Αγόρασε τη στολή σου

Ο Αύγουστος κατά τα τέλη του είναι πάντα ο μήνας-πονοκέφαλος για τα κυπριακά νοικοκυριά, αφού οι μαμάδες και οι μπαμπάδες τρέχουν να αγοράσουν τα περιβόητα σχολικά ρούχα για τα παιδάκια τους. Το κονδύλι που χρειάζεται μια οικογένεια με δύο μόνο παιδάκια που πάνε σχολείο, ας πούμε το ένα στο δημοτικό το άλλο γυμνάσιο, δεν είναι καθόλου μικρό. Δύο παντελόνια, 2 φόρμες, 2 πουλόβερ, 2 πουκάμισα και 4 φανελίτσες άσπρες ή μαύρες ή όποιο άλλο χρώμα αποφασίζει το κάθε σχολείο, κοστίζουν μίνιμουμ 200 ευρώ. Μάλιστα πολλά σχολεία έχουν τα δικά τους καταστήματα να συστήσουν, εισαγωγείς ή κατασκευαστές που «έπιασαν τη δουλειά».

Πολλά τέτοια καταστήματα εισάγουν αμφιβόλου ποιότητας σχολικά ρούχα. Σε πολλά σχολεία οι μαθητές διαμαρτύρονται πως ιδρώνουν πολύ φορώντας συγκεκριμένες φανέλες, ή πως τους τσιμπά το γκρίζο παντελόνι ή πως οι φόρμες σχίζονται εύκολα. Οι έμπειροι γονείς, αλλά και οι κάπως πιο ευκατάστατοι, επισκέπτονται κάπως πιο «επώνυμα» καταστήματα, που για ευνόητους λόγους δεν θα αναφέρουμε σε αυτές τις γραμμές.

Στα πιο επώνυμα πληρώνουν εννοείται κάτι περισσότερο αλλά τα ρούχα αντέχουν παραπάνω. Σε κάθε περίπτωση, η οικογένεια με 2 παιδιά δεν γλυτώνει τα 400 ευρώ τον Αύγουστο, και σε αυτά δεν βάζουμε τα παπούτσια τα μαύρα που ζητά το σχολείο, ας δεχτούμε πως παπούτσια θα αγόραζαν έτσι κι αλλιώς και χωνεύεται πιο εύκολα η υποχρεωτικότητα του μαύρου στο παπούτσι. Για τα υπόλοιπα όλοι διαμαρτύρονται, άλλοι σιωπηλά και άλλοι φωναχτά.

Σε αυτή τη συζήτηση ποτέ δεν μπαίνει το θέμα της αναγκαιότητας της σχολικής στολής, αν και αυτό ποτέ δεν ξεκαθάρισε ακριβώς. Διότι όλοι ξέρουν πως στα κυπριακά σχολεία η στολή είναι από αυτά που «χακάρονται» ευκολότερα από οτιδήποτε άλλο, εκφράζοντας τη διαφορετικότηταά τους οι μαθητές με τις κάλτσες, τις τσάντες, τα νύχια και τα σκουλαρίκια και λίγο τα μαλλιά και τα παπούτσια που λέγαμε…(καμιά εταιρεία δεν βγάζει ακριβώς ολόμαυρα παπούτσια και κανένα κομμωτήριο δεν έχει πρωτόκολλο για «σχολικό κούρεμα», όσο κι αν κάποιοι λαμπροί διευθυντές το ονειρεύονται, απ’ αυτούς που έχουν στο συρτάρι του γραφείου τους ξυραφάκια να δίνουν στους μαθητές για να ξυρίζουν το ψιλό και μόλις φανερωμένο μαύρο τους χνούδι).

Σε κάθε περίπτωση, τα σχολικά ρούχα κοστίζουν πραγματικά λεφτά, κοστίζουν και ψυχολογικά, αλλά δεν κοστίζουν φιλοσοφικά, δηλαδή στο νησί μας δεν θα ακούσεις ποτέ σοβαρά επιχειρήματα υπέρ ή εναντίον. Από τη δεκαετία του '70 και μετά το επιχείρημα υπέρ είναι αυτό που λέει ότι δεν πρέπει να υπάρχουν διακρίσεις μεταξύ των παιδιών, και το επιχείρημα κατά της στολής, αυτό που μιλά για την ελευθερία των παιδιών να ντύνονται όπως θέλουν. Οι μαθητές που τους αφορά πάντα θέλουν το δεύτερο και πάντα κανείς δεν τους ακούει. Μάλιστα, όταν ρωτούν επίμονα τους καθηγητές τους το γιατί, οι καθηγητές απαντούν πάντα πως… «μα δεν είμαστε εμείς που διαλέξαμε τη στολή αλλά εσείς με τα μαθητικά σας συμβούλια», κουβέντα πολλά αστεία, αφού τα μαθητικά συμβούλια καθοδηγούνται πλήρως και βασικά δεν έχουν να επιλέξουν αν θέλουν ή όχι στολή, αλλά μπορεί να τους ζητηθεί η άποψη για την άσπρη ή μαύρη φανέλα.

Πάντα οι μαθητές, καθοδηγούμενοι μάλλον από κάποια αίσθηση του μακάβριου, του ανέλπιδου και του περιθωριακού, διαλέγουν το μαύρο.

Συμπερασματικά και πολύ εντυπωσιακά, τα περίπου ποσά που αναφέραμε πιο πάνω ξεκινούν με μαύρη διάθεση, μέσω σκοτεινών συμφωνιών με τα καταστήματα πώλησης, και καταλήγουν με αυτό καθ’ αυτό το μαύρο, να μαυρίζουν τα σχολεία, αλλά και να μαυρίζουν τους πάντα αναπάντητους προβληματισμούς των μαθητών περί ελευθερίας έκφρασης, ελευθερίας επιλογής χρωμάτων κ.λπ. Αλλά αυτά είναι πολύ πολύπλοκα για να αναλυθούν, και καλύτερα άστε το.