«Για τους ψύλλους καίει το πάπλωμα» του Χρήστου Πουργουρίδη

 

Η απόφαση του Προέδρου Αναστασιάδη να ακυρώσει τη συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ελπιδοφόρο επειδή παρευρέθηκε στα εγκαίνια του «Σπιτιού της Τουρκίας» αποτελεί ακόμη μια ισχυρή απόδειξη ότι ο άνθρωπος συνεχίζει να βυθίζεται σε ευθεία πορεία προς τον πάτο. Ο άνθρωπος μοιάζει σαν καπετάνιος σε ένα γερασμένο καράβι που το οδήγησε σε αχαρτογράφητο πέλαγος με τεράστια τρικυμία και με το ένα χέρι κρατά το τιμόνι, με το άλλο κρατά ένα μπουκάλι ρούμι και με τη γλώσσα σκυλοβρίζει όποιον βρεθεί μπροστά του, αφού δεν ξέρει προς τα πού να στρίψει το τιμόνι. Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής ανήκει στο κλίμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου το οποίο εδρεύει στην Κωνσταντινούπολη.

Η διατήρηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην ιστορική του έδρα απαιτεί λεπτούς και προσεκτικούς χειρισμούς. Και προ πάντων, επιβάλλει την αποφυγή προκλήσεων προς την κυβέρνηση και την πολιτική ηγεσία της Τουρκίας. Κανείς δεν έχει εξουσία ελεύθερης διάθεσης του ιστορικού μέλλοντος του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Δεν είναι περιουσία μας, την οποία μπορούμε να διαχειριζόμαστε όπως μας αρέσει. Ανήκει, βεβαίως, και σε εμάς τους Κυπρίους το Οικουμενικό Πατριαρχείο, σαν Έλληνες Ορθόδοξοι που είμαστε. Αλλά όχι μόνο σ’ εμάς. Ανήκει στις ψυχές δεκαοκτώ αιώνων ελληνικού χριστιανισμού, όπως επίσης, πολύ περισσότερο, ανήκει στην ελληνόφωνη, και όχι μόνο, Ορθοδοξία των αιώνων που θα έρθουν.  Εμείς, οι Έλληνες της Κύπρου, είμαστε μια μικρή μειοψηφία των εκατομμυρίων Χριστιανών που αναγνωρίζουν το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως την Κιβωτό της Ορθοδοξίας. Αυτά τα εκατομμύρια αποτελούμε τους σημερινούς προσωρινούς διαχειριστές του.

Με τα όσα έκαμε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης σαφώς είμαστε απερίσκεπτοι και άσωτοι διαχειριστές ενός τέτοιου σεπτού, όσο και ζωντανού πολιτισμού, με διεθνή ακτινοβολία και παραδοχή. Αλλ’ η αφροσύνη μας οφείλει να έχει ένα όριο: να μην είμαστε εμείς εκείνοι που θα καταφέρουμε το καίριο πλήγμα στο προπύργιο αυτό της πίστης μας. Ξέρεις, κύριε Πρόεδρε της Κυπριακής Δημοκρατίας, άλλο δημόσιο βήμα του ελληνισμού, που να γίνεται παντού δεκτό με σεβασμό κι ευλάβεια, έτσι όπως γίνεται δεκτό το Οικουμενικό Πατριαρχείο; Έχει καταφέρει άλλος Έλληνας δημόσιος άνδρας να μιλήσει από παγκόσμια βήματα για τα εφιαλτικά προβλήματα της εποχής μας, με την τόσο καθαρή φωνή αγάπης για τον βιαζόμενο άνθρωπο και τη λεηλατούμενη φύση, όπως μιλάει ο Πατριάρχης μας, με το δικό του κύρος; Ξέρεις άλλο θρησκευτικό ηγέτη στις ΗΠΑ που να προΐσταται μιας μικρής σε αριθμό εκκλησιαστικής κοινότητας και να έχει τόσο κύρος όσο ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, ώστε να προσκαλείται στον Λευκό Οίκο και να γίνεται δεκτός από τους υπουργούς της υπερδύναμης όποτε το θελήσει; Στη μακρά σου πολιτική σταδιοδρομία, κ. Πρόεδρε, και την ακόμα πιο μακρά ενασχόλησή σου με την πολιτική, έχει ξανασυμβεί ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ να μεταβεί με το υπηρεσιακό αεροσκάφος στην Κωνσταντινούπολη για να συναντήσει τον Οικουμενικό Πατριάρχη και να αρνηθεί να συναντήσει τον Τούρκο ομόλογό του; Ποιος ήταν ο «αρχιτέκτονας» αυτής της επίσκεψης; Στα δύσκολα και μαύρα χρόνια της εισβολής, η Αρχιεπισκοπή Αμερικής στάθηκε όσο λίγοι στο πλευρό του λαού μας.

Και λάθος να ήταν η παρουσία του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου στην εκδήλωση, άλλη θα έπρεπε να ήταν η αντίδραση του Προέδρου. Δεν είναι δυνατόν σε μια οποιαδήποτε σχέση να μην υπάρχουν διαφωνίες, επιλογές και συμπεριφορές και από τις δύο πλευρές που πληγώνουν την άλλη. Αυτά, όμως, δεν πρέπει να καταστρέφουν τις σχέσεις.

Συμπεριφέρθηκε ο Πρόεδρός μας σαν τον άφρονα εκείνον αγρότη που βρήκε ψύλλους στο πάπλωμα και έκαψε για τους ψύλλους το πάπλωμα και αν δεν έτρεχαν σε βοήθεια οι γείτονές του θα εγίνετο στάχτη ολόκληρο το σπίτι!  Βάζει συχνά τα τελευταία χρόνια παρόμοιες φωτιές ο Πρόεδρός μας. Από τη στάση του Έλληνα πρωθυπουργού για το υπό συζήτηση θέμα, αν πάρει φωτιά το σπίτι μας δύσκολα θα βρεθούν γείτονες να μας βοηθήσουν….