ΔΗΣΥ: Από τον Γλαύκο Κληρίδη στον Αναστασιάδη

Τον Νοέμβριο του 2013, με αφορμή τον θάνατο του Γλαύκου Κληρίδη, ο Νίκος Αναστασιάδης στον επικήδειό του ευχαριστούσε τον «πολιτικό πατέρα» του γιατί κοντά του έμαθε «πως το πολιτικό ήθος δεν υπηρετείται από ευτελή κίνητρα.... πως σε κρίσιμες ώρες η αγάπη προς την πατρίδα δεν εξυπηρετείται από τη ρητορεία των μεγάλων λόγων», «πως το προς την πατρίδα καθήκον επιβάλλει να είσαι ωφέλιμος παρά αρεστός». Και δεσμευόταν- ακολουθώντας τις παρακαταθήκες του- να συνεχίσει τους αγώνες του και να φανεί αντάξιος των προσδοκιών του. «Υπάρχουν πολιτικοί που αναζητούν τη φιλοξενία της Ιστορίας και υπάρχουν κι εκείνοι που τους αναζητά η ίδια η Ιστορία», σημείωνε. «Και τον Γλαύκο Κληρίδη»- εξηγούσε- «τον αναζήτησε», κατατάσσοντας τον «στη χορεία των μεγάλων ηγετών της Κύπρου και του Ελληνισμού».

Ήταν αδύνατον για κάποιον να μην φέρει στη μνήμη του εκείνη την εικόνα του Νίκου Αναστασιάδη, και να προβεί σε σύγκριση των δύο ανδρών, βλέποντάς τον την περασμένη βδομάδα να προχωρά σε μια ακόμα ενέργεια- την ανάκληση των διαβατηρίων του Τατάρ και του Υπουργικού του- που ήρθε να επιβεβαιώσει σε ποια επίπεδα γελοιότητας έχει φτάσει- υπό την προεδρία του- το Κυπριακό. Διότι πρακτικά, η συγκεκριμένη απόφαση δεν σημαίνει τίποτε (χάνουν το διαβατήριο, κρατούν την ταυτότητα και την υπηκοότητα), δεν συμβάλλει καθ’ οποιονδήποτε θετικό τρόπο στις προσπάθειες του Κυπριακού, συμβολικά όμως είναι τεράστιας σημασίας. Επιτείνει την καχυποψία μεταξύ των κοινοτήτων, αλλά και εντός της διεθνούς κοινότητας ως προς τις προθέσεις μας, διαιωνίζει το αίσθημα διχασμού, «υποστηρίζει» τους τουρκικούς ισχυρισμούς περί σφετερισμού από τους Ε/Κ του κράτους (ό,τι κι αν έκανε όπως κι αν εξελέγη, ο Τατάρ είναι ο εκλελεγμένος Πρόεδρος της τ/κ κοινότητας), κυρίως όμως γιγαντώνει την αναξιοπιστία μας. Και το πράττει σε μια περίοδο που, υποτίθεται, διεκδικούμε επανέναρξη των συνομιλιών, λίγο πριν κατέλθει στην Κύπρο η Λουντ σε μια προσπάθεια άρσης του αδιεξόδου, ενώ η ΚΔ προσφεύγει στο ΕΔΑΔ. Το είπε ο Δημήτρης Δημητρίου πριν ο ΔΗΣΥ σπεύσει να ταυτιστεί και πάλι με μια κυβερνητική απόφαση που αναμένεται να εξελιχθεί σ’ ένα ακόμα φιάσκο. Η ενέργεια αυτή «δίνει ακόμη ένα όπλο στην άλλη πλευρά (και τη διεθνή κοινότητα) ότι εμείς δεν θέλουμε πρόοδο».

