Ανοχή Πρόεδρε, ναι. Αλλού; Θα σας είχαν πάρει με τις λεμονόκουπες

Κατ’ αρχάς, τα θετικά: H επιτυχία της εκδήλωσης «Είναι η Ώρα», της στάσης εργασίας των γυναικών χθες.

Δεν θα σας πω ψέματα, ούτε εγώ δεν την περίμενα. Θεωρούσα ότι οι «γνωστές» θα διαδήλωναν στη μοναξιά τους και μετά θα τα μάζευαν και θα πήγαιναν σπίτια τους για ένα περήφανο μεν, καταθλιπτικό δε –εκ του αποτελέσματος– Σαββατοκύριακο.

Το αποτέλεσμα με εξέπληξε. Πολύ ευχάριστα. Δεν ήταν κοσμογονία, όχι. Ούτε και ανέμενε κανείς να ήταν. Ήταν όμως μια πολύ καλή αρχή. Και μπράβο σε όλες.

Λίγες ώρες νωρίτερα είχα διαβάσει άναυδος την ομιλία του Προέδρου της Δημοκρατίας με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας. Δύο φορές. Για να βεβαιωθώ ότι σωστά κατάλαβα. Κόντευε μεσάνυχτα και η κούραση ήταν πολλή.

Κι όμως. Μια χαρά είχα καταλάβει. Ο Πρόεδρος «την είπε» κανονικότατα στις γυναίκες και περίπου έριξε σ’ αυτές το βάρος της ευθύνης για τον παραγκωνισμό τους! Ναι ντε, ο συγκεκριμένος! Ο Αναστασιάδης!

Δεν διορθώνω τα ελληνικά για να μην κατηγορηθώ ότι αλλοίωσα κάτι. Τους ζήτησε αρχικά «να υπερασπίζεστε των γυναικών που κατέχουν αξιώματα όταν δέχονται ανεπίτρεπτές επιθέσεις είτε από αξιωματούχους του κράτους διότι από εσάς εναπόκειται»

Και συνέχισε: «Όσο η σιωπή σας και η ανοχή σας επιτρέπει σε κάποιους συστηματικά να στοχεύουν αξιωματούχους του κράτους διότι είναι γυναίκες άλλο τόσο μην αναμένετε ότι μπορεί να τύχετε υπεράσπισης από κάποιους άλλους. Εμείς πράττουμε το καθήκον μας. Έχετε υποχρέωση». Και πρόσθεσε ότι δεν είναι το εκλογικό σύστημα που ευθύνεται, αλλά οι ίδιες οι γυναίκες. Όπως είπε, δεν μπορεί σε ένα Κοινοβούλιο να είναι εξαίρεση οι γυναίκες.

Αλλά δεν έμεινε εκεί: «Ποιος σας εμποδίζει να επιλέξετε και να αναδείξετε με την ψήφο σας και να ενισχύσετε την παρουσία των γυναικών στο Κοινοβούλιο; Από εσάς εξαρτάται. […] Θα μπορούσε να ήταν γυναικοκρατούμενη η εξουσία και η πολιτική αν εσείς το αποφασίζατε», ανέφερε. Είχε κι άλλο: «Τα λέω αυτά για να αφυπνίσω αυτό το οποίο υπαγορεύει το καθήκον μου. Δεν είναι αρκετό να περιμένετε από τους άνδρες να επιβάλουν κανόνες. Εσείς τι κάνετε; Από εσάς αναμένω δείγματα γραφής...».

Μιλάμε για τον Πρόεδρο ο οποίος περιορίζει τις γυναίκες συνήθως σε θέσεις επιτρόπων αντί υπουργών και, στον τελευταίο ανασχηματισμό, μείωσε σε μία τη γυναίκα στο Υπουργικό του, στο οποίο συμπεριέλαβε έναν άντρα επιπλέον. Υπουργό Παιδείας. Έναν άντρα ο οποίος, ερωτηθείς για τον αποκλεισμό της μοναδικής γυναίκας υποψήφιας από το ψηφοδέλτιο του ΔΗΣΥ στη Λάρνακα, απάντησε ότι το κόμμα πάει «σε εκλογές, όχι σε καλλιστεία».

