Τελικά, ποιος από τους δυο τους είναι πιο σιχαμένος;

«Ο διανοούμενός μου εαυτός με εκδικείται». Για όσους δεν το θυμούνται, λίγοι μετά βεβαιότητος, δεδομένου και του μνημειώδους του πράγματος, το είπε τον περασμένο Απρίλη ο υπουργός Παιδείας Πρόδρομος Προδρόμου, σε συνέντευξή του στην Ελένη Ξένου, στην «Καθημερινή».

Δεν ξέρω εάν ο εαυτός του τον εκδικείται. Αυτό που ξέρω, γνωρίζοντας και παρακολουθώντας τον εδώ και πάρα πολλά χρόνια, είναι πως δεν υπάρχει «διανοούμενος» στο κεφάλι του, άλλωστε, άμα ακούτε κάποιον να το λέει για τον εαυτό του ή έστω να το αποδέχεται, καλό είναι να κρατάτε απόσταση.

Μπορώ, επίσης, να σας πω πως, εάν κάποιος εκδικείται κάποιον εδώ, είναι ο Πρόεδρος που τον διόρισε, ο οποίος όμως εμάς εκδικείται. Και πως, σίγουρα, σε καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν θα αναλάμβανε ο Πρόδρομος υπουργείο και δη το αρμόδιο για την Παιδεία και τον Πολιτισμό.

Ίσως ο Πρόεδρος να εκτίμησε το ταλέντο του στη ρίψη αντικειμένων, μιας και είναι και αρμόδιο για τον αθλητισμό το περί ου ο λόγος υπουργείο. Εντούτοις, νομίζω πως όλοι και όλες πάνω - κάτω συμφωνούμε: εάν ο Πρόδρομος έπρεπε να βολευτεί κάπου για να εξοφληθεί και αυτός ο κομματικός λογαριασμός -αφού… σβήστηκαν και με το έτσι θέλω τα πάθη του παρελθόντος του- υπήρχαν κομματικά αξιώματα. Και εάν δεν υπήρχαν, δεν μας κόφτει εμάς. Ούτε και πρέπει να το πληρώνουμε.

Θα πρέπει όμως να παραδεχθούμε το εξής: σε επίπεδο κυβέρνησης, της κυβέρνησης του συγκεκριμένου -και ας με συγχωρέσουν οι λίγοι καλοί/ες των υπουργών της, έτσι είναι η πολιτική- σε επίπεδο, λοιπόν, του συγκεκριμένου Προέδρου, ο Πρόδρομος Προδρόμου είναι η καλύτερη επιλογή για υπουργός. Ειδικά αυτή την περίοδο.

Όσοι τον άκουσαν χθες στον ΠΟΛΙΤΗ 107,6, στην εκπομπή της Κατερίνας Ηλιάδη, είτε κατέληξαν στο ερώτημα εάν πίνει πρωινιάτικα ή όχι, και σε περίπτωση που ήταν καταφατική η απάντηση που έδωσαν στο συναφές «τι πίνει;», είτε ένιωσαν το αίσθημα της ναυτίας να τους καταβάλλει, είτε έχουν πια τόσο γερά ή αναίσθητα στομάχι. Όσοι λοιπόν τον άκουσαν και παρακολούθησαν προσεκτικά τα όσα έλεγε αποδίδοντας τις αντιδράσεις στο σκίσιμο της σελίδας από το βιβλίο των Αγγλικών σε… «αριστερούς» εκπαιδευτικούς και το ΑΚΕΛ, κατάλαβαν γιατί τουλάχιστον ο Αναστασιάδης τον διόρισε.

Όσοι πάλι δεν το κατάλαβαν, εικάζω ότι το αντιλήφθηκαν στη συνέχεια, όταν ο -αριστερός;- Πρόεδρός του -όχι «μας», και το λέω εκφράζοντας με βεβαιότητα το πώς αισθάνεται η τεράστια πια πλειονότητα του κόσμου, όταν ο Πρόεδρος αυτός, λοιπόν, ο οποίος τάχα θα του έκανε υποδείξεις διότι «στον 21ο αιώνα», όπως είπε, χρειάζεται άλλη διαχείριση από το σκίσιμο σελίδων, ο ίδιος αυτός Πρόεδρος εξέφρασε… ικανοποίηση από την ενημέρωση του Πρόδρομου για το ζήτημα. Το σκίσιμο της σελίδας.

Είχε προηγηθεί και η αποκάλυψη ότι ο λυκειάρχης και καθηγητής τέχνης Γιώργος Γαβριήλ αντιμετωπίζει και το ενδεχόμενο απόλυσης από την εκπαιδευτική υπηρεσία, διότι στις μέρες του «Je Suis Charlie», κατά τα άλλα ΔΗΣΥ, ζωγράφισε αυτά που ζωγράφισε ξεσηκώνοντας το εκκλησιαστικό παρακράτος και όλο το φασιστολόι το οποίο η Πινδάρου μετά από οκτώ χρόνια σκανδάλων και διαφθοράς προσκυνά πια προκειμένου να κρατηθεί στην εξουσία.

Ο Πρόδρομος είναι η καλύτερη περίπτωση για τον Αναστασιάδη. Πολιτικά κίτρινος -αν και έχει αποδείξει ότι μπορεί να αλλάζει αποχρώσεις τουλάχιστον με άνεση- εθνικιστής και ακροδεξιός, εξαρτημένος από τον Πρόεδρο και τον μισθό του υπουργού, έτοιμος να φτάσει στα άκρα για να μην τον χάσει αλλά και να βαφτίσει «αριστερούς» ακαδημαϊκούς και Σώματα πέρα για πέρα δεξιούς, οι οποίοι δεν συμπαθούν τον… Ατατούρκ, όπως και κανείς ή καμία μας άλλωστε. 

Απλώς, αντιλαμβάνονται πως τα υπουργεία και ειδικά αυτό, δεν είναι πατσαβούρα για να καθαρίζει ο Πρόεδρος την Πινδάρου ή για να ξοφλάει τις υποχρεώσεις του στον κάθε Κάρογιαν, υπουργοποιώντας εκεί τους διάφορους Κενεβέζους του.

Ο Πρόδρομος είναι ο υπουργός που θέλει ο Αναστασιάδης ο οποίος, μη έχοντας άλλη επιλογή και προκειμένου να βιοπορίζεται, αναλαμβάνει να λειτουργεί ως το υπάκουο σκυλάκι που θα μαζέψει εργολαβικά με τα ελλείμματα της πολιτικής που χαράσσει τους ακροδεξιούς ενόψει εκλογών, πληγώνοντας έστω βαθύτατα τη δημοκρατία με χουντικού τύπου ενέργειες αφαίρεσης σελίδων από τα βιβλία και δίωξης εναντίον εκπαιδευτικών που δεν αρέσουν σε όλους αυτούς.

Για να απαντήσω στο ερώτημα που έθεσα στον τίτλο, πραγματικά δεν γνωρίζω.

Γνωρίζω όμως πως και οι δυο τους αλλά και τα όσα ζούμε με τα δημοκρατικά ελλείμματα των ημερών και τη διαφθορά, είναι επικίνδυνοι. Πραγματικά επικίνδυνοι.

Και είναι καιρός να αρχίσουμε να το λέμε ή και να το φωνάζουμε ακόμα καλύτερα.