Ο Γιώργος Γαβριήλ ζωγραφίζει εδω και σαράντα χρόνια. Έχει κάνει εκθέσεις , έχει εκπροσωπήσει την Κύπρο σε εκθέσεις ζωγραφικής στο εξωτερικό. Δεν είναι κάποιος που ξύπνησε ένα πρωί και είπε "Α! Ατε! Ας κάμω έναν πίνακα να δείχνει την πραγματική άποψη που έχει ο κόσμος για τον Γρίβα!".
Ο Γιώργος Γαβριήλ , ουδέποτε κρύφτηκε και ουδέποτε έκρυψε την τέχνη του ή τις πολιτικές τους καταβολές. Την πολιτικοποιημένη τέχνη του.
Και αντί να συζητούμε περί τέχνης, δηλαδή τεχνοτροπία , υλικά, τεχνικές, μεγέθη, βαθμό δυσκολίας , στυλ , καλλιτεχνική εξέλιξη, καταξίωση , επιτυχίες , αποτυχίες -αυτά με αλλα λόγια που κάθε μορφή τέχνης και συγκεκριμένα η ζωγραφική θέτουν ως κριτήρια- συζητούμε αν πρόσβαλε τα χρηστά ήθη!
Αντί να συζητούμε αν ο καλλιτέχνης επάξια έχει κερδίσει το κοινό ή αν είναι υπερτιμημένος, όπως συμβαίνει σε όλες τις πολιτισμένες ΚΟΣΜΙΚΕΣ Δ Η Μ Ο Κ Ρ Α Τ Ι Ε Σ του κόσμου , έχουμε το Υπουργείο Παιδείας να διατάζει έρευνα (!) για τα έργα του Γαβριήλ.
Σε μια ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΗ επίσης δημοκρατία, θα είχαν ήδη εκδώσει ανακοινώσεις συμπαράστασης στον καλλιτέχνη όλοι οι οργανισμοί που προάγουν και υπερασπίζονται τις τέχνες: από τον πιο ερασιτεχνικό όμιλο μέχρι κρατικούς θεσμούς. Δεν ακούσαμε τίποτε. Μα τίποτε!
Αγαπητοί και αγαπητές.
Περι ορέξεως κολοκυθόπιττα, λέει η παροιμία. Το αρέσει ή δεν αρέσει η τέχνη του Γαβριήλ , είναι ένα προσωπικο ζήτημα που έγκειται στην υποκειμενικότητα του κάθενος. Το να διατάζεται όμως έρευνα εναντίον ενος συνανθρώπου μας διότι ζωγράφισε αυτό που νιώθει, ειναι φασισμός! Καθαρός, αγνός και χρυσός φασισμός!
Θα το αφήσουμε έτσι;
*Η Έλενα Γ. Καραγιώργη είναι εκπαιδευτικός.