Έναν Πρόεδρο ο οποίος πέρα από το ότι εξακολουθεί να απευθύνεται σε γυναίκες με το «κούκλα μου» αλλά και να τον βαραίνουν, εκτός από τα άλλα, αναφορές όπως το κλασικό «εμείς τολμήσαμε και ζητήσαμε συγγνώμη, ανεξάρτητα αν τα θύματα ήταν αλλοδαπές», έχει και το απύθμενο θράσος να λέει, μετά από όλα όσα έκανε και παρέλειψε να κάνει: «Εμείς πράττουμε το καθήκον μας. Έχετε υποχρέωση». Και πως εκείνες ευθύνονται. Μα καταλάβατε;

Ζητά δε από τις γυναίκες να υπερασπίζονται (εκείνες) τις γυναίκες σε αξιώματα –τις ελάχιστες στις μέρες του πέρα από τις θέσεις επιτρόπων με αντικείμενο ή άνευ αντικειμένου– όταν, πρώτον, αυτό είναι ευθύνη επίσης δική του πρωτίστως και δεύτερον, οι υποτιμητικές λόγω φύλου, σεξιστικές και άλλες επιθέσεις που δέχονται έχουν δράστες, όπως σωστά σημειώνει, άλλους αξιωματούχους. Δικούς τους βουλευτές και δικούς τους άλλους.

Τη συμπεριφορά των οποίων ποτέ δεν άνοιξε το στόμα του να την ψέξει. Ποτέ όμως. Ούτε και μία φορά.

Επτά χρόνια μετά την εκλογή του, ο άνθρωπος αυτός δεν έχει κάνει τίποτα για να προωθήσει την ισότητα πέρα από κάτι ρυθμίσεις για άδειες και επιδόματα και 2-3 άλλα… πατσιαρίσματα σε σχέση και με τα ισχύοντα στην ΕΕ, την ώρα που η υποτίμηση του ρόλου της γυναίκας είναι σίγουρα μεγαλύτερη με τη δική του ανοχή ως πρώτου πολίτη από ό,τι ήταν σε διάφορες άλλες θητείες.

Έναν Πρόεδρο επί των ημερών του οποίου τίποτα δεν έγινε ενάντια στις γυναικοκτονίες αλλά και στη βία των υπολοίπων μορφών ενάντια στις γυναίκες και ένα σωρό άλλα πράγματα. Επτά χρόνια μετά. Και κοντά έναν χρόνο που βρίσκαμε τα απομεινάρια φτωχών γυναικών σε βαλίτσες σε λίμνες και μεταλλεία.

Τίποτα. Μόνο μπλα - μπλα, επτά χρόνια και μόνο μόστρα σε όσα κάνουν οι ΜΚΟ των γυναικών. Και τώρα τους κάνει και κήρυγμα! Και τους τρίβει στη μούρη –και χθες– ότι διόρισε την Κυριακίδου επίτροπο. Όταν όλοι ξέρουμε το συνδεόμενο με τις προεδρικές του 2018 παρασκήνιο που επέβαλε τον διορισμό της.

Αλήθεια, πόσο πιο προκλητικός και θρασύς μπορεί να γίνει αυτός ο άνθρωπος; Στα τρία χρόνια που μας απομένουν στα χέρια του, φοβάμαι πως η απάντηση είναι πολύ. Πολύ ακόμα.

Μοναδική μας ελπίδα είναι κάποιος άλλος να έχει χάσει την ντροπή και να τη βρει κάπου, στον δρόμο του. Ξέρουμε όμως όλοι μας ότι θαύματα δεν συμβαίνουν.

Πόσω μάλλον τέτοια.

Εάν κάτι βαραίνει πολλές γυναίκες, Πρόεδρε, είναι ότι ψήφισαν εσάς και το είδος σας. Αυτό ναι. Αλλά κάποτε δεν είχαν πολλές επιλογές –διότι δεν τους αφήσατε– και κάποτε ήταν και εκείνες ενώπιον των τραγικών διλημμάτων στα οποία βρίσκονταν και οι άντρες.

Σ’ αυτά οφείλετε άλλωστε την πολιτική σας ύπαρξη, ακόμα. Σίγουρα όχι στις επιδόσεις σας, πολιτικές και... άλλες. Νομίζω καταλαβαινόμαστε. Μην προκαλείτε όμως κι από πάνω. Έτσι;