Ένα χρόνο φυλακή, επειδή σκότωσε ένα σκυλί;

Δεν ξέρω εάν είδατε την είδηση.

Νεαρός άνδρας καταδικάστηκε σε έξι μήνες φυλάκιση από δικαστήριο στη Γαλλία επειδή μαχαίρωσε και σκότωσε ένα σκυλί. Για την ακρίβεια καταδικάστηκε σε έναν χρόνο φυλάκιση από τον οποίο οι έξι μήνες θα είναι σε κλειστή φυλακή.

Και φυλακίστηκε αμέσως.

Τα κίνητρά του περιγράφηκαν ως «εκδίκηση» στην ιδιοκτήτρια του ζώου η οποία βίωσε το περιστατικό την ώρα που έβγαζε βόλτα το σκυλί της. Ένα βελγικό μαλινουά (φωτογραφία). Ο άντρας εμφανίστηκε με κουκούλα, μαχαίρωσε το ζώο και τράπηκε σε φυγή. Το σκυλί το οποίο ζούσε με την οικογένεια της ιδιοκτήτριας για οκτώ χρόνια, ξεψύχησε σε μερικά λεπτά.

Το περιστατικό είναι από μόνο του πρωτοφανές στη σύλληψη και τον σαδισμό πίσω από τη σκέψη του δράστη ο οποίος πόνταρε στο μέγεθος του πόνου που θα προξενούσε στη γυναίκα.

Αν το σκεφτεί όμως κανείς καλύτερα, πέρα από την αγριότητα του βιώματος, δεν διαφέρει και πολύ από αυτό που έχουν βιώσει και βιώνουν ακόμη αμέτρητοι άνθρωποι στην Κύπρο οι οποίοι βλέπουν τα δικά τους σκυλιά να ξεψυχούν από φόλες, χημικές ή άλλες, ανάλογων αρρωστημένων ανθρώπων. Πολλών επίσης.

Διαφορετική από την άλλη είναι, σίγουρα, η κατάληξη των περιστατικών ενώπιον της δικαιοσύνης, εάν και εφόσον βέβαια φτάσουν εκεί. Ακόμη και εάν υπάρχουν στοιχεία, διότι στις πλείστες των περιπτώσεων δεν υπάρχουν τουλάχιστον ως προς την ταυτότητα του δράστη.

Είναι κατανοητό, για εμένα τουλάχιστον, ότι κάποιοι άνθρωποι δεν γουστάρουν τα σκυλιά. Ειδικά στην Κύπρο η φοβία με τα ζώα είναι συχνά και ένα είδος μαζικής ψύχωσης το οποίο καλλιεργείται από αμαθείς και ανόητους ανθρώπους στα παιδιά τους, στο όνομα μιας νοσηρής «υγιεινής». Φοβίας επί της ουσίας. Την οποία και εκείνοι και εκείνες συχνά κληρονόμησαν από τους δικούς τους γονείς.

Αλλά και πέρα από αυτό, κατανοώ απόλυτα το δικαίωμα του καθενός να γουστάρει ή να μην γουστάρει το οτιδήποτε. Όπως και την οργή πολλών για την ανευθυνότητα «ζωόφιλων» ιδιοκτητών ζώων οι οποίοι τα αφήνουν να λερώνουν ή να ενοχλούν άλλους.

Ως άνθρωπος που έχω δύο σκυλιά, θυμώνω διπλά. Διότι όλοι εμείς είμαστε που εισπράττουμε την οργή για αυτά τα ανεύθυνα δίποδα. Ένας τέτοιος να υπάρχει σε κάθε γειτονιά η ζημιά γίνεται. Και συνήθως ένας είναι. Οι άλλοι όμως δεν φταίνε. Και σίγουρα το πρόβλημα δεν είναι οι ίδιοι, ούτε και τα σκυλιά γενικώς.

Ούτε αυτό μπορεί να... δικαιολογήσει το να σκοτώνει κανείς ένα σκυλί με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για το τι περνά ένας άνθρωπος και η οικογένειά του από μια τέτοια εγκληματική συμπεριφορά.

Και εάν κάποιος δεν μπορεί να κατανοήσει τη σύνδεσή μας με τα ζώα μας και το πώς για τους πλείστους από εμάς είναι στην ουσία όπως τα παιδιά μας, είτε έχουμε άλλα παιδιά είτε όχι, από τη στιγμή που κάποιος ζει σε μια κοινωνία όπου όλοι έχουμε ίσα δικαιώματα είναι υποχρεωμένος να προσπαθήσει όσο χρειάζεται για να το καταλάβει.

