Οι βάρκες, ο Νουρής και εμείς

Η αποτυχία μας ως άτομα, ως κοινωνία «οργανωμένη», αλλά και ως κάτι που θέλει να λέγεται -αν και σπανίως είναι- κράτος, καταδεικνύεται από πράγματα πολλά. Τίποτα όμως, πιστεύω, δεν αποτυπώνει αυτή τη συλλογική μας αποτυχία τόσο, όσο η ιστορία με τις βάρκες των προσφύγων την οποία κατέγραψε τα τελευταία 24ωρα στα ρεπορτάζ της στον «Πολίτη» η Κατερίνα Ηλιάδη.

Και το χειρότερο; Η κατάσταση είναι από μια άποψη ντροπιαστικά απλή, μέσα στη φαινομενική πολυπλοκότητά της: το σύστημα έχει βουλιάξει από τις καταχρηστικές αιτήσεις ασύλου, τις οποίες κάποιοι μετέτρεψαν σε επιχείρηση. Με την -ορθή- εισαγωγή του Προσφυγικού Δικαστηρίου ως δευτεροβάθμιου οργάνου στη διαδικασία αξιολόγησης της αίτησης, κάτι που ουδείς ασχολήθηκε να αναλύσει παρότι οι αρμόδιοι γνώριζαν ότι επίκειτο η αλλαγή αυτή για καιρό, το καινούργιο Σώμα βρέθηκε να παλεύει για να διεκπεραιώσει το βουνό των αιτήσεων που βρήκε να το περιμένει. Μερικοί δικαστές καλούνται να εξετάσουν χιλιάδες αιτήσεις στις οποίες προστίθενται συνεχώς νέες.

Αυτή η κατάσταση έκανε την Κύπρο για άλλη μια φορά ελκυστικό προορισμό για τουρισμό ασύλου. Οι άνθρωποι που επιχειρούν να μπουν από αυτό το παράθυρο, είτε ζουν στις μη ελεγχόμενες από την Κυπριακή Δημοκρατία περιοχές και με τη λήξη της «άδειας» ή της «τουριστικής θεώρησης» της «ΤΔΒΚ» έρχονται απ’ εδώ, είτε ζουν και εργάζονται εδώ και με τη λήξη της άδειας παραμονής τους αιτούνται ασύλου, είναι άνθρωποι που προσπαθούν να επιβιώσουν. Όχι τέρατα, όπως τους αντιλαμβάνονται κάποιοι ανάμεσά μας.

Δυστυχώς, όμως, δεν μπορούν να μείνουν, δεν μπορούν να λάβουν άσυλο και κυρίως δεν πρέπει να το λάβουν. Το άσυλο είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα. Είναι μια δυνατότητα η οποία αφορά ανθρώπους των οποίων οι ζωές κινδυνεύουν και είναι υποχρέωσή μας να το διαφυλάξουμε ως δικαίωμα, δικαίωμα δικό τους. Γι' αυτό και απαιτείται μηχανισμός μέσα από τον οποίο όλοι οι υπόλοιποι δεν θα πέφτουν θύματα αετονύχηδων επαγγελματιών, δικηγόρων και άλλων, οι οποίοι τους εκμεταλλεύονται για να πλουτίσουν.

Παρενθετικά και ως ερώτημα προς τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο: ένας από αυτούς, ο οποίος καταδικάστηκε για αυτού του είδους το αδίκημα, συνεχίζει να ασκεί τη δικηγορία και να βομβαρδίζει το Δημόσιο με αιτήσεις οι οποίες ξέρει ότι θα απορριφθούν. Δεν το ξέρουν οι πελάτες του βέβαια, από τους οποίους εισπράττει γερά λεφτά. Είναι ΟΚ αυτό με τη συνείδηση και τον επαγγελματισμό σας;

Κλείνει η παρένθεση. Όχι λοιπόν. Δεν μπορούμε να λύσουμε εμείς το οικονομικό πρόβλημα άλλων χωρών, ούτε την παγκόσμια φτώχεια και συνεπώς το άσυλο πρέπει να μένει μακρυά από τις όποιες δυνατότητες κατάχρησης, την ώρα όμως που θα διασφαλίζεται ότι όλες οι αιτήσεις θα εξετάζονται δίκαια, σωστά και με βάση τις διεθνείς μας υποχρεώσεις έναντι συνθηκών που υπογράψαμε και τις οποίες δεν μπορούμε να τηρούμε α λα καρτ ή να τις επικαλούμαστε μόνο όταν άλλοι παραβιάζουν τα δικά μας δικαιώματα. Εάν μια γυναίκα λ.χ. διαφεύγει από μια χώρα έχοντας υποβληθεί σε ακρωτηριασμό των γεννητικών της οργάνων, μπορεί να μην διώκεται πολιτικά αλλά έχει δικαίωμα προστασίας. Όπως ένα ΛΟΑΤΚΙ άτομο σε μια χώρα όπου κινδυνεύει να εκτελεστεί για αυτό. 

