Κυπριακό χωρίς περιεχόμενο

Με αφορμή τις δηλώσεις του Αβέρωφ Νεοφύτου για την ανάγκη να δοθεί στους Τ/Κ η πολιτική ισότητα, ξεκίνησε μια νέα συζήτηση για το τι είναι τελικά πολιτική ισότητα και πώς την εννοούμε. «Μήπως ο κύριος Αβέρωφ ζητά αποδοχή των βέτο και της αριθμητικής ισότητας; Μήπως προτείνει αποδοχή της τουρκικής ερμηνείας της πολιτικής ισότητας;», διερωτήθηκε ο Νικόλας Παπαδόπουλος. Ενώ ο Χρύσης Παντελίδης έγραψε ότι η θετική ψήφος ή το βέτο δεν αποτελούν «έκφραση πολιτικής ισότητας, αλλά επιβολή πολιτικής ισοπέδωσης. Η οποία, τελικά, ισοπεδώνει την έννοια της δημοκρατίας». Τέθηκε το ερώτημα σε ποιο άλλο ομοσπονδιακό κράτος υπάρχουν βέτο και κατά πόσο μπορεί η λύση να καταπατά την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, όπου η ψήφος των Ε/Κ θα μετρά λιγότερο από αυτή των Τ/Κ.

Το σωστό περιεχόμενο, η πρόταξη του βέτο ή η επίκληση άλλων ομοσπονδιών για να πείσουν για το απαράδεκτο των όσων σήμερα συζητάμε δεν είναι κάτι καινούργιο. Όπως καινούργια δεν είναι ούτε η ταύτιση της λαϊκής κυριαρχίας, με τη λογική του «ένας άνθρωπος μια ψήφος». Είναι, όμως, ενδεικτική της υποκρισίας τους. Διότι, από τη στιγμή που επικαλούνται άλλα παραδείγματα ομοσπονδιών οφείλουν να εξηγήσουν και ποιες άλλες ομοσπονδίες αποτελούνται από δύο ζώνες, όπως προβλέπεται βάσει των συμφωνιών (που το ΔΗΚΟ αποδέχεται); Σε ποια ομοσπονδία μια κοινότητα, λόγω μεγέθους, επιβάλλεται απόλυτα έναντι της άλλης; Όπως οφείλουν να κατονομάσουν και τις ομοσπονδίες που λειτουργούν στη βάση αυτού που έχουν αναγάγει σε συνώνυμο της δημοκρατίας. Στις προηγούμενες εκλογές στην Αμερική ο Τραμπ εξελέγη Πρόεδρος, παρά το γεγονός ότι έλαβε 2 εκατομμύρια ψήφους λιγότερες από τη Χίλαρι Κλίντον. Πήρε όμως 304 από τους 538 εκλέκτορες που κουβαλούν οι 30 από τις 50 πολιτείες που κέρδισε. Κάτι παρόμοιο συνέβη και το 2000 όταν ο Τζορτζ Μπους επικράτησε του Αλ Γκορ. Με το σύστημα των εκλεκτόρων οι Αμερικανοί θεωρούν ότι διασφαλίζουν πως όλες οι πολιτείες- από την πιο μικρή μέχρι την πιο μεγάλη- έχουν ουσιαστική συμμετοχή στα κέντρα αποφάσεων. Το ίδιο ισχύει -με τη διπλή ψήφο- στην Ομοσπονδία της Γερμανίας. Στη Μεγάλη Βρετανία το Εθνικό Κόμμα Σκωτίας με ποσοστό μόλις 1/3 αυτού των Φιλελευθέρων (3,9% έναντι 11,5%) πήρε 4+ φορές περισσότερες έδρες (48 έναντι 11), οι οποίοι έλαβαν όσες έδρες έλαβε το Εθνικό Ενωτικό Κόμμα Β. Ιρλανδίας με ποσοστό 0,8%. Ακόμα όμως και σε ενιαία κράτη, το όριο εισδοχής (που υπάρχει και στην Κύπρο) ή το μπόνους εδρών του πρώτου (που ισχύει στην Ελλάδα) αμφισβητεί την αρχή του «ένας άνθρωπος μια ψήφος». Μήπως θεωρούν ότι δεν είναι δημοκρατικό το πολίτευμα της Αμερικής ή της Ελλάδας; Ότι είναι δημοκρατικά ελλειμματικό αυτό της Μεγάλης Βρετανίας; Πως το επίπεδο της δημοκρατίας μας υπερέχει αυτού της Γερμανίας;

