Το πρόβλημα δεν είναι ότι πεθαίνουν οι ηλίθιοι. Είναι ότι σκοτώνουν

«Αν όλοι εμβολιαστούν και ακολουθούμε τους κανόνες, μπορούμε να σώσουμε πολλές ζωές. Όσο περισσότεροι εμβολιαστούν, τόσο λιγότεροι θα βρεθούν στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας. Παρακαλώ εμβολιαστείτε. Τα εμβόλια είναι ασφαλή. Δεν υπάρχει λόγος να μην το κάνετε. Το τέταρτο κύμα εξελίσσεται ακριβώς όπως το φοβόμασταν και, αν δεν κάνουμε κάτι για αυτό, θα μας φέρει πολύ πόνο». Λόγια του υπουργού Υγείας της Γερμανίας Γενς Σπαν.

Το ότι δύο τελευταία χρόνια ακούμε τους πολιτικούς να παρακαλούν ακόμα τον κάθε ηλίθιο να σοβαρευτεί, είναι σίγουρα από μόνο του μια τρομακτική ήττα της λογικής, του πολιτισμού, αλλά και της ίδιας της δημοκρατίας, αν αναλογιστεί κανείς ότι μιλάμε για κάτι που επηρεάζει την ασφάλεια και την επιβίωση άλλων.

Εμένα προσωπικά δεν με αφορά πλέον κανένας και καμία που δεν εμβολιάζεται από επιλογή. Όπως έγραψα και πριν από καιρό, κουράστηκα πλέον. Αν θέλουν να πεθάνουν, ας πεθάνουν. Και καθόλου δεν με απασχολεί. Στα τσακίδια.

Εμένα με αφορά η ασφάλεια των υπολοίπων. Εκείνων που εμβολιάστηκαν και, ειδικά αυτή την κρίσιμη περίοδο, βρίσκονται προς το τέλος της κάλυψης του εμβολίου, εκείνων ακόμα οι οποίοι έχουν υποκείμενα νοσήματα και συχνά χαμηλότερο αριθμό αντισωμάτων και ως εκ τούτου είναι ευάλωτοι παρότι εμβολιάστηκαν.

Εκείνων επίσης οι οποίοι, όπως και όλοι μας, είναι μακροπρόθεσμα εκτεθειμένοι στον κίνδυνο λόγω των μεταλλάξεων και του απλού αν και ακατανόητου στις ορδές των ηλιθίων γεγονότος ότι όσον καιρό συνεχίζεται αυτή η ιστορία με τους ανεμβολίαστους, θα παρουσιάζονται συνεχώς και νέες μεταλλάξεις, πιο επιθετικές και ενδεχομένως έξω από την κάλυψη σταδιακά των εμβολίων. Με τραγικές απώλειες σε ζωές.

Μιλάω πάντα για τις ζωές των εμβολιασμένων. Και των απειροελάχιστων που δεν μπορούν να εμβολιαστούν. Διότι όσοι από άποψη και επιλογή δεν εμβολιάζονται, την ώρα μάλιστα που οι φτωχές χώρες, οι «υποανάπτυκτες» κατά πολλούς από αυτούς τους «αναπτυγμένους» και τους σπουδασμένους ενίοτε, παρακαλούν να τους δοθούν εμβόλια που δεν μπορούν να αγοράσουν, όσοι δεν εμβολιάζονται και πεθάνουν, ας πεθάνουν.

Είτε μπορούν να εκτιμήσουν τη μεγαλοψυχία των υπολοίπων οι οποίοι συνεχίζουν να πληρώνουν για το τεράστιο κόστος της νοσηλείας αυτών των εγκληματικά ανεύθυνων ηλιθίων και φανατικών, είτε όχι. Που μάλλον δεν μπορούν και δεν θέλουν.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα με την πανδημία δεν έχει να κάνει με το σήμερα αλλά με το αύριο. Έχει να κάνει με πώς θα μοιάζει ο κόσμος μετά από αυτήν ή εάν προτιμάτε με την έκταση της ζημιάς που η πανδημία θα προκαλέσει μέχρι να ξεμπερδέψουμε. Και μετά, από εκεί και παρακάτω.

Από την οικονομία, μέχρι τη φθορά που θα επιφέρει στη δημοκρατία και τον σύγχρονο τρόπο ζωής και από τις προκλήσεις που θα δημιουργήσει το πιο άγνωστο και προβληματικό κομμάτι της πανδημίας, αυτό των μακροπρόθεσμων συνεπειών της ασθένειας στην υγεία.