Και άλλα πολλά. Συνεπώς, αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή είναι πως το κράτος παρουσιάζεται ανίκανο να διαχειριστεί την κατάσταση -ανίκανο λόγω αδιαφορίας, όχι ανήμπορο, διότι χρειάζονται μετακινήσεις στο Δημόσιο και διάθεση πόρων τους οποίους μπορούμε να πάρουμε και από την ΕΕ, το κάνουμε ήδη άλλωστε- και συνεπεία αυτής της ανικανότητας, όλοι τσουβαλιάζονται σε μία διαδικασία η οποία κρατάει χρόνια αντί μήνες.

Θύματα αυτής της ιστορίας, θύματα διπλά, διότι συχνότερα είναι και θύματα διαφόρων άλλων καταστάσεων και συμφερόντων, είναι οι πρόσφυγες οι οποίοι ενώ θα έπρεπε να επωφελούνται πρώτοι βρίσκονται αυτή τη στιγμή αντιμέτωποι με παράνομες, επικίνδυνες και απάνθρωπες συμπεριφορές, οι οποίες θα έπρεπε να εξοργίζουν τον καθένα και την καθεμία από εμάς.

Συμπεριφορές οι οποίες ξεκινούν από την επαναπροώθηση και καταλήγουν στην κακοποίηση και στον βασανισμό γυναικόπαιδων, όπως τα περιέγραψε και η Κατερίνα, και τις οποίες πολιτικάντηδες όπως ο Νουρής και ο κάθε Νουρής εκμεταλλεύονται για να φτιάχνουν καριέρες ως νταήδες στα όμματα του ακροατηρίου τους στη λεγόμενη Λαϊκή Δεξιά. 

Την ώρα λοιπόν που κάποιοι επενδύουν στο πολιτικό τους μέλλον θέτοντας σε κίνδυνο και εκθέτοντας μεσοπέλαγα στους 40 τόσους βαθμούς πρόσφυγες, γυναικόπαιδα, παραβιάζοντας με τρόπο εγκληματικό τις συμβάσεις που υπογράψαμε -και επικαλούμαστε για πάρτι μας!..- και το Κεκτημένο, κάποιοι άλλοι εκμεταλλεύονται το κενό επί του εδάφους, είτε για να πλουτίσουν εάν μιλάμε για «δικούς μας», είτε απλά για να επιβιώσουν εάν αφορά τους ξένους. 

Και εμείς στη θέση των τελευταίων το ίδιο θα κάναμε. Όμως, δεν μπορεί να συνεχίζεται, ούτε και εμείς στη θέση των νομίμων κατοίκων της χώρας είναι λογικό να κάνουμε τα στραβά μάτια είτε στα κυκλώματα που τους εκμεταλλεύονται είτε σε πολιτικούς οι οποίοι χαϊδεύουν τα αφτιά και τα πρωτόγονα ένστικτα του κόσμου, καλλιεργώντας τον φόβο και τον ρατσισμό.

Ο Νουρής και ο κάθε Νουρής ο οποίος βγάζει το άχτι του στους πρόσφυγες, είτε διότι είναι μουσουλμάνοι, είτε δεν ξέρω και εγώ γιατί, είναι εκείνοι που θα έπρεπε να άλλαζαν το σύστημα εδώ και καιρό, με λύσεις τις οποίες γνωρίζουν. Με αλλαγές τις οποίες προηγούμενες κυβερνήσεις εφάρμοσαν. Για αυτό πληρώνονται. Όχι για να λαϊκίζουν.

Αντί αυτού, επιλέγουν να είναι απάνθρωποι στο όνομά μας, έναντι γυναικόπαιδων, την ώρα που απλώς απλώνουν «τέλια» στην Πράσινη Γραμμή. Κάποια στιγμή θα πρέπει επιτέλους να μας πουν εάν δεν μπορούν και εάν είναι τόσο ανίκανοι τελικά ή εάν απλώς δεν θέλουν και εκμεταλλεύονται το πρόβλημα για να γίνονται αρεστοί στο εσωκομματικό ακροατήριο, το οποίο επέλεξαν. 

Ή πάλι εάν είναι τόσο χάλια τα πράγματα που ισχύουν και τα δύο μαζί. Εμείς όμως δεν έχουμε την πολυτέλεια να ανεχόμαστε είτε το κωλοχανείο των ημερών που συντηρούν, είτε τη θυματοποίηση ανθρώπων τους οποίους οφείλουμε να προστατέψουμε. Είναι καιρός να απαιτήσουμε κράτος. Σοβαρό, οργανωμένο και σωστό έναντι των συμβάσεων που υπέγραψε αλλά και του στοιχειώδους πολιτισμού.