Ο «εδοξάσθη κρυπτόμενος» και ο Φούλης ο πονηρούλης

Είναι κι αυτές οι στιγμές, ξέρετε. Οι άβολες.

Που σε ρωτάει κάποιος κάτι –εάν είναι και το θέμα «κάπως» ακόμη χειρότερα– και δεν ξέρεις πώς να το πεις.

Νά, την Κυριακή επί παραδείγματι: ένας φίλος, κουνώντας το κεφάλι με τη χαρακτηριστική εκείνη «και τώρα που διαβαίνω το κατώφλι της απελπισίας» επαναλαμβανόμενη κίνηση του προσώπου αριστερά - δεξιά, με ρώτησε πώς γίνεται το 2020 –στην Κύπρο ειδικά– να κάνουν μνημόσυνο του Γρίβα και να πηγαίνει η σάρα, η μάρα και ο Αβέρωφ «of all people» (sic).

E, μου είναι άβολο να απαντώ τέτοια ερωτήματα. Όχι βέβαια διότι πιστεύω ότι υπάρχει κάτι «μετά τον θάνατο» και διάφορες άλλες ανοησίες υπαγορευμένες από τον φόβο της ημι-εξελιγμένης μαϊμούς για το τέλος της. Οργανική ύλη είμαστε η οποία απλά επιστρέφει στην υπόλοιπη του πλανήτη από όπου προήλθε αυτή της η παροδική μορφή, τίποτα άλλο.

Αλλά, φιλόζωος γαρ, δεν μπορώ να διατυπώσω μια ανεπηρέαστη άποψη δεδομένου ότι και αυτά που τον... κατανάλωσαν ανυποψίαστα τα βλέπω με μια συμπάθεια. Γι’ αυτό ευνοώ και την καύση. Σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και αυτή η καύση είναι μονόδρομος μάλιστα, τώρα που υποτίθεται ότι είμαστε ευαίσθητοι και με το περιβάλλον.

Τώρα, για το μνημόσυνο, του απάντησα πως ούτε εγώ βλέπω τη χρησιμότητα, ειδικά με όσα έπαθε ο τόπος εξαιτίας του –χωρίς βεβαίως να υποβαθμίζω και τον παράγοντα του… άλλου και των δικών του ευθυνών– έτσι; Ναι, διότι πάντα με ρωτούν.

Διότι δεν μπορεί όμως να συγκριθεί η τρομοκρατία και η προδοσία ακόμα και με τις πλέον αδιανόητες και ολέθριες αποφάσεις και ενέργειες του άλλου, του νόμιμου. Δεν πάει έτσι.

Είπα, λοιπόν, στον φίλο ότι καταλαβαίνω απόλυτα τη λογική –επίσημου ναι– μνημοσύνου στον Τρικωμίτη. Του πρώτου μνημοσύνου, μερικές μέρες μετά που μας άφησε –τόσο αργοπορημένα δυστυχώς– χρόνους.

Με κάθε επισημότητα ναι. Και με την παρουσία προπάντων ειδικών, διότι δεν ξέρεις καμιά φορά με αυτούς τι μπορεί να γίνει. Καμιά νεκροφάνεια –φυσική ή ο διάολος που δεν άντεξε και έσπευσε να μην χάσει το money back guarantee που λένε και στο εμπόριο, ελληνιστί το Δικαίωμα Υπαναχώρησης– ποτέ δεν μπορεί να ξέρεις τι γίνεται. Να γυρίσει σου λέει και να μπλέξουμε πάλι;

Αλλά, 46 χρόνια μετά μάνα μου; Γέλασε πολύ και με έβαλε να δεσμευτώ ότι δεν θα γράψω τίποτα στη Στήλη. Ε… δεσμεύτηκα, εγώ φταίω; Άλλος ξεφτίλισε την έννοια της λέξης. Ας διάλεγε άλλην.