Υποχρεωμένος και υποχρεωμένη τόσο όσο εγώ δεν θα κάνω ποτέ παράπονο γιατί το μωρό του απέναντι τσιρίζει τη νύχτα γιατί πεινάει ή διότι ο άλλος έχει γενέθλια και κάνει πάρτι ώς τις τρεις το πρωί ή ο άλλος τσακώνεται με τη γυναίκα του ή έφερε τους φίλους του να δουν τον αγώνα και φωνάζουν σε κάθε φάση.

Η διαφορά είναι πως, στην Κύπρο, ακόμα κι αν μπορείς να το αποδείξεις το κακό που σου έγινε «διορθώνεται» με ένα πρόστιμο το οποίο για εμένα, ας πούμε, δεν θα σήμαινε κάτι. Νομίζω θα με νευρίαζε ακόμα πιο πολύ.

Δεν ξέρω τι θα έκανα σε κάποιον ο οποίος θα μου σκότωνε με πρόθεση κάποιο από τα σκυλιά μου. Σε κάποιους και κάποιες ίσως φανεί υπερβολικό αλλά, εκείνη την ώρα σίγουρα, έχοντας και στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι εάν καταδικαζόταν θα καθάριζε πιθανότατα με μια επιταγή και τα έξοδα της δίκης, ίσως να μην ζούσε για να δει τη δίκη του. Σίγουρα θα θόλωνα.

Κάτι που ίσως και να ισχύει ούτως ή άλλως αλλά και πάλι, υποθετικά μιλώ. Δεν ξέρω τι θα έκανα αλλά πάντως θα πάθαινε μεγάλο κακό.

Η μία -αν δεν κάνω λάθος- καταδίκη που είχαμε στην Κύπρο για τέτοια πράξη είναι μια αρχή. Αλλά δεν αρκεί. Πέρα από τα «θα» για τις… αστυνομίες ζώων και τα υπόλοιπα τα «πράσσειν άλογα» κυρίως που ζήσαμε μέχρι σήμερα, νομίζω πως είναι καιρός να γίνει κάτι.

Υπάρχουν περιοχές όπου ο κόσμος φοβάται να βγάλει έξω τα σκυλιά του διότι κάποιοι συστηματικά γεμίζουν τις γειτονιές με δηλητήρια και είμαι βέβαιος πως εάν κάποιος στήσει καραούλι πιάσει τον δράστη, τον σαπίσει στο ξύλο και τον βάλει να το φάει ο ίδιος, πολλοί θα πουν ότι ήταν ακραίο αυτό που έκανε, ειδικά εάν τύχει και τα κακαρώσει ο δράστης. Λείψει ή δεν λείψει σε κανέναν. Στην κοινωνία σίγουρα όχι.

Κάποια στιγμή λοιπόν, θα πρέπει να καταλάβουν όλοι τουλάχιστον αυτό που οι δικαστές στη Γαλλία διατύπωσαν ως εξής: «Όταν σκοτώνεις τον σκύλο κάποιου […] ασκείς βία στον ιδιοκτήτη του». Νομίζω είναι απλό.

Είναι και ένδειξη πολιτισμού για μια κοινωνία να μπορεί να σέβεται ο ένας τη ζωή και την ευτυχία του άλλου. Ο δε κόσμος που νιώθει τα ζωντανά αυτά ως παιδιά του ή έστω μέρος της ζωής του, δεν απώλεσε ποτέ τα δικαιώματά του και δεν τα εκχώρησε ποτέ σε κανέναν.

Απλά τα βλέπει να καταπατούνται.

Υστερόγραφο: Εάν σκέφτεστε να πάρετε σκυλί, σκεφτείτε καλά το τι ακολουθεί. Εάν σίγουρα θέλετε τα καταφύγια είναι γεμάτα. Με όλων των ειδών τα σκυλιά. Οι θέσεις σε σπίτια είναι λιγοστές πια και είναι κρίμα τόσα που ζουν στο κρύο και τη ζέστη, πεθαίνουν ή και θανατώνονται γιατί ο κόσμος θέλει ειδικές ράτσες.
Εάν ψάχνετε ράτσα, πάρτε λ.χ. έναν καναπέ. Θα τον χαρείτε περισσότερο. Πιστέψτε με.