαδή, με λίγα λόγια, ο πλέον αφερέγγυος ηγέτης που ανέδειξε ποτέ αυτή η χώρα, κάλεσε την ερχόμενη βδομάδα το Εθνικό Συμβούλιο για να εξηγήσει ενώπιον των εκστασιασμένων εθνικιστών, των υπό κάλυψη εθνικιστών, αλλά και των λεγόμενων πραγματιστών της πολιτικής σκηνής, τη  νέα του ιδέα για επιστροφή στο Σύνταγμα του ’60. Εδώ πραγματικά ολοκληρώνεται η σχιζοφρενική πραγματικότητα την οποία βιώνουμε στη σημερινή Κύπρο.

Θα ήταν εντελώς εκτός ενός ιδιότυπου αλλά και πιο ρεαλιστικού αποτυπώματος αν ο Αναστασιάδης δεν έκαμνε μια τέτοια πρόταση και μάλιστα δημοσίως. Ωστόσο, είναι πλέον ξεκάθαρο, αν και ολίγον άβολο και θλιβερό, οι τελευταίες του εξάρσεις είναι αδύνατον να προσεγγισθούν με τη λογική παράθεσης επιχειρημάτων. Μπορούν εκ των πραγμάτων να μελετηθούν και να τύχουν απαντήσεων μόνο με το αξίωμα της βεβαιότητας ότι πρόκειται περί σκέψεων και κινήσεων, οι οποίες στην πλειοψηφία τους δεν είναι αποτέλεσμα μιας στοιχειώδους πολιτικής ανάλυσης των γεγονότων, αλλά σκέψεις και αποφάσεις οι οποίες επιβάλλονται από παράγοντες που δεν άπτονται των πολιτικών στερεοτύπων, αλλά των οφθαλμοφανών εγγενών προσωπικών αδυναμιών του. Αδυναμίες οι οποίες «προωθούνται» κατά τα διαστήματα εντός των ωρών προεδρικής εργασίας και για τις οποίες κανείς εκ των σημερινών συνεργατών του τολμά να σώσει, έστω, τα προσχήματα. Ωσάν να ευρίσκονται οι γύρω του, οι συνεργάτες αυτού του Προέδρου, στη μέγγενη μιας αναπόφευκτης ανωμαλίας την οποία εντοπίζουν, συζητούν, αλλά δεν τολμούν με κανέναν τρόπο να αποπειραθούν καν να τη διαφοροποιήσουν.

 

Θέμα ηθικής

Προκύπτει όμως ένα τεράστιο ηθικό ζήτημα για τους παρατρεχάμενους του Προεδρικού, αλλά και του ΔΗΣΥ. Ηθικό ζήτημα το οποίο δεν μπορούν, όσο και να το επιδιώξουν, να το απαλείψουν από την πολιτική τους πρακτική. Θα τους κατατρύχει όσο ο σημερινός Πρόεδρος βρίσκεται στην εξουσία και χειρίζεται τις τύχες της Κύπρου κατά τρόπο άκρως επικίνδυνο, σαφώς με φιλοτομαρισμό και με άξονα το προσωπικό συμφέρον, το οποίο γιγαντώθηκε κατά τη διάρκεια των σχεδόν δύο θητειών του στην προεδρία της Δημοκρατίας. Κανένα άλλοθι δεν θα μπορέσουν να επικαλεστούν για τον εκμαυλισμό της συγκεκριμένης προεδρίας στη μετά Αναστασιάδη εποχή. Ουδείς εκ των πολιτικών προσωπικοτήτων της Δεξιάς, που φιλοδοξεί να παίξει ρόλο πρωταγωνιστή τους επόμενους μήνες, θα έχει την πολυτέλεια να ξεφύγει από τα βαρίδια της σημερινής προεδρικής διακυβέρνησης. Είναι για να απορεί κανείς για τη χαμηλών προδιαγραφών αντίληψη μιας σειράς σοβαρών ανθρώπων, οι οποίοι σήμερα παρακολουθούν μεν εμβρόντητοι τις σπασμωδικές και κυρίως αλλοπρόσαλλες φαντασιώσεις τους Προέδρου τους, χωρίς ωστόσο να εκφράζουν το παραμικρό στίγμα διαμαρτυρίας για το χάος που δημιουργεί ένας χαμένος, συγχυσμένος και πανικόβλητος Πρόεδρος, ο οποίος, δυστυχώς, θα βρίσκεται στην εξουσία για ακόμα 15 μήνες .

Ωστόσο σήμερα, εκτός από μερικές εξαιρέσεις, αλλά οι οποίες εκφράζουν χαμηλής εμβέλειας αντιδράσεις, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανείς από τη δρώσα πολιτική σκηνή εντός του Δημοκρατικού Συναγερμού ο οποίος θα επιδείξει το θάρροςμ ακόμη και να φύγει με αξιοπρέπεια από την πολιτική, προκειμένου να συνδράμει με τον τρόπο του στην απομυθοποίηση της σημερινής προεδρίας.