Κανένας προφανώς δεν εκπλάγηκε από τις εξελίξεις. Πρόκειται- άλλωστε- για μια απόφαση η οποία επιβεβαιώνει την προχειρότητα, την έλλειψη σοβαρότητας με την οποία διαχειρίζεται το Κυπριακό εδώ και 8 χρόνια ο Νίκος Αναστασιάδης. Στην οποία εντάσσεται και το κάλεσμά του προς τον Τατάρ για επιστροφή στο Σύνταγμα του 1960: Της μόνιμης παραμονής δηλαδή των στρατευμάτων που απορρίπτουμε, των εγγυήσεων και παρεμβατικών δικαιωμάτων, του τ/κ βέτο. Και ακολουθεί μια σειρά ενεργειών που, αν δεν είναι αποτέλεσμα παντελούς ανικανότητας, δείχνει μια καλά δομημένη- από μέρους του- προσπάθεια «κλεισίματος» του Κυπριακού. Πρόκειται άλλωστε για τον άνθρωπο που, σε αντίθεση με τον «πολιτικό πατέρα» του (όπως τον χαρακτήρισε) ο οποίος από το’ 74 ηγήθηκε της προσπάθειας για έναν ρεαλιστικό συμβιβασμό και ο οποίος αξιοποιώντας τη στροφή της Τουρκίας προς την Ευρώπη, έφερε το πρώτο ολοκληρωμένο σχέδιο λύσης, ηγήθηκε κάθε προσπάθειας διαιώνισής του. Εισήλθε σε μια άνευ προηγουμένου κόντρα με τον εδώ αντιπρόσωπο του γ.γ. του ΟΗΕ και την την ΕΕ, «μοίρασε» την ΑΟΖ της χώρας, άνοιξε τη συζήτηση λύσης δύο κρατών, ανέδειξε το ζήτημα λειτουργικότητας με τρόπο που έρχεται σε σύγκρουση με τα ίδια τα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Με τη ρητορική και τις ενέργειές του φρόντισε να κατεδαφίσει κάθε γέφυρα και προοπτική, αμφισβητώντας την ίδια τη βάση λύσης με τρόπο που κανένας προηγούμενος Πρόεδρος δεν έκανε. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η αξιοπιστία του στο εξωτερικό βρίσκεται σήμερα στα ίδια (ή και χειρότερα) επίπεδα που βρέθηκε αυτή του Τάσσου το 2004. Ούτε ότι όλοι αυτοί που στάθηκαν απέναντι στον Τάσσο Παπαδόπουλο το 2004, σήμερα στέκονται απέναντί του. Και όσοι διαχρονικά τάχθηκαν εναντίον της λύσης, σήμερα τάσσονται στο πλευρό του. Είναι η φυσική πορεία μιας ξεκάθαρης επιλογής.

Διότι τα 8 τελευταία χρόνια ο Ν. Αναστασιάδης δεν λειτούργησε ως πολιτικό τέκνο του Γλαύκου Κληρίδη, αλλά ως θιασώτης και συνεχιστής της πολιτικής του Τάσσου Παπαδόπουλου. Δεν είναι τις παρακαταθήκες του Κληρίδη που ακολούθησε, αλλά αυτές του Τάσσου. Το όραμα της διχοτόμησης υπηρέτησε. Γι’ αυτό και η Ιστορία δεν θα τον αναζητήσει. Αν θα βρεθεί ποτέ στο διάβα της, θα είναι για να υπενθυμίσει στις επόμενες γενιές πού μπορεί να οδηγήσει μια χώρα ένας ηγέτης που υπηρετεί «ευτελή κίνητρα». Που στις κρίσιμες ώρες επιλέγει «τη ρητορεία των μεγάλων λόγων». Κοιτάζει πώς «να είναι «αρεστός» παρά «ωφέλιμος». Και θα τον κατατάξει ως έναν από τους μεγαλύτερους πολιτικούς αντιπάλους του Γλαύκου Κληρίδη, αλλά και της ιδέας που υπηρέτησε. Ως τον άνθρωπο που καθόρισε την πορεία του Κυπριακού με τον τρόπο που επιδίωξε να την καθορίσει ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Ανάξιο απέναντι στην Ιστορία. Κυρίως όμως ανάξιο απέναντι στην ίδια τη χώρα. Όπως θα κατατάξει και τον ΔΗΣΥ ως το κόμμα που ενώ «άνοιξε» την προσπάθεια λύσης, την έκλεισε με τον πιο οδυνηρό τρόπο. Ως το κόμμα του Γλαύκου Κληρίδη που  μετατράπηκε σε κόμμα του Νίκου Αναστασιάδη.

antopoly@cytanet.com.cy