Ευδόκιμος, φτωχός και πάνω απ' όλα πατριώτης

 

 

Την πρώτη φορά που το έκανε, γέλασα. Τη δεύτερη νευρίασα. Τώρα, αρχίζω να ανησυχώ. Είναι καλά;

Διότι, όταν λέει ο Πρόεδρος, ο δικός μας, σήμερα, μετά από όλα όσα έχουν γίνει ή έχει κάνει, καλύτερα, στις μέρες του, σε διεθνές βήμα, ότι πρέπει: «Να καθιερωθεί η Κύπρος ως ένας εύπορος, αξιόπιστος και ανταγωνιστικός επιχειρηματικός κόμβος, που επιθυμεί να παρέχει τις συνθήκες υπό τις οποίες κάθε επενδυτής μπορεί να ευδοκιμήσει», έχω άδικο να απορώ εάν πρόκειται απλώς για το γνωστό θράσος του, το οποίο έχει ξεφύγει οριστικά και το έχει τερματίσει ή εάν του συμβαίνει κάτι;

Και καλά, το «εύπορος» αναφέρεται στους φίλους του, διότι ο ίδιος με βάση το Πόθεν Έσχες του έχει κάτι ψιλά. Το… «αξιόπιστος»; Ποιος και τι θεωρείται πλέον έστω και ελαφρώς αξιόπιστο στη χώρα μας επί των ημερών του; Το να μιλά ο Αναστασιάδης για αξιοπιστία της Κύπρου, ειδικά με τον ίδιο για Πρόεδρο, είναι σαν να λέω εγώ… για τις ωοθήκες μου. Θα μας τρελάνει!

Αλλά, ακόμα κι αν χάριν συζήτησης το δεχτούμε ότι εννοεί και λέει (σοβαρά) ο συγκεκριμένος ότι πρέπει «να καθιερωθεί η Κύπρος ως ένας εύπορος, αξιόπιστος και ανταγωνιστικός επιχειρηματικός κόμβος, που επιθυμεί να παρέχει τις συνθήκες υπό τις οποίες κάθε επενδυτής μπορεί να ευδοκιμήσει». Ωραία; Το λέει και το εννοεί.

Καθώς ετοιμαζόμαστε να κλείσουμε τον ένατο χρόνο της διακυβέρνησής του και να μπούμε στον τελευταίο, ο ίδιος τώρα το θυμήθηκε;

Και τι έχει κάνει τα προηγούμενα εννέα χρόνια; Φυσικά, για να μην είμαι και άδικος, εκείνο το «να παρέχει τις συνθήκες υπό τις οποίες κάθε επενδυτής μπορεί να ευδοκιμήσει», ίσως δίνει την απάντηση.

Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι ακριβώς ο άνθρωπος ο οποίος έδωσε τις συνθήκες σε… κάθε επενδυτή -μα κάθε!- να ευδοκιμήσει. Από τους κανονικούς επενδυτές μέχρι κοινούς κλέφτες, τύπου Τζο Λόου και άλλα φρούτα. Όλοι ευδοκίμησαν, ας είναι καλά ο Πρόεδρος.

Από πού να αρχίσουμε και πόσες Στήλες θα θέλουμε για να περιγράψουμε την ποικιλία όσων ευδοκίμησαν. Ας μείνουμε απλώς στον φίλο του και πελάτη του Λεμπέντεφ, ο οποίος κατηγορείται ότι ξέπλυνε 115 εκατομμύρια δολάρια μέσω εταιρείας που του ενέγραψε ο Πρόεδρος.

Και τον οποίο Λεμπέντεφ τον είχε καλέσει και στο Προεδρικό (μας) για να τον ταΐσουμε αφού και εκείνος ήταν τόσο καλός και του δάνεισε ένα αεροπλάνο.

«Να παρέχει», λοιπόν, «τις συνθήκες υπό τις οποίες κάθε επενδυτής μπορεί να ευδοκιμήσει». Έτσι ακριβώς. Και άμα ευδοκιμεί ένας, γύρω του να δείτε καρποφορία. Τρών’ τζαι σπάζουν, που λέμε και στα κυπριακά. Όλοι εκτός από τον Πρόεδρο ο οποίος, σύμφωνα με το Πόθεν Έσχες του, έχει κάτι παλιοχώραφα με αμπέλια και μερικά άλλα.

Δάκρυα μου έρχονται στα μάτια όταν φαντάζομαι το 2024. Τότε που προκειμένου να τσοντάρουν κάτι στη σύνταξη, ο Πρόεδρος και η κυρία Άντρη (με το κλασικό λεοπάρ, ενδεχομένως) θα ξυπνούν πρωί - πρωί για να πάνε στα χωράφια να τα φροντίσουν.

Και θα του λέει: «πού εκαταντήσαμεν, πού τις Σεϋχέλλες να μεν έχουμεν να γοράσουμε κρασί, ούτε καν λλίο ππαλουζέν». Και εκείνος θα της αποκρίνεται χαμηλόφωνα, «πασιυνίσκει ο ππαλουζές».

«Τι είπες;», θα τον ρωτά εκείνη. «Τίποτε αγάπη μου, να είσαι περήφανη που ό,τι εκάμαμεν, εκάμαμεν το για την πατρίδα μας! Τζιαι ας πεθάνουμε φτωσιοί».

«Νίκο! Ομπρός σου να θωρείς άμαν οδηγάς τζιαι εν να πάμε να σκοτωθούμεν, εν θα αλλάξεις ποττέ σου, ζατίν, τόσων χρονών άνθρωπος. Πήαιννε πε του γιατρού να σου δώκει τίποτε!!», θα λέει εκείνη. Και θα συνεχίζουν.

«Άτε τώρα, μεν μου κρατάς μούτρα», θα της λέει. «Εν να έρτουν Χριστούγεννα, όπου να ΄νει. Να σου τραουδήσω ένα τραούδιν, όπως τότε που ήμαστεν νέοι; Ρούντολφ το ελαφάκι…».

«Ίσια εγύρισά σου την», θα αποκρίνεται η Άντρη. Με το δίκαιό της κιόλας. Ε, μα… τον Ρούντολφ ειδικά; Θα είναι όμως ένα ευτυχισμένο ζευγάρι συνταξιούχων που θα ζει με τα λίγα. Το ξέρουμε από το Πόθεν Έσχες του.

«Να καθιερωθεί η Κύπρος ως ένας εύπορος, αξιόπιστος και ανταγωνιστικός επιχειρηματικός κόμβος, που επιθυμεί να παρέχει τις συνθήκες υπό τις οποίες κάθε επενδυτής μπορεί να ευδοκιμήσει», θα σιγομουρμουρίζει ο Πρόεδρος και θα συγκινείται και εκείνος όσο εγώ. «Νυν απολύεις τον δούλο σου δέσποτα…». Για την πατρίδα όλα. Πάντα. Δάκρυσα!