Με το δικό σας και μόνο (εάν έχετε) να κάνετε ό,τι θέλετε

Δημοκρατία έχουμε. Και η δημοκρατία ακόμα και στα δικά μας τα χάλια επιτρέπει πολλά. Ακόμα...

Ωστόσο, όταν κάποια πράγματα λέγονται στο Κοινοβούλιο, ακόμα και σ’ ένα Κοινοβούλιο τόσο τραγικό όσο το δικό μας, επιβάλλεται να υπάρχει αντίλογος. Εκεί εννοώ. Πόσω μάλλον όταν δεν είναι και η πρώτη φορά.

Δεν θεωρώ κακό, άλλωστε δεν μου πέφτει και λόγος, το να φαντασιώνεται κάποιος ότι βρίσκεται σ’ αυτόν τον κόσμο για να φροντίσει τη διαιώνιση του είδους του, με την ευρεία έννοια ή τη στενότερη, την «εθνική».

Και τα δύο εξηγούνται.

Το πρώτο, είναι απότοκο της παραζάλης –λόγω της αιγυπτιακής ζέστης– κάποιου αγνώστου σε εμάς ο οποίος φαντάστηκε ότι του μιλούσε ο «Θεός» και του είπε ότι ο άνθρωπος διαφέρει από τα άλλα ζώα και πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί για να μην χαθεί από τον πλανήτη.

Πράγμα βλακώδες διότι εάν κάποιος «Θεός» είχε φτιάξει τον πλανήτη δεν θα άφηνε ένα είδος ομιλούσας μαϊμούς να τα διαλύσει όλα, όπως πλέον βλέπουμε. Όπως και να έχει όμως, η παραζάλη διαδόθηκε, πέρασε από εκεί στην πρώτη μονοθεϊστική θρησκεία και από την τελευταία στις άλλες δύο σήμερα.

Το δεύτερο, το εθνικό του πράγματος, είναι απότοκο ενός σαθρού εκπαιδευτικού συστήματος φτιαγμένου για να δημιουργεί άβουλους αλλά ικανούς στην αποστήθιση υπηκόους. Έτσι που να είναι χρήσιμοι στην εταιρεία των παπάδων και ενός χρήσιμου κατεστημένου διακοσίων τόσων οικογενειών.

Κάντε εδώ μια παρένθεση: Υπήκοος. Από το υπό και την ακοή, κατά τους αρχαίους Έλληνες. Αυτός που υποχρεούται να ακούει, ο υποκείμενος. Subject στα αγγλικά. Τώρα εξωραΐστηκε σε citizen περισσότερο και πολίτης αντίστοιχα.

Όσο οι δάσκαλοι έδερναν, το πράγμα λειτουργούσε. Τα ζωντόβολα έβγαιναν με βάση τις προδιαγραφές, άβουλα, θρησκόληπτα αλλά σίγουρα έτοιμα να μασήσουν με χαρά τον πατριωτικό σανό και να θυσιαστούν προκειμένου το θρησκευτικό, πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο να θησαυρίζει στην πλάτη τους.

Όταν οι δάσκαλοι δεν μπορούσαν πια να δείρουν, το πράγμα αφέθηκε στην τύχη. Τα ζωντόβολα παράγονται επηρμένα (και ζωντόβολα) όσο ποτέ και το εάν θα χάψουν ή όχι τα φούμαρα του συστήματος έχει «ανατεθεί» σε ποδοσφαιρικές ομάδες, στα ΜΜΕ κ.λπ. Και από εκεί ό,τι κολλήσει στην τάξη.

Εάν λοιπόν κάποιος ή κάποιοι φαντασιώνονται ότι υπάρχουν με αποστολή να μην αφήσουν να χαθεί ο άνθρωπος –μην έχοντας ακούσει για τον καταστροφικό υπερπληθυσμό του πλανήτη έστω– ή οι Έλληνες, οι χριστιανοί κ.λπ. –δεν θα πάμε στον καθρέφτη σήμερα όχι, αλλά το πόσο χριστιανοί... το βλέπουμε γύρω μας– εγώ πάω πάσο. Θέμα δικό τους και δεν με αφορά.

