«Η μονοκρατορία των ψευδαισθήσεων» της Μαρίας Θεριστή

 

Η εικόνα των αποδυτηρίων του Λανιτείου Λυκείου, δεν ήταν μία τυχαία παραμέληση συντήρησης, μούχλας, κακοτεχνιών, ανθυγιεινής διαβίωσης, αδιαφορίας απέναντι στην υγεία. Ήταν η εικόνα των αντιφάσεων μιας πολιτείας και κοινωνίας που συντήρησε διαχρονικά μία αποφευκτική και αναβλητική στάση απέναντι σε κάθε μορφής παθογένεια.

Ναι, η μούχλα, εκεί που ντύνονται παιδιά, είναι παθογένεια. Τόσα άλλα αποδυτήρια σε σχολεία, είναι επίσης εκτός λειτουργίας, ως ακατάλληλα, με ή χωρίς μούχλα.

Η κακοτεχνία ήταν πάντα μέρος της ζωής μας και εξαπλώνεται σαν μούχλα, πολυεπίπεδα και στον δημόσιο βίο. Θυμίζει και τον υπερόπτη εργολάβο με το γνωστό γινάτι, που ξέρει πάντα πως οι κακοτεχνίες και οι μούχλες θα φανούν μετά από μερικά χρόνια και πως το ξηρό κλίμα συνηγορεί υπέρ της χρονικής μετάθεσης εμφάνισης και αποκάλυψης της φθήνιας υλικών και αισχροκέρδειας που επικαλύπτεται με νομότυπες επιμετρήσεις δαπανών.

Διανύουμε τα τέλη μία μονοκρατορίας εργολαβικής κυβέρνησης. Περισσότερο από ποτέ άλλοτε, διεφάνη στην παρούσα διακυβέρνηση, ποια ήταν τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα ύστερα από μισό αιώνα δικαίου ανάγκης με συντριπτικές μονοκρατορικές επενέργειες στο πρόσωπο του ενός και μόνου Προέδρου, ο οποίος διορίζει τους πάντες. Ακόμα και εκείνους που θα διορίσουν τους υπόλοιπους (βλ. ΕΔΥ).

Η προεδρική Δημοκρατία όπως έχει διαμορφωθεί σε αυτό τον μισό αιώνα δικαίου ανάγκης, ( η ανάγκη ήταν πάντα ο χειρότερος σύμβουλος του ανθρώπου) επέτρεψε, ειδικότερα ύστερα από την εκλογή Γιώργου Βασιλείου, να γίνεται πάντα λόγος για ονόματα υποψηφίων Προέδρων της Δημοκρατίας, τα οποία δεν προέρχονταν απαραίτητα από τον εδραιωμένο χώρο της πολιτικής και κομματικής ζωής του τόπου. Συνέβαινε τούτο, ένεκα πενίας η οποία διαπιστωνόταν πάντοτε στην επιλογή ονομάτων; (υπήρξαν εποχές που Αναστασιάδης και Χριστόφιας γνώριζαν ότι κάτι τους έλειπε για να είναι υποψήφιοι).

Από την άλλη, έχουμε την πολυτέλεια να ψηφίζουμε κόμματα χωρίς να σκεφτόμαστε ότι οι αρχηγοί τους θα είναι και οι Πρόεδροι στη συνέχεια, έτσι το βόλεμα σε αυτή την άνεση προκαλούσε ανέκαθεν και απορίες ανά πενταετία, ποιος θα κατισχύσει ως πρόσωπο υποψηφιότητας με δελφίνους και δελφινάρια να φθάνουν σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, στο ναδίρ δηλώσεων ετοιμότητας. Την ίδια ώρα που βλέπουμε την τελευταία εικοσαετία, πολιτικές φυσιογνωμίες να ανελίσσονται σχεδόν αστραπιαία ενώ δεν ενέπιπταν στους προβλέψιμους παράγοντες, πάσχουμε και από έλλειψη προσωπικοτήτων παλαιάς κοπής. Η σημερινή εικόνα δημόσιων μοναχικών εξαγγελιών εξωκομματικών υποψηφιοτήτων αναδεικνύει την ενσκήψασα πενία στον καθιερωμένο πολιτικό στίβο, που επέλεξε τα τελευταία χρόνια να παράγει περισσότερο τεχνοκράτες και διεκπεραιωτές, παρά φυσιογνωμίες που διαθέτουν τα χαρακτηριστικά που αναζητεί ο δύσπιστος πλέον και αποστασιοποιημένος πολίτης.

