800 ευρώ για ιδιαίτερα, πολύ φυσιολογικό

 

Ο Σταύρος, γύρω στα 50, ιδιωτικός υπάλληλος, έχει κόρη τελειόφοιτη σε λύκειο της Λεμεσού. Η Γεωργία ήταν πάντα άριστη μαθήτρια. Από το γυμνάσιο έφερνε σε όλα τα μαθήματα 19-20.

Σε μια παρέα που καθόταν τελευταία ο Σταύρος, έλεγε τον πόνο του. Η κόρη του θέλει να σπουδάσει ιατρική ή κάτι σχετικό. Αφού τα καταφέρνει, έλεγε. Αλλά δεν ήξερε πως για να το πετύχει αυτό η κόρη του,τώρα που είναι τρίτη λυκείου, θα έπρεπε να τη στείλει ιδιαίτερα. Επειδή πάνε όλοι, έλεγε.

Έτσι την έγραψε σε 5 μαθήματα, το ζητούσε μάλιστα και η ίδια. Μαθηματικά, Φυσική, Χημεία, Βιολογία, Νέα ελληνικά. Στα πρώτα 4 μαθήματα πηγαίνει 2 φορές την βδομάδας επί 2 ώρες = 16 ώρες, και στα ελληνικά μόνο 1 φορά τη βδομάδα επί 2 ώρες, σύνολο η Ελένη κάνει 18 ώρες ιδιαίτερα. Ο Σταύρος πληρώνει για την κόρη του 800 ευρώ τον μήνα. Για να την παίρνει στα ιδιαίτερα υπολόγισε πως θέλει και γύρω στα 120 ευρώ τον μήνα βενζίνη, σύνολο 920 ευρώ. Από τον Σεπτέμβρη που ξεκίνησε το σχολείο της, η οικογένειά του δεν βγήκε ξανά έξω από το σπίτι, δεν πήγε σχεδόν καμιά εκδρομή. Η Ελένη σταμάτησε να βλέπει τους φίλους της, έτσι κι αλλιώς και οι φίλοι της βρίσκονται πάνω κάτω στην ίδια μοίρα. Για να πιάσουν το 19,8 στις παγκύπριες, πάνε και οι φίλοι της ιδιαίτερα. Οι υπόλοιποι συμμαθητές της που δεν είναι άριστοι όπως την ίδια, πάνε και εκείνοι ιδιαίτερα για να περάσουν σε κάποια σχολή που θέλουν.

Στο κυπριακό σχολείο, αν έχεις παιδί τελειόφοιτο, θα βουλιάξεις οικονομικά.

Ο Σταύρος, ως πολλά έξυπνος, έλεγε στην παρέα πως δεν το καταλαβαίνει γιατί να υπάρχει αυτό το σύστημα, αφού αν σταματήσουν όλοι να πηγαίνουν ιδιαίτερα, πάλι αναλογικά η κόρη του θα περάσει εκεί που θέλει, απλά θα κατέβουν λίγο μόνο οι βάσεις όλων πιο κάτω. (Και γιατί, έλεγε, ένας που φέρνει 19,8 να περάσει γιατρός, ενώ ένας που φέρνει 19,6 όχι; Τι ακριβώς σημαίνει εκείνο το κόμμα 2 αναρωτιόταν). Και θα γλύτωνε τα 800 επί 9 μήνες ίσον 7.200 ευρώ τη χρονιά, συν 1.440 η βενζίνη ίσον 8.660.

Τα ιδιαίτερα των τελειόφοιτων είναι ένα από τα πιο παράλογα και σκανδαλώδη φαινόμενα του κυπριακο-ελληνικού σχολείου. Τα τεράστια ποσά των οικογενειών πηγαίνουν απλά στα φροντιστήρια για να μάθουν στα παιδιά να παπαγαλίζουν πιο εύκολα τις απαντήσεις. Όχι για να σκεφτούν και να μάθουν κάτι χρήσιμο και ενδιαφέρον, όπως συμβαίνει ας πούμε στα a-level του αγγλικού συστήματος, όπου εκεί οι μαθητές κάνουν αποκλειστικά το μάθημα που τους ενδιαφέρει, π.χ. Βιολογία, μέσα από βιβλία σπουδαία που ανανεώνονται τακτικά και ενημερώνονται πάνω στην επιστήμη. Για να μην πιάσουμε το αντίστοιχο γερμανικό ή φνιλανδικό, αυτά αφήστε τα καλύτερα. Στα κυπριακά φροντιστήρια, οι μαθητές παπαγαλίζουν, με εξαίρεση ίσως τα Μαθηματικά και τη Φυσική, όπου εκεί πρέπει να σκεφτούν.

Ένα παράδειγμα το τελικό γραπτό της Βιολογίας. Εκεί κανονικά, όπως και σε όλα τα μαθήματα των θετικών επιστημών, πρέπει να υπάρχει «γνώση, κατανόηση, εφαρμογή, ανάλυση, σύνθεση, αξιολόγηση, και… δημιουργικότητα». Για να γίνουν όλα αυτά και να μπορεί να αποδώσει ο μαθητής, θα πρέπει να γίνει εργαστηριοποίηση και να αυξηθεί ο χρόνος διδασκαλίας μέσα στο σχολείο. Οι μαθητές μέσα στο σχολείο μένουν μόνο στο πρώτο επίπεδο… γι’ αυτό στις τελικές του υπουργείου ο μέσος όρος στη Βιολογία κυμαίνεται από το 9-10-11. Στα υπόλοιπα μαθήματα, το ίδιο και χαμηλότερα.

Στα ιδιαίτερα πάλι θα μείνουν στο πρώτο επίπεδο της παπαγαλίας, απλά θα το κάνουν καλύτερα λόγω της επανάληψης και της επανάληψης, όπως την αδιάλειπτο προσευχή, και θα αυξήσουν τους πόντους τους για κόμμα κάτι…

Η μεγαλύτερη δε παπαγαλία γίνεται στο μάθημα των Νέων Ελληνικών, όπου εκεί οι μαθητές μαθαίνουν μέχρι και ολόκληρες εκθέσεις απ’ έξω. Το αποτυχημένο και διεφθαρμένο σύστημα το έχτισε το ίδιο το σύστημα για λόγους που μόνο η ψυχανάλυση μπορεί να ερμηνεύσει, όπως θα ανέλυε ο ψυχοθεραπευτής μία αυτοκαταστροφική τάση.

Και φταίνε όλοι. Οι γονείς που το ακολουθούν, το υπουργείο που το έχτισε, οι καθηγητές που κάνουν ιδιαίτερα-τέτοιου τύπου. Ο μόνος που δεν φταίει είναι ο μαθητής. Και ο μόνος που πληρώνει το απίστευτο ψυχολογικό βάρος, πάλι ο μαθητής-πιόνι του σάπιου συστήματος. Και κάθε χρονιά τα ίδια. Και κάθε χρονιά και χειρότερα, χωρίς να έχει η ιστορία μας αρχή, μέση και τέλος.