Όσο για τον Φούλη, τι να του πω; Τι να πω γενικότερα για την περίπτωση... Θυμάστε τι έγινε πέρσι, τέτοιες μέρες; Θυμάστε όταν εκείνο το ολόλαμπρο αστέρι του Φούλη και κόρη του υπαρχηγού των δολοφόνων της συμμορίας του Γρίβα, της ΕΟΚΑ Β, η βουλευτής Ελένη Σταύρου - Σύρου, τότε υποψήφια και για το Ευρωκοινοβούλιο είχε ποζάρει με τον αμετανόητο πατέρα της στο μνημόσυνο αυτού του ανόητου;

Θυμάστε που είχε ποστάρει τις φωτογραφίες στο facebook και είχε γράψει αυτολεξεί «Δεν είναι σάρκα ο ΔΙΓΕΝΗΣ για να τον φάει το χώμα […]» (γι’ αυτό σας έλεγα και πιο πάνω, είναι κρίμα και αυτά που πρέπει να φάνε ό,τι τους βάλουμε) και κότσαρε το «Ελλάδα - Κύπρος - Ένωσις» με διάφορα άλλα;

Θυμάστε τι έγινε όταν βγήκε ένας Τουρκοκύπριος συνάδελφος και συνεχάρη τον Αβέρωφ στο twitter για την επιλογή του, μη γνωρίζοντας βέβαια πως, στην πορεία (την προεκλογική), ο Φούλης και ο ΔΗΣΥ (του) θα επιστράτευαν ακόμα και τον κοινό ρατσισμό προκειμένου να ανακόψουν τις διαρροές προς την υποψηφιότητα Νιαζί;

Θυμάστε όμως τι έγινε; Ο Φούλης δεν άφησε την πρόκληση να περάσει και απάντησε στα αγγλικά γράφοντας: «Η Ένωση δεν είναι θέμα για εμάς εδώ και δεκαετίες. Η μόνη μας έγνοια είναι να επανενώσουμε τη χώρα μας στο πλαίσιο που συμφωνήθηκε στον ΟΗΕ και να ζήσουμε εν ειρήνη με τους Τ/Κ συμπατριώτες μας». Μάτι δεν κλείνει, τι να σας πω.

Πέρσι βεβαίως, το Φουλλούδιν δεν είχε πάει στο μνημόσυνο. Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι ήταν εντελώς συμπτωματικό το ότι έρχονταν ευρωεκλογές και οι νούσιμοι του ΔΗΣΥ ήταν έξαλλοι με την ακροδεξιά στροφή. Και θα κριθεί ανάλογα εάν το κάνει!

Το ίδιο ισχύει και για το 2018. Τη μοναδική άλλη χρονιά από τότε που ανέλαβε την ηγεσία του ΔΗΣΥ ο Αβέρωφ, τον Μάη του 2013, κατά την οποία δεν παρέστη στο μνημόσυνο του Γρίβα. Ήμασταν μια ανάσα πριν τις προεδρικές. Για την ακρίβεια, έγινε στις 21/1 και στις 27/1 είχαμε τον πρώτο γύρο των προεδρικών.

Φέτος το Φουλλούδιν δεν έχει κανέναν λόγο να μην κάνει την εμφάνισή του για να βεβαιωθεί ότι θα επιδώσει τα διαπιστευτήριά του, ανώδυνα, στην ακροδεξιά της Λεμεσού και όχι μόνο. Δεν ξέρω όμως εάν προσέξατε πως, κλασικά πάλι, πήγε στην εκκλησία αλλά όχι στον τάφο του Γρίβα μαζί με όλους τους άλλους στη σύντομη πορεία που γίνεται κάθε χρόνο για την τελετή. Διότι η τελετή εκεί γίνεται!

Έτσι, το Φουλλούδιν το πονηρό, ικανοποίησε το αμετανόητο φασισταριό της Λεμεσού και όχι μόνο. Βάζοντας ξανά το λιθαράκι του στην προσπάθεια να δηλητηριαστεί άλλη μια γενιά με την αρρώστια του Γρίβα για να την πουλούν εκείνοι πολιτικά όποτε και όσο μπορούν. Αλλά, την ίδια ώρα, περιόρισε τις επικοινωνιακές του απώλειες στο ελάχιστο. Και απέφυγε πάλι τον κίνδυνο να γιουχαϊστεί αλλά και την εικόνα να καταθέτει εκείνος στεφάνι εκ μέρους του ΔΗΣΥ.

Ο καθένας έχει, άλλωστε, τον ηγέτη που του αξίζει…

Υστερόγραφο: Ο τίτλος από την ιστορική πια όσο και ακριβέστατη ατάκα του Γεωργίου Παπανδρέου για την περίπτωση Γρίβα: «Ο Γρίβας εδοξάσθη κρυπτόμενος και κατεποντίσθη εμφανιζόμενος». Στην Ελλάδα, όπου τον είχαν πάρει χαμπάρι από τότε, εάν τον ξέρει κάποιος για κάτι σήμερα είναι για αυτό. Και μόνο. Και δικαίως.