«Σοβαρά Γληόρη;» του Γιώργου Ζερβίδη

 

Αλήθεια σοβαρά; Υπήρξες τόσο αφελής; Εγώ θα σου τα πω σταράτα κι ας πληγωθείς μέρα που είναι. Θυμάσαι για ποιο ιδανικό θυσιάστηκες; Για την ελευθερία και το δικαίωμα ενός λαού να αποφασίζει μόνος του για τη μοίρα του χωρίς αφέντες και πάτρωνες.

Ξέρεις πού καταλήξαμε; Δεν ξέρω αν τα 'μαθες. Άκου λοιπόν. Δυο μόλις χρόνια μετά τη θυσία σου ιδρύθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία. Δεν ήταν η ένωση με την Ελλάδα που ήταν ο πρωταρχικός στόχος, αλλά ήταν ένας καλός συμβιβασμός σύμφωνα με τα δεδομένα της εποχής. Ήταν αυτοδιάθεση. Ποτέ δεν αγαπήσαμε το κράτος μας όμως. Ποτέ δεν αγωνιστήκαμε για να πάμε μπροστά. Αντίθετα, βρήκαμε τον τρόπο και γίναμε χίλια δυο κομμάτια. Ξέρεις τους λόγους; O διαμοιρασμός των «λαφύρων» και η μάσα. Ξέρω, δεν γνωρίζεις την έκφραση. Μάσα λέμε σήμερα το φαινόμενο όταν κάποιος κυνηγά τον πλούτο σε βάρος των άλλων, συνήθως μέσω της εξουσίας και της δύναμης που καταχράται. Πού να τα ξέρεις εσύ αυτά; Στήσαμε λοιπόν ένα κράτος με ιδανικά την κλεψιά, το βόλεμα και την καλοπέραση.

Από το 1960 μέχρι το 1974, λοιπόν, έγιναν πολλά και μεταξύ μας και με τους Τουρκοκύπριους μέχρι που το 1974 ανοίξαμε μόνοι μας τις πύλες στον εχθρό και του είπαμε να περάσει. Ναι, Γληόρη, από το 1974 η πατρίδα σου είναι μισή. Η γενέτειρά σου Λύση και η αγαπημένη σου Αμμόχωστος είναι 47 χρόνια τώρα σκλαβωμένες από τους Τούρκους. Ξήλωσαν και τους ανδριάντες που σου στήσαμε στην πλατεία της Λύσης και στην Αμμόχωστο εκεί στο δημαρχείο. Ξέρω, ξέρω, αυτό είναι το λιγότερο, θα σκέφτεσαι. Ποτέ δεν θυσιάστηκες για τη δόξα.

Από το 1974, λοιπόν, 200 χιλιάδες πρόσφυγες στην ίδια μας την πατρίδα. Η αγαπημένη σου Ανόρθωση δεν αγωνίζεται πλέον στο τιμημένο ΓΣΕ αλλά σε μια προσωρινή έδρα στη Λάρνακα. Σε ένα γήπεδο που φέρει το όνομα του αδελφικού σου φίλου και συναγωνιστή στο ίδιο κρησφύγετο Αντώνη Παπαδόπουλου. Έφυγε κι αυτός προδομένος από καρδιά το 1981.

Από το 1974, που λες Γληόρη, κρούζει το βλαντζίν μας. Δυστυχώς ο τόπος ποτέ δεν είχε την ηγεσία που του άξιζε. Ανεπαρκείς αρχόντοι χωρίς όραμα, δεν κατάφεραν να δουν μπροστά, δεν κατάφεραν να δουν τα προβλήματα που θα έφερνε η διαιώνιση της κατάστασης. Κανείς δεν φάνηκε αντάξιος των περιστάσεων. Αντίθετα, πολλοί έχτισαν καριέρες πάνω στο πρόβλημα, πλούτισαν, έσασαν παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα. Τι με βλέπεις έτσι... Άλλαξε ο κόσμος Γληόρη. Αν ήξερες για το πλιάτσικο που γίνεται πάνω στην πλάτη του λαού θα είχες φρίξει. Κανονικές κλεψιές Γληόρη και δεν λογοδοτεί κανείς. Είναι πάνω στις καρέκλες τους και σφυρίζουν αδιάφορα. Καμιά φορά μας θυμώνουν κιόλας κι επικαλούνται θεούς και δαίμονες.

Ναι, τους βλέπεις κάθε χρόνο να συνωστίζονται στο μνημόσυνό σου με τα στεφάνια τους και να βγάζουν πύρινους πατριωτικούς λόγους.

Να σου πω και κάτι ακόμα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν πλέον να χαρίσουμε στην Τουρκία ό,τι πήρε και να κρατήσουμε το άλλο μισό. Καλά άκουσες, να το χαρίσουμε. Γι’ αυτό θυσιάστηκες Γληόρη; Το 2013 το καθεστώς του Ντενκτάς μας άφησε να περάσουμε για πρώτη φορά να δούμε τα μέρη μας. Πήγα με τον πατέρα μου και βρήκαμε τον κοινό σας φίλο, τον Αλί, αυτό τον παικταρά που είχες στους ώμους και πανηγύριζες το πρωτάθλημα, φανατικό Ανορθωσιάτη, ο οποίος αγκάλιασε τον πατέρα μου και του είπε κλαίγοντας: «Πώς μας έκαμαν έτσι ρε φίλε. Ίνταλος μας έκαμαν να μισήσουμε ο ένας τον άλλον;».

Η κατηφόρα δεν έχει τέλος σε αυτό τον τόπο Γληόρη. Κάποτε διερωτώμαι αν σου έλεγε κάποιος από πριν την κατάληξη αν θα έπαιρνες την ίδια απόφαση. Είμαι σίγουρος πως ναι. Γιατί απλώς δεν θα το πίστευες.

Πού και πού θυμάμαι τα λόγια του συμπαίκτη, συμμαθητή και καλού σου φίλου, του Βοσκαρή, που χάσαμε πριν από πέντε χρόνια, να μου λέει: «Δεν μας άξιζε ο Αυξεντίου, δεν μας άξιζε».

Πού να 'ξερες Γληόρη…