Δύο κράτη, όπως λέμε «χρυσά» διαβατήρια

Από το 2017, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, σύμφωνα με πάμπολλες πηγές από δημοσιογράφους, αρχηγούς κομμάτων αλλά και τον Τσαβούσογλου, συζήτησε άτυπα με τον Τσαβούσογλου τη λύση δύο κρατών. Έκανε τριάμισι χρόνια να πάει σε συνομιλίες με τον Ακιντζί, με την ελπίδα ότι θα πουλήσει όσα πιο πολλά διαβατήρια μπορεί μέχρι να πάει στο καλό ο Ακιντζί γιατί δεν τον βόλευε, μιας και ακολουθούσε πιστά τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, και έτσι ο Πρόεδρος και η ελληνοκυπριακή πλευρά θα έμενε εκτεθειμένη αν συνέχιζαν οι συνομιλίες. Προτίμησε λοιπόν να ροκανίσει τον χρόνο, ούτως ώστε να εκλεγεί ο Τατάρ ο οποίος εξυπηρετεί πλήρως τα συμφέροντα του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Δεν εξυπηρετεί, βέβαια, τα συμφέροντα της χώρας μας και κανενός νοήμονα πολίτη σε αυτή τη χώρα. Γνωρίζω ότι οι πλείστοι δεν συνειδητοποιούμε τι σημαίνει δύο κράτη, νομίζουμε ότι θα είναι κάτι όπως τώρα. Δύο κράτη σημαίνει στο τέρμα της Λήδρας να κουτουλάτε με τους Τούρκους, σημαίνει η Κερύνεια, η Μόρφου, το Ριζοκάρπασο, η Αμμόχωστός μας να είναι τουρκικές και το σλόγκαν μας να είναι «Πάλι με χρόνια με καιρούς». Σημαίνει πυρηνικούς σταθμούς όπου βολεύει στην κατεχόμενη γη μας, αφού με τα δυο κράτη θα θεωρείται πλέον τουρκική και ό,τι θέλουν κάνουν. Αυτό είναι καλά να το εμπεδώσουμε και με όλη τη δύναμη της ψυχής μας να το αποτρέψουμε. Ο Πρόεδρος που θα διαπραγματευτεί δύο κράτη είναι για εμένα ο μεγαλύτερος προδότης της χώρας μας, γιατί σερβίρει την κατεχόμενή μας πατρίδα στο πιάτο της Τουρκίας.

Μέσα στον Απρίλιο, λοιπόν, το πιο πιθανό είναι να πάμε σε Πενταμερή (5+1). Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει και οφείλει να κάνει ξεκάθαρο στον λαό τι θα έχουν μέσα οι αποσκευές που ονομάζονται Κυπριακό (όχι οι άλλες που πήρε στις Σεϋχέλλες). Αν μέσα στις αποσκευές του έχει Πλαίσιο Γκουτέρες, τότε η έναρξη συνομιλιών είναι σχεδόν βέβαιη και μια πιθανή επίλυση πολύ κοντά. Το Πλαίσιο Γκουτέρες εξασφαλίζει όλα όσα διεκδικούσαμε τόσα χρόνια. Στο σημείο ένα, έχουμε κατάργηση των επεμβατικών δικαιωμάτων, στο σημείο δύο άμεση και δραστική μείωση των στρατευμάτων από την πρώτη μέρα και παραμένουν 650 της ΤΟΥΡΔΥΚ και 950 της ΕΛΔΥΚ για ένα χρονικό διάστημα το οποίο θα καθοριζόταν αν ο Πρόεδρός μας δεν σηκωνόταν να φύγει από το Κραν Μοντανά. Στο σημείο τρία το εδαφικό, στο σημείο 4 το περιουσιακό, στο σημείο 5 η ισότιμη μεταχείριση και στο σημείο 6 η αποτελεσματική συμμετοχή. Θα σταθώ στο τελευταίο, γιατί έχω συνειδητοποιήσει ότι ο κόσμος θεωρεί την πολιτική ισότητα αριθμητική ισότητα. Δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση 50-50, γι' αυτό μην πέφτετε στην παγίδα και τα ψεύδη όσων θέλουν να συντηρούν το status quo, γιατί ακόμα το πάρτι δεν έχει τελειώσει. Αυτό να μου το θυμηθείτε. Όσο υπάρχουν τρόποι αρπαχτής και όσο η Βουλή και πολλά μέλη της είναι και τα ίδια διαπλεκόμενα, θα δαιμονοποιούνται τα πλαίσια και οι συνομιλίες. Άλλωστε, αυτό έχει αποδειχθεί στις περιόδους της κρίσης του 2013-2015 όπου όλοι είχαν στραμμένα τα βλέμματα στην επίλυση του Κυπριακού, γιατί οι αρπαχτές ήταν άφαντες με την τρόικα.  Μετά ανακάλυψαν τα «χρυσά» διαβατήρια και μας έπεισαν ότι υπάρχουν πολλά πλαίσια Γκουτέρες και τάχα δεν ήξεραν σε ποιο πλαίσιο απευθύνεται ο Γκουτέρες…

Η αλήθεια είναι απλή: δεν υπάρχει δημοκρατία και ελευθερία με άλυτο το Κυπριακό, καμία επίσης πράσινη πολιτική που προωθεί η ΕΕ μέσα από την πράσινη συμφωνία δεν μπορεί να εφαρμοστεί αποτελεσματικά γιατί ο αέρας είναι ένας, το περιβάλλον είναι έναν το ίδιο και οι θάλασσες. Η άλλη δυσάρεστη αλήθεια είναι ότι όσο παραμένει άλυτο το Κυπριακό, η Τουρκία θα το εκμεταλλεύεται για να επεκτείνει τα σύνορά της. Ό,τι έγινε με την Αμμόχωστο και τις θάλασσές μας, θα γίνει και με τη νεκρή ζώνη, και να μου το θυμηθείτε. Η ΕΕ, διά στόματος Σχοινά, Μπορέλ και Μισελ, αλλά και η Ρωσία και η Αμερική, εμμένουν στο ψήφισμα 1251 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για την επίλυση του Κυπριακού στη βάση ΔΔΟ.

Είναι η ευκαιρία μας να απολαμβάνουμε ολόκληρη τη χώρα μας και να δικαιώσουμε όλους τους πρόσφυγες με την επιστροφή όσων θέλουν, αλλά και αποζημιώσεις. Τα σοβαρά, όμως, ζητήματα είναι δύο σε αυτή την ευκαιρία που μας έρχεται τον Απρίλιο. Το ένα είναι τι θέλει να έχουν μέσα οι αποσκευές του ο ΠτΔ. «Χρυσά» διαβατήρια, άλλου είδους αρπαχτές ή δημοκρατία και ελευθερία στην Κύπρο μας; Το δεύτερο σοβαρό ζήτημα είναι ότι ο ΠτΔ που θα διαπραγματευτεί το μέλλον μας έχει απολέσει την εμπιστοσύνη και αξιοπιστία του στο διεθνή χώρο, όχι πως και εδώ στη χώρα μας τον εμπιστευόμαστε για οτιδήποτε πλέον.