Γιατί δεν έχουν πρόβλημα ο Νικόλας Παπαδόπουλος και ο Χρύσης Παντελίδης που η Κύπρος με 0,17% του συνολικού πληθυσμού της ΕΕ εκπροσωπείται στο Ευρωκοινοβούλιο με έξι βουλευτές, ποσοστό 0,82%, πενταπλάσιο δηλ. του μεγέθους της; Τη στιγμή που η Γερμανία των 82+ εκατομμυρίων εκπροσωπείται με 99; Η ψήφος, δηλαδή, του Κύπριου ψηφοφόρου, που έδωσε την ευκαιρία στον Κώστα Μαυρίδη να βρίσκεται σήμερα στα έδρανα του Ευρωκοινοβουλίου και να παραδίδει μαθήματα δημοκρατίας, μετρά 6 φορές περισσότερο από αυτήν του Γερμανού; Γιατί δεν ανησυχούν ότι καταργείται η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας από το γεγονός ότι βουλευτής που εκπροσωπεί το ΔΗΚΟ στο εθνικό κοινοβούλιο εκλέχθηκε με 1.668 ψήφους, ενώ εκτός Βουλής βρίσκονται υποψήφιοι που έλαβαν 9.000; Αμφισβητούν, μήπως, τη δημοκρατικότητα της εκλογής Ορφανίδη; Αν μεταξύ επαρχιών θεωρούμε ότι είναι θεμιτή και αναγκαία η δημιουργία -μακριά από λογικές του «ένας άνθρωπος μια ψήφος- συνθηκών για αποτελεσματική εκπροσώπηση όλων, πώς μπορεί να το θεωρούμε μη δημοκρατικό και απαράδεκτο όταν αφορά δύο διαφορετικές κοινότητες;

Πώς θεωρούν ότι τα όσα συνθέτουν τα χαρακτηριστικά δημοκρατικών ομοσπονδιών αλλού, όπως είναι η καθολική πρόσβαση των κοινοτήτων/πολιτειών στα κέντρα αποφάσεων, η εξισορρόπηση μέσα από το σύστημα των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της χώρας, η πεποίθηση ότι το ομόσπονδο κράτος δουλεύει για όλους, μπορούν να διασφαλιστούν χωρίς όσα συνειδητά αποκλείουν; Αν δηλαδή δεν υπάρχει αριθμητική ισότητα σε συγκεκριμένους θεσμούς, κάποιου είδους βέτο, πρόνοιες που θα επιβάλλουν οι αποφάσεις να λαμβάνονται με ψήφους και των δύο κοινοτήτων; Πολύ περισσότερο όμως πώς θεωρούν ότι είναι δυνατόν -στην απουσία τέτοιων ασφαλιστικών δικλίδων- να συναινέσει η τ/κ πλευρά σε μια λύση; Να καταστεί δηλαδή -με την ψήφο της- από κοινότητα όπως προνοούσε το Σύνταγμα που ίδρυσε την ΚΔ, της οποίας θέλουν συνέχιση, σε απλή μειοψηφία;

Είναι δίκαιο; Αυτό εναπόκειται στον καθένα να κρίνει. Όπως μπορεί ο καθένας να το αποδεχθεί ή να το απορρίψει, αναλαμβάνοντας και το βάρος των επιπτώσεων που μια τέτοια επιλογή κουβαλά. Είναι όμως ξεκάθαρα υποκριτικό να υποστηρίζει κάποιος ότι η διζωνικότητα και δικοινοτικότητα μπορούν να επιτευχθούν χωρίς κάποιου είδους θετική ψήφο από τους Τ/Κ, όπως είναι και ηθικά απαράδεκτο να υποστηρίζει ότι χωρίς την αποδοχή κάποιου είδους εξισορρόπησης μια λύση είναι εφικτή. Η ομοσπονδία δεν είναι χωρίς περιεχόμενο. Η συζήτηση του Κυπριακού, όπως την έχουν καταντήσει, είναι. Οι επιπτώσεις όμως της μη λύσης, και περιεχόμενο θα έχουν και αποδέκτες. Γι’ αυτό και όσοι κατεβαίνουν στην πολιτική αρένα ζητώντας την ψήφο του λαού με σύνθημα «Καθαρή αλλαγή», το ελάχιστο που έχουν να κάνουν είναι να σταματήσουν να τον κοροϊδεύουν.

antopoly@cytanet.com.cy