Και μακάρι μια μέρα, Κύπρος, να απαλλαγείς από εμάς...

Όσο περνούν τα χρόνια τόσο ενισχύεται η πεποίθησή μου πως αυτός ο λαός όχι απλά δεν θα δει καλύτερες μέρες, αλλά δεν αξίζει να δει καλύτερες μέρες. Δεν αξίζει.

Και δεν τις αξίζουμε όχι τόσο για το κακό κομμάτι της κοινωνίας –αυτό το μεγάλο δυστυχώς, το φαύλο, το ακατέργαστο, το οποίο ζει για να βαριέται και για να ζηλεύει το καθετί που δεν έχει– όσο για τους υπόλοιπους. Αυτούς που πότε σιωπούν βολικά και πότε υποκρίνονται.

Τα όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες στην Πάφο θα έπρεπε να είχαν ξεσηκώσει τον κόσμο για πολλούς και διάφορους λόγους, αρχής γενομένης από τη διαφύλαξη της ίδιας της δημοκρατίας και του ελέγχου της από τους πολίτες, αντί από άλλα κέντρα εξουσίας.

Για όσους και όσες δεν το παρακολουθήσατε πολύ, όλα δείχνουν πως τα ευρήματα στον χώρο της αρχαίας Ιεροκηπίας είναι πολύ σημαντικότερα από όσο αρχικά είχαμε καταλάβει, με την ανάγκη περαιτέρω ανασκαφής να είναι αυτονόητη. Ή να έπρεπε να είναι.

Έλα όμως που ο τράγος έχει άλλη άποψη. Μπορεί να μην μπήκε με το τρακτέρ όπως –ως σπουδαίος Έλλην και πατριώτης!– είχε πει ότι θα έκανε, πλην όμως η δύναμή του η οποία αυξάνεται ραγδαία φτάνει μέχρι και του σημείου το Τμήμα Αρχαιοτήτων να αλλάζει τις εκθέσεις του και επί της ουσίας να συναινεί στο θάψιμο όσων δεν έχουν ανασκαφεί προκειμένου να προχωρήσει το ξενοδοχείο του CEO της Εκκλησίας ΛΤΔ, μαζί με έναν επενδυτή ο οποίος, μεταξύ άλλων, έφτιαχνε… ταινίες.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο ΠΟΛΙΤΗΣ PREMIUM