Ακόμα κι αν ανήκω σε αυτούς που βιώνουν τις συνέπειες. Και οι οποίοι με τα όσα βλέπουμε πια γύρω μας τρομάζουν πολύ στην ιδέα να ήμασταν δύο ή τρία εκατομμύρια. Διότι σκεφτείτε αυτός ο λαός να έκανε από πέντε και έξι παιδιά όταν κάνει ένα ή δύο και τα κάνει... έτσι. Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι!

Όμως όταν, κάθε χρόνο, παρακολουθώ τους πολύτεκνους να ζητούν κι άλλα στη Βουλή, έχω κάποιες ελάχιστες απαιτήσεις. Από τους βουλευτές και ειδικά τις βουλευτίνες μας, έστω. Ως φορολογούμενος αν μη τι άλλο. Και ειδικά ως φορολογούμενος ο οποίος ακούει με ανησυχία την αιτιολόγηση της πολυτεκνίας στη βάση της θρησκοληψίας και του εθνικισμού. Αλλά ας είναι.

Όταν, λοιπόν, κάποιοι αναλαμβάνουν να εξηγήσουν την… αναπαραγωγική σταυροφορία τους (από όλες τις απόψεις κιόλας) θα πρέπει να βρίσκονται μπροστά σε όρια τα οποία αφορούν τους υπόλοιπους και τα δικαιώματά τους.

Και όταν, π.χ., ανοίγουν ζήτημα… εκτρώσεων (!), θα πρέπει οι βουλευτές και οι βουλευτίνες να έχουν τα κότσια να τραβούν τη γραμμή και να εξηγούν τα βασικά. Η έκτρωση, στο πλαίσιο του νόμου, είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ της γυναίκας.

Αντιθέτως δε, κανείς μα κανείς δεν έχει το δικαίωμα είτε να στιγματίζει τις γυναίκες που κάνουν αυτήν την επιλογή διότι το μορφωτικό ή άλλο του επίπεδο ή ο οποιοσδήποτε άλλος λόγος του επιτρέπουν να βλέπει ως «αγέννητο παιδί» το κρεατάκι στη μήτρα της…

… είτε και να υπαινίσσεται, διότι και όταν δεν ομολογείται εκεί καταλήγει, ότι οι γυναίκες που επιλέγουν την άμβλωση στο σώμα ΤΟΥΣ αφαιρούν κάτι το οποίο ανήκει σε κάποιον άλλον ή ακόμη χειρότερα σε κάποιους από εμάς ή και όλους μας.

Η γυναίκα, το 2019 και στην κοινωνία και στο κράτος στο οποίο έχω επιλέξει να φορολογούμαι αδιαμαρτύρητα (και) για να έχει προνόμια ο άλλος ο οποίος φαντασιώνεται ότι ένας αόρατος φίλος στον ουρανό ή το… πνεύμα του Λεωνίδα του λέει ότι πρέπει να κάνει οκτώ παιδιά, θα απολαύει σεβασμού και μάλιστα απόλυτου.

Και δεν θα το συζητήσουμε, όχι. Ούτε τώρα ούτε ποτέ.

Διότι αυτό επιβάλλει ο Νόμος, το κεκτημένο της ΕΕ και το Σύνταγμά μας.

Δεν είναι ούτε εκείνη για τα δόντια του οποιουδήποτε άλλου πέραν του εαυτού της, ούτε το σώμα της για τα ξερά μιας κοινωνίας και ενός κράτους, δυστυχώς, που δεν ξέρουν να τα μαζεύουν και ακροβατούν με το ένα πόδι στο σήμερα και το άλλο στο 1800 (και πολλά λέω).

Αυτό απαιτώ ως το ελάχιστο από τους βουλευτές και τις βουλευτίνες μας.

Είτε συμφωνούν, είτε διαφωνούν προσωπικά. Ο Νόμος είναι Νόμος.

Κι όποιου δεν του αρέσει, ας πιει ξίδι να του περάσει.