Δεν είναι το κράτος που εκτρέφει το άδικο αλλά εμείς

Έχουμε πρόβλημα. Εμείς έχουμε πρόβλημα. Άστε το κράτος. Το κράτος ήταν που ήταν της πλάκας, έχει αποδιοργανωθεί τα τελευταία χρόνια σε βαθμό εγκληματικό και είναι περισσότερο διεφθαρμένο από ποτέ.

Εμείς έχουμε πρόβλημα. Από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε. Από εμάς. Την κοινωνία. Και δεν είναι… αυτομαστίγωμα, όχι. Η καραμέλα του αυτομαστιγώματος τάχα, είναι η πιο βολική και άθλια θα έλεγα δικαιολογία για όσους απεκδύονται των δικών τους ευθυνών και μετέχουν ανέξοδα στη συζήτηση με ένα like ή ένα share. Και αυτό εάν. Και οι οποίοι που πάντα σε ρωτάνε, ωσάν να μην γνωρίζουν: «Ε, τι να κάνουμε;».

Σε μια χώρα όπου η κοινωνική αντίδραση περιορίζεται σε αυτό, νομίζω πως εάν δεν θέλουμε να κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας η απάντηση στο ερώτημα είναι αυτονόητη.

Όταν σε μια χώρα η ηγεσία, η εκλελεγμένη ηγεσία, το μεγάλο της μέρος έστω, κοροϊδεύει αποκάλυπτα τον λαό  διατηρώντας ένα σύστημα προστασίας της αδιαφάνειας, του πλουτισμού και τελικά της διαφθοράς το οποίο της επιτρέπει να αποκρύπτει… φανερά, όσο οξύμωρο και εάν ακούγεται στην πρωτοτυπία του, τον πλούτο που αποκτά μέσα από την κατοχή δημοσίων αξιωμάτων χωρίς ο κόσμος να αντιδρά…

…κι όταν ο κόσμος αυτός, όλοι μας, προσπερνά με την ίδια απάθεια πράγματα που διαβάζει στον Τύπο το ίδιο διάστημα, ότι π.χ. μια γυναίκα ήρθε πρόσφυγας εδώ, διαχωρίστηκε από τον άντρα και τα άλλα παιδιά της που εκδιώχθηκαν κατά παράβαση διεθνών συμβάσεων που υπογράψαμε, αλλά και των στοιχειωδών υποχρεώσεων κάθε πολιτισμένης κοινωνίας και αφέθηκε να γεννήσει σε μια γωνιά…

…τότε το πρόβλημα δεν είναι οι διεφθαρμένοι πολιτικοί, ούτε οι ελλειμματικοί υποκριτές ανάμεσά τους οι οποίοι εγκαλούν τον πλανήτη ολάκερο για τα δικά μας δίκαια αλλά παραβιάζουν τα δικαιώματα των άλλων και συμπεριφέρονται μακράν του πολιτισμού και της όποιας έννοιας ηθικής και ανθρωπιάς. Εμείς είμαστε το πρόβλημα.

Εμείς είμαστε το πρόβλημα και όταν κρυμμένοι πίσω από μια επίσης πολύ βολική πολιτική ορθότητα παρακολουθούμε το σύστημα του ασύλου να ξεχειλώνεται από επιτήδειους, διότι το κράτος είναι αδιάφορο προκειμένου να εφαρμόσει κάποιες διαδικαστικές αλλαγές, να συγκρουστεί με δημοσιοϋπαλληλικά κατεστημένα, αλλά και ομάδες δικηγόρων και άλλων να πλουτίζουν και έχουν κάνει επιχείρηση την εκμετάλλευση του συστήματος και των τουριστών ασύλου.

Με αποτέλεσμα, αυτό το πολύτιμο αγαθό  ή καλύτερα η βασική υποχρέωσή μας στην προστασία των προσφύγων και των διωγμένων ως κοινωνία, στον βαθμό που αναλογεί στο μέγεθος και τις δυνατότητές μας, να μοιάζει με κάτι κακό στα μάτια ενός τρομακτικά μεγάλου μέρους της κοινωνίας και των πολιτικών που το χειραγωγούν και το εκμεταλλεύονται.