Τα αποτελέσματα της μονοκρατορίας των τελευταίων χρόνων έχουν επιφέρει πλήρη σύγχυση ακόμα και στην αξιολόγηση προσωπικοτήτων που ανεδείχθησαν με τη μεθοδολογία της ανάδειξης των αρίστων. Έτσι που να παρουσιάζονται και φαινόμενα όπως αυτό της Αννίτας Δημητρίου, η οποία από τη θέση της προέδρου της Βουλής επαναλάμβανε τις προάλλες σε δηλώσεις της, « ουδέν μεπτόν για τον Πρόεδρο», τόσες φορές μάλιστα, που περνιόταν για χαλασμένο γραμμόφωνο, ενώ ήταν απλώς μια πρόεδρο Βουλής σε ρόλο συνηγόρου Προέδρου της Δημοκρατίας ή όπως αυτό του Ν. Χριστοδουλίδη, που από μετριοπαθής δευτεραγωνιστής, μετατράπηκε αυτοβούλως σε εξέχοντα δελφίνο.

Ποιοι είναι οι κηδεμόνες και ποιοι οι κηδεμονευόμενοι στον τόπο αυτό; Υπάρχει κανείς αυτόφωτος εδώ πέρα, πλην του Αβέρωφ; Είναι η μονοκρατορία της Αναστασιάδας που έκαμε το σκηνικό της υποβολής υποψηφιοτήτων για την προεδρία της Δημοκρατίας να μοιάζει με άνοιγμα αβγού Kinder έκπληξη, ή ευθύνονται σύνδρομα που έπληξαν αντιπολίτευση, πολιτικούς και πολίτες κρατώντας τους σε ληθαργικές φοβίες; Μοιάζει σήμερα το πολιτικό σκηνικό να αναζητεί πολιτικό αναμορφωτή, όταν εδώ και πάρα πολλά χρόνια κυβερνούν άτομα τρίτης ηλικίας, τα οποία, μάλιστα, εμποδίζονται να ακολουθούν μία ήρεμη ζωή συνταξιούχου. Πότε αναδείξαμε, αλήθεια, τελευταία φορά, κάποιον Πρόεδρο ο οποίος δεν ήταν σε συντάξιμη ηλικία; Κάποιον σαν τον Κυριάκο απ΄τα Χανιά, τον Μητσοτάκη; Η πραγματικότητα είναι πως αυτός κατάφερε να ξεγυμνώσει ένα γυμνασμένο μπράτσο για εμβολιασμό, να διαθέτει την πιο ενδεδειγμένη ηλικία και το στιβαρό χιούμορ του αυτοσαρκασμού, που μόλις τώρα γνωρίζουμε ξανά ως προσόν για πολιτικό, μετά τον Γλαύκο Κληρίδη.

Γεννημένος με τζάκι, χωρίς να αποκτά συλλογή τζακιών αμέσως μετά την ανάμειξή του με την πολιτική. Ένα «ωφέλιμο» πράγμα που μας δίδαξε η μονοκρατορία της Αναστασιάδας, είναι πως το να διστάζουμε να σταθούμε απέναντ΄΄ι της για να μετρήσουμε τα τζάκια που απέκτησε -με την άλλη έννοια που προσέδωσε στη λέξη «τζάκια»-, μόνο και μόνο για να μην βλάπτουν αύριο και τα παιδιά μας, θα ήταν η χειρότερη επιλογή. Εμείς ωστόσο, δεν έχουμε πολιτικούς σαν τη Φώφη να μας πουν πως, «εάν ζεις με τον φόβο, αυτό δεν είναι ζωή. Πάλεψε, τουλάχιστον θα πεις ότι αγωνίστηκες. Ότι δεν το έβαλες ποτέ κάτω». Εμείς στην ανθρωποφαγία που επικρατεί εν γένει στον τόπο, ξεμένουμε από πολιτικούς και παρακολουθούμε εξαγγελίες πολιτικών αναμορφωτών. Τα τζάκια μας αυτοανακυκλώνονται, αλλά δεν μας κληροδοτούν ούτε μια Φώφη. Ούτε καν έναν Κυριάκο να μας χαμογελά αβέρντα και να παίρνει τηλέφωνο στον τοπικό σταθμό για να πει στον αέρα, «σας άκουσα που λέγατε, σιγά μην μας ακούει ο Πρωθυπουργός».