Είναι ένα ντόμινο από πράγματα, πολλά από τα οποία παραμένουν απρόβλεπτα. Αλλά ακόμα και για εκείνα που μπορούν οι ειδικοί εκ πρώτης όψεως να κάνουν προβλέψεις σήμερα, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποιες συνέπειες θα έχουν, τι θα επηρεάσουν και σε ποιο βαθμό.

Όσο περισσότερο λοιπόν κρατάει αυτή η ιστορία, τόσο περισσότερες ζωές θα χάνονται και ακόμα κι αυτό, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, δεν θα είναι η χειρότερη συνέπεια.

Όσο παρατείνεται αυτή η ιστορία, τόσο φθείρεται ο κόσμος όπως τον ξέρουμε και τόσο πιο εύκολο είναι να περάσουν οι εξουσίες στα χέρια ανθρώπων οι οποίοι δεν κοιτάζουν μπροστά αλλά πίσω. Επίσης, όσο πιο πολύ κουράζεται ο κόσμος με την κατάσταση αυτή και τις συνέπειές της, τόσο λιγότερο ελκυστικό γίνεται αυτό το διαχρονικό πολιτισμικό πείραμα που ονομάζεται πρόοδος και βοηθά τον άνθρωπο σε συνθήκες ασφάλειας να αφήνει αυτό που ξέρει για να δοκιμάσει κάτι καινούργιο, προχωρώντας.

Χαράς ευαγγέλιο βέβαια για όλους αυτούς τους ηλίθιους οι οποίοι ελλείψει ικανοτήτων επεξεργασίας και αντίληψης των όσων βλέπουν οραματίζονται να πάνε και οι άλλοι στο Μεσαίωνα στον οποίο έχουν επιλέξει να ζουν εκείνοι με «ασφάλεια», και διόλου τυχαία μέσα στις προλήψεις, τις δεισιδαιμονίες, τη θρησκοληψία και ό,τι άλλο χρειάζεται ο νους του ηλίθιου για να δικαιολογήσει στον εαυτό του όσα δεν μπορεί να καταλάβει.

Ο υπόλοιπος κόσμος όμως, σε συνθήκες πολέμου, γιατί τέτοια είναι η πανδημία, δεν έχει την πολυτέλεια να μην αντιλαμβάνεται τη δημοκρατία και στη σκληρή της διάσταση, τη διάσταση της ανάγκης και της προστασίας της ασφάλειας και του μέλλοντος της πλειοψηφίας, αλλά και του ίδιου του πολιτεύματος.

Ο φόβος πολιτικών και τα παρακάλια, είναι ενδεικτικά μιας εποχής η οποία στερείται ηγετικών φυσιογνωμιών και ανθρώπων οι οποίοι, έστω και με καταστροφικό προσωπικό κόστος, είναι έτοιμοι να επιβάλουν την πειθαρχία για το κοινό καλό σε συνθήκες όπως αυτή που διερχόμαστε, συνθήκες πολεμικές.

Και αντί αυτού ασχολούνται με τον ευτελισμό της έννοιας των δικαιωμάτων από μία μειοψηφία ανθρώπων με σκοτεινά μυαλά, οι οποίοι όμως φωνάζουν δυνατά και τρομάζουν τους πολιτικούς, ειδικά τους ασπόνδυλους. Η σιωπή απέναντι σε αυτή τη φθορά των όσων κερδήθηκαν με αιώνες αγώνων και προόδου, αλλά και παράδοσής τους στις ορδές των ηλιθίων και των πολιτικά ορθών, είναι απλή συνενοχή. Τίποτα άλλο.

Και όταν αυτή η σιωπή καταγράφεται την ώρα που καταστρέφεται το σήμερα και το αύριο γενεών ολόκληρων, γίνεται και μία ήττα καταστροφική. Ως επιλογή εξ υπαρχής μάλιστα. Και είναι κρίμα. Μεγάλο κρίμα. Μεγάλη αποτυχία για να την επιλέγουμε κιόλας και να την αποδίδουμε στα «δικαιώματα» και σε όλα τα άλλα που βλέπουμε πια θολά.

Εκουσίως και πάλι και για να μην κατηγορηθούμε σε έναν δημόσιο διάλογο, μεγάλο μέρος του οποίου έχει περάσει -κακώς- στον έλεγχο των ηλιθίων.