Εμείς φταίμε όταν δεν καταλαβαίνουμε πως άτομα τα οποία έρχονται εδώ εκμεταλλευόμενα την τρύπα η οποία είχε κλείσει επί των ημερών της προηγούμενης κυβέρνησης, για να είμαστε και δίκαιοι, δεν μπορούν να μένουν εδώ ούτε και να κάνουν διακοπές εκμεταλλευόμενοι τις χρονοβόρες διαδικασίες.

Και πως για όλα αυτά, δεν φταίνε εκείνοι πρωτίστως αλλά εμείς που δεν απαιτούμε να λειτουργεί το σύστημα όπως πρέπει έτσι που να μην μπορούν οι όποιοι ελλειμματικοί πολιτικάντηδες να παίζουν με τον φόβο του κόσμου και με την οργή του, να διώχνουν βάρκες με πρόσφυγες και να αφήνουν γυναίκες πίσω να γεννούν «ανθρωπιστικά» (!...) σε γωνιές των λιμανιών.

Εμείς φταίμε γιατί, πέρα πάντα από την εγχώρια εκμετάλλευση του συστήματος και τη γάγγραινα των ημεδαπών οι οποίοι θεωρούν ότι το κράτος έχει υποχρέωση να τους δίνει όλο και περισσότερα χωρίς να τα δικαιούνται, δεν μας ενδιαφέρει να καταλάβουμε πως όταν ο άλλος πηγαίνει για θεραπεία λευχαιμίας και του λένε ότι δεν υπάρχουν φάρμακα όπως τις προάλλες ή όταν δεν μπορεί να στείλει το παιδί του στο σχολείο διότι του λένε, λ.χ., ότι δεν έχει αρκετές θέσεις στην τεχνική εκπαίδευση, φυσικά και θα ψάξει κάποιον να ξεσπάσει.

Φυσικά και θα πέσει θύμα των ακραίων και του μίσους, των προβληματικών και των ανίκανων νοητικά να καταλάβουν ότι η λύση δεν είναι να κάνουν τον κόσμο όπως τους ίδιους και να πετάξουν έξω ό,τι διαφέρει. Και εδώ, πάλι εμείς φταίμε.

Εμείς που, καλή ώρα, φοβόμαστε μήπως και μας κατηγορήσει αυτή η δική μας αστική συνομοταξία των διαβασμένων, των χορτάτων και των ταξιδεμένων ότι είμαστε ρατσιστές, επειδή δεν υποστηρίζουμε ή δεν σιωπούμε έστω έναντι σε αυτές τις μαζώξεις των αφελών οι οποίοι θέλουν να ανοίξουν τα πάντα και να μπουν όλοι μέσα, υποκινούμενοι συνήθως από τους έξυπνους οι οποίοι βρίσκουν τρόπο να πλουτίζουν από όλα αυτά, όπως οι έξυπνοι της άλλης πλευράς πλουτίζουν ρίχνοντας λάδι στη φωτιά των κοινωνικών φοβιών και της ξενοφοβίας.

Εμείς είμαστε το πρόβλημα. Με το ενδιαφέρον μας να είναι αποσπασματικό, όπως και οι ευαισθησίες μας επιλεκτικές. Τι πουλάει; Τι θα μας παρουσιάσει ως πιο ψαγμένους και «ευαισθητοποιημένους» στα μάτια των άλλων; Είναι καιρός νομίζω να αρχίσουμε να βλέπουμε το αποτέλεσμα και το τι προκαλεί αυτή μας η απάθεια και η υποκρισία.

Όσο δεν διαμαρτυρόμαστε, δεν διεκδικούμε και δεν απαιτούμε το κράτος να λειτουργεί όχι στη λογική των δικών μας επιθυμιών αλλά στη λογική της κοινωνικής δικαιοσύνης, του σεβασμού αυτών που το πληρώνουν με τους φόρους τους αλλά και του απόλυτου σεβασμού των διεθνών συνθηκών που το κρατούν, κακώς έστω εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, ανάμεσα στα πολιτισμένα κράτη του πλανήτη, εμείς επιτρέπουμε την αδικία. Κανείς άλλος. Ας το κατανοήσουμε